Ο ΚΟΣΜΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

«Η προσευχή ως προς την ενέργειά της είναι σύσταση και διατήρηση του κόσμου και συμφιλίωση με τον Θεό» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Παρατηρούμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε και διαπιστώνουμε ότι καλού- μαστε να προσαρμοστούμε σ’  αυτόν, για να προχωρή- σουμε. Αν δεν το θελήσουμε, ο κόσμος μας αποβάλλει. Αισθανόμαστε μοναξιά. Η πίστη είναι ένα όπλο να αντέξουμε σ’  αυτήν την οδό, καθώς ο χριστιανός έχει την εντύπωση ότι η κλήση του είναι να απορρίψει τον κόσμο στον οποίο ζει και να ακολουθήσει την οδό του κόσμου του Θεού. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, όχι για να απορρίψει αυτόν τον κόσμο- πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού είναι δημιούργημά Του-, αλλά για να τον ανανοηματοδοτήσει, να τον καταστήσει «κόσμο», κόσμημα, διώχνοντας την φθορά και τον θάνατο που ελλοχεύει σε κάθε πτυχή του, ακόμη κι αν βαφτίζεται «ζωή».

Κυρίως οι μεγαλύτεροι περνούμε μία παρατεταμένη  εφηβεία εν σχέσει με τον κόσμο. Οι νεώτεροι έχουν αποδεχτεί ότι είναι παιδιά του. Χρησιμοποιούν τα gadget του, ζούνε στο Διαδίκτυο, θεωρούν φυσιολογικό να μην ανήκουν και να μην δένονται σε σχέσεις παραδοσιακές, έχουν αποδεχτεί τα μοντέρνα μηνύματα της διαφορετικότητας, και μένει συνήθως ένας υπόκωφος θυμός που εκφράζεται όταν διαπιστώνουν ότι στον τόπο που ζούνε δεν είναι εύκολο να πετύχουν, να εργαστούν με αξιοπρέπεια, να έχουν προοπτικές, αλλά αυτό δεν το αποδίδουν στο κοσμικό πρότυπο, παρά το προσωποποιούν στους ξένους που έρχονται να πάρουν θέση ανάμεσά τους, «αλλοιώνοντας» μία ομοιογένεια για την οποία στην πράξη κανείς δεν παλεύει.

Πρόσεξε μη χάσεις το παιδί σου από αδιαφορία!

Το παιδί σου δεν έχει ανάγκη από γονέα – φίλο. Έχει φίλους και θα κάνει κι άλλους. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται ποτέ να σου πει όλα τα μυστικά έστω κι αν νομίζεις πως στα λέει όλα. Κάτι ξέρουμε κι εμείς οι Ιερείς που εξομολογούμε παιδιά κι εφήβους… Το παιδί έχει ανάγκη όμως από γονέα με αυτιά, χρόνο και υπομονή.

Από τον περασμένο Μάρτιο που έκλεισαν τα Σχολεία συμβαίνει το εξής φαινόμενο: Ενώ οι καραντίνες διαδέχονται η μία την άλλη και κλεινόμαστε στα σπίτια, τα μέλη αρκετών οικογενειών ίσως και της πλειοψηφίας, απομονώνονται μπροστά σε μια οθόνη.

Τα παιδιά στην καραντίνα ασχολούνται με το διαδίκτυο οκτώ φορές περισσότερο απ’ όσο συστήνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Μα το πρόβλημα δεν είναι πως το παιδί θα βλάψει την σωματική του υγεία. Είναι και αυτό φυσικά πολύ σοβαρό αλλά η ψυχή του που φθείρεται είναι το σημαντικότερο.

Χάνεις το παιδί σου και δεν το ξέρεις. Δεν έχεις ιδέα με ποιον, ποια, ποιους συνομιλεί κι από ποια χώρα. Νομίζεις πως ξέρεις καλά το instagram του κι εκείνος χρησιμοποιεί το discord που μπορεί να μην το έχεις ακούσει κιόλας.

Η αγωγή των παιδιών μας.

Πάρα πολλοί γονείς δεν ασκούν Χριστιανική αγωγή στα παιδιά τους. Οι ίδιοι νηστεύουν, αλλά δεν μαθαίνουν το παιδί τους να νηστεύει. Οι ίδιοι Κοινωνούν, αλλά δεν μαθαίνουν το παιδί τους συχνά να Κοινωνεί.

Οι ίδιοι προσεύχονται, αλλά δεν μαθαίνουν το παιδί τους να προσεύχεται. Οι ίδιοι εκκλησιάζονται, αλλά αφήνουν το παιδί τους στο κρεβάτι να κοιμηθεί, για να ξεκουραστεί.

Να μην νηστέψει το παιδί μας λένε γιατί είναι μαθητής και δεν δυναμώσει, να μην κουραστεί εδώ, να μην κουραστεί εκεί... και στο τέλος καμμία αγωγή δεν προσφέρουν στο παιδί τους. Δεν ξέρεις αδερφέ, ότι ο πυρήνας της διαπαιδαγωγήσεως είναι η κακοπάθεια;

Πάρτε για παράδειγμα την στρατιωτική θητεία των ανδρών. Εκεί ο πυρήνας της εκπαιδέυσεως είναι ή δεν είναι η κακοπάθεια; Μια πορεία, μια άσκηση, μια κούραση είναι ο πυρήνας της εκπαιδεύσεως των στρατιωτών.

Εάν όμως ο στρατιώτης είναι ''σοκολατένιος'' και δεν καταπονεθεί, πώς θα αποδειχτεί σωστός στρατιώτης;

Και πώς το παιδί σου αδελφέ μου θα αποδεχτεί καλό και ψημένο παιδί στην αρετή και στην ζωή, αν δεν του παρέχεις την εν Χριστώ κακοπάθεια, αλλά του παρέχεις όλες του είδους τις ευκολίες και ανέσεις;

✞ Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος

Ο Χριστιανός καλείται να ζήσει την ζωή!

«Μην ακούς τους άλλους, εσύ προσπάθησε να ζήσεις την ζωή», είπα σε ένα νεαρό παιδί το οποίο με κοίταξε γεμάτο έκπληξη.

«Πάτερ, αυτό που μου προτείνεται δεν είναι και πολύ πνευματικό…» μου είπε. «Γιατί το λες αυτό»;απάντησα.

Ο νέος με κοίταξε με απορία και μου είπε: «Όταν λέτε να ζήσω την ζωή, είναι σαν να μου λέτε να την γλεντήσω. Αυτό δεν εννοείται»;

Η παρεξήγηση λύθηκε αργότερα όταν του εξήγησα τί εννοούσα. Το δυστύχημα είναι ότι έπρεπε να εξηγήσω αυτό που είπα διότι είχε παρεξηγηθεί αλλά συνάμα διαπίστωνα ότι αυτή η έκφραση «ζήσε την ζωή» παραπέμπει αμέσως σε μια πρόταση ζωής γεμάτη αμαρτία και πνευματική κατάπτωση.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, διότι νομίζω όλοι μας παρεξηγούμε την παραπάνω φράση που χρησιμοποίησα…

Πρωτίστως θα πρέπει να καταλάβουμε τί είναι η ζωή και τί εννοούμε εμείς οι χριστιανοί όταν λέμε ότι πρέπει να την ζήσουμε.

Δυστυχώς ο χριστιανικός κόσμος σιωπηρά παραδέχεται με την στάση του απέναντι στο «ζήσε την ζωή» ότι ο χριστιανός δεν πρέπει να «ζει την ζωή»! Και όμως ο χριστιανός καλείται να Ζήσει την ζωή ώστε να βρει την Ζωή.

Πανελλαδικές εξετάσεις και το θέλημα του Θεού

Υπάρχει εδώ και χρόνια ένας νόμος, που για να εισαχθεί κάποιος στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πρέπει να εισαχθεί κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων. Η περίοδος αυτή είναι πράγματι κρίσιμη, διότι ίσως από τα αποτελέσματα των εξετάσεων να εξαρτηθεί το υπόλοιπο της ζωής του κάθε υποψηφίου. Θα πρέπει λοιπόν για τον λόγο αυτό να γίνει η κατάλληλη προετοιμασία, ο υποψήφιος να μελετήσει αρκετά και μεθοδικά για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα και η προσπάθεια αυτή πρέπει να ξεκινήσει πριν από δύο ή και τρία χρόνια πριν . Αυτό βέβαια έχει και  κόστος οικονομικό για τους γονείς πληρώνοντας αρκετά χρήματα για φροντιστήρια, αλλά έχει και κόστος ενέργειας και ξόδεμα ψυχικών δυνάμεων για φτάσει ο υποψήφιος να εισαχθεί στην σχολή της αρεσκείας του.

Γίνονται όμως μερικές φορές λάθη, περισσότερο από την πλευρά των γονέων και λιγότερο από την πλευρά των υποψηφίων. Κάποιοι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκταση του εαυτού τους , και δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς αποφασίζουν για το μέλλον των παιδιών τους. Αποφασίζουν αν τα παιδιά τους θα σπουδάσουν στο     Πολυτεχνείο ή σε κάποια άλλη σχολή βάζοντας τον πήχη πάρα πολύ ψηλά ίσως και πάνω από τις δυνατότητες των παιδιών. Πράγματα που δεν κατάφεραν αυτοί στην ζωή τους απαιτούν να τα κάνουν τα παιδιά τους και κατά κάποιο τρόπο να καμαρώνουν αργότερα, παραβλέποντας τις ικανότητες και τις επιθυμίες των παιδιών. Είναι και κάποια παιδιά που υπερβάλουν τον εαυτό τους ,στοχεύουν πάρα πολύ ψηλά με αποτέλεσμα να αγχώνονται αν θα τα καταφέρουν και αν δεν πετύχουν τον στόχο τους απογοητεύονται και κάποια υπερευαίσθητα έφθασαν και στην αυτοκτονία επειδή δεν πέρασαν στο Πανεπιστήμιο.