ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ
«Εκείνος που είναι κλεισμένος σ’ ένα σπίτι, ακούει τα λόγια αυτών που περνούνε απ’ έξω, χωρίς να συνομιλεί μαζί τους» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία συχνά αναγκαζόμαστε να βρισκόμαστε, να ακούμε και να βλέπουμε ανθρώπους πορεύονται σε διαφορετικό μήκος κύματος. Η αντίθεση είναι ισχυρή σε ζητήματα πίστης. Επειδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κυριαρχούνται από αντι-εκκλησιαστικό πνεύμα, ενώ για τα όποια ζητήματα απασχολούν τον άνθρωπο, χαρακτηρολογικά, διαχείρισης της καθημερινότητας, σχέσεων, οραματισμού η απάντηση περνά από ψυχολογικού τύπου συμπεριφορές, με γνώμονα το life coaching, την θετική ενέργεια, το «πάμε παρακάτω», την ελευθερία και τα δικαιώματά μας, όποιος πιστεύει νιώθει ότι ζει σε έναν κόσμο δίχως Θεό. Συχνά τότε έρχεται στην σκέψη του ο λογισμός της βλασφημίας.
Βλασφημία δεν είναι μόνο η λεκτική ύβρις κατά του Θεού, η οποία αποτελεί μία κακή συνήθεια εκ της εφηβικής ηλικίας, κυρίως στα αγόρια και μετά στους άντρες. Βλασφημία είναι το αίσθημα ότι είτε ο Θεός δεν υπάρχει είτε ότι δεν υπάρχει για μας είτε ότι δεν είμαστε σε θέση να ελπίζουμε στην παρουσία
Το αντίδωρο
Ζούσε κάποτε στην Κωνσταντινούπολη ο Αχμέτ, που ήταν κάλφας, δηλαδή ο πρώτος στην τάξη βοηθός του αρχιλογιστή των ανακτόρων του σουλτάνου.
Ήταν πλούσιος και λόγω της θέσης του στο παλάτι τον σέβονταν όλοι. Ήταν μάλιστα και πολύ πιστός μουσουλμάνος.
Ο Αχμέτ στο κονάκι του είχε τρεις υπηρέτες να τον υπηρετούν.
Ένα μικρό Τουρκάκι ίσαμε δώδεκα χρονών, τον Χαλίλ, για να κάνει τις εξωτερικές δουλειές και τα θελήματα και δύο Ρωσίδες, χριστιανές, για τις δουλειές του σπιτιού, τη Βέρα, που την είχε χρόνια στη δούλεψη του και ήταν ηλικιωμένη, και την Όλγα, που ήταν πιο νέα.
Επειδή ο Αχμέτ ήταν καλός άνθρωπος και σεβόταν τις δύο γυναίκες, εκείνες πήραν το θάρρος να του ζητήσουν να πηγαίνουν τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές των Χριστιανών στην εκκλησία.
Ο Αχμέτ, αφού σκέφτηκε λιγάκι ετούτο που του ζήτησαν οι γυναίκες, τους απάντησε.
-Δεν γίνεται να φεύγετε και οι δύο. Το κονάκι έχει δουλειές κι εκείνος ο Χαλίλ δεν είναι άξιος για τίποτε. Η μια μόνο θα πηγαίνει.
Να πηγαίνεις εσύ, γριά, είπε στη Βέρα.
Ο υπερήφανος.
“Η υπερηφάνεια εκφράζεται με την εξουδένωση του πλησίον, την αναιδή φανέρωση των κόπων μας, τον εσωτερικό μας αυτοέπαινο, το μίσος των ελέγχων, κυρίως όμως με την άρνηση της βοήθειας του Θεού και την εξύψωση της δικής μας ικανότητας” (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
Οι κρίσεις στις ανθρώπινες σχέσεις έχουν στη ρίζα τους τον υπερήφανο χαρακτήρα. Δεν είναι μόνο το ποιος έχει δίκιο ή η απαίτηση ο άλλος να με καταλάβει. Είναι και το ότι δεν θέλω να παραδεχτώ πάθη και λάθη. Ακόμη κι αν αναγκαστώ, η κίνηση είναι ένας ελιγμός που ουδόλως δηλώνει μετάνοια.
Γιατί ο υπερήφανος επιλέγει να κρατά τον εαυτό του ψηλά, διότι νιώθει πως αν ζητήσει συγγνώμη, αν δώσει το μήνυμα ότι δεν είναι αλάθητος, τότε αυτό κλονίζει την ατσαλάκωτη εικόνα του, κλονίζει το “φαίνεσθαί” του, κλονίζει το δικαίωμα της εξουσίας, διότι αυτός που εξουσιάζει θεωρητικά κατέχει την αλήθεια σε ό,τι πράττει και την υπηρετεί, ειδάλλως δεν μπορούν οι άλλοι να του έχουν εμπιστοσύνη.
Ο υπερήφανος νιώθει την ανάγκη να αυτοεπιβεβαιώνεται. Η οδός αυτή περνά από την σύγκριση με τον πλησίον. Ο άλλος δεν είναι συμπληρωματικός μου, αλλά ανταγωνιστής μου. Και πρέπει να αποδεικνύω την ανωτερότητα της γνώμης, της γνώσης, της σωματικής υπεροχής, της επιτυχίας μας ή αν κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, θα πρέπει ο άλλος να μειωθεί, ώστε να μην μην με ξεπερνά.
Οι περιστάσεις φταίνε αν κάπου υστερώ. Όσοι με αδικούν ή δεν με προσέχουν ή με φθονούν. Και γι’ αυτό θα πρέπει να κάνω επίδειξη του βιογραφικού μου, των κόπων μου, των γνώσεών μου και να απαιτώ δόξα και τιμή. Και όταν κάποιος με ελέγχει για τυχόν σφάλματα και ελλείψεις, δεν βλέπω τι μου λέει, αλλά ποιος είναι. Συγκρίνοντας, φτάνω στο συμπέρασμα ότι είναι μικρός για να μου υποδείξει τι πρέπει και τι δεν πρέπει.
Η συμβολή των Νεομαρτύρων στην Επανάσταση του 1821.
του Μιχαήλ Γ. Τρίτου, Καθηγητού Α.Π.Θ
Στη διάρκεια της δισχιλιετούς ιστορικής πορείας της Εκκλησίας το μαρτύριο υπήρξε η ουσιαστικότερη έκφραση της αυτοσυνειδησίας της.
Αν εξαιρέσει κανείς τους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες η περίοδος εκείνη που έχει να παρουσιάσει τους περισσότερους μάρτυρες είναι η περίοδος της Τουρκοκρατίας.
Σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο το μαρτύριο βρίσκει την ουσιαστικότερη έκφρασή του στους νεομάρτυρες, που αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της νεοελληνικής μας διάρκειας.
Όταν μιλάμε για νεομάρτυρες, εννοούμε τους μάρτυρες εκείνους, που υπέστησαν τη σκληρότερη δοκιμασία για τη χριστιανική ομολογία, κατά τη χρονική περίοδο από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι της απελευθερώσεως του ελληνικού έθνους από τον τουρκικό ζυγό.
Πρόκειται για τα καινούργια θύματα στο βωμό της πίστεως και την καινούργια προσφορά της εκκλησίας στο ιδανικό της ελευθερίας, της θρησκευτικής και εθνικής.
«Επιστολή του Ιωάννου Μακρυγιάννη προς τους Νέους».
« Άν θέλουμε το λίγο να γένη μεγάλο, πρέπει να λατρεύωμεν Θεόν, να αγαπάμε πατρίδα * νάχωμεν αρετή* τα παιδιά μας να τα μαθαίνωμεν γράμματα και ηθική»
«… Η Επανάσταση δεν έγινε μονάχα το ’21…»
Στρατηγός Μακρυγιάννης.
Αγαπητά μου Παιδιά,
Μαζί με πολλούς άλλους άξιους και γενναίγους Έλληνες πολεμήσαμε και λευτερώσαμε τούτο τον τόπο που πατάτε εσείς, και να στοχάζεστε πως τον λευτερώσαμε για σας που γεννηθήκατε σε πατρίδα ελεύθερη, γιατί εμείς λίγο την απολάψαμε, ότι, μόλις εδιώξαμε τους Τούρκους, αρχίσαμε να τρώμε ο ένας τον άλλον κι έτσι μας βρήκαν διαιρεμένους οι Μπαυαροί και μας τζαλαπάτησαν.
Μα ο Θεός, το έλεός του μεγάλο, δεν συνερίστη τα κρίματά μας και στέριωσε το έθνος, όπου καταφανίστηκε τόσους χρόνους στη σκλαβιά και ήρθε ο καιρός πάλι να δικαιωθεί. Ότι το δίκιο μας μάς το ‘δινε ο Θεός και το χαλούσαμε εμείς. Κι απ’ το λίγο που δεν προκάναμε να χαλάσουμε εστερεώθη το έθνος αυτό, που εγέννησε κι εσάς. Εσείς τώρα μάθατε και γράμματα, ότι σκολάσατε από τις αγγαρείες και τους κιντύνους και κατατρεγμούς οπού ‘χαμεν εμείς – εγώ εμεγάλωσα αγράμματος, με άσπρα τα μαλλιά, όψιμος έπιασα κοντύλι στο χέρι μου.