Υπομονή: Δεν έχει νόημα χωρίς αγάπη!

Καθετί που χτίζεται θέλει κόπο και υπομονή: οι ανθρώπινες σχέσεις, η είσοδος στο Πανεπιστήμιο, το πτυχίο, η οικογένεια. Στους καιρούς μας και οι δύο αυτές αρετές συνδέονται με την απουσία ευχαρίστησης. Ο άνθρωπος του πολιτισμού μας ποθεί την ευκολία και την αυτόματη αποδοχή.

Προς τα εκεί μας καθοδηγεί η κουλτούρα που μετέτρεψε τον έρωτα από κατάσταση εξόδου από το εγώ και μοιράσματος ψυχών και σωμάτων σε κίνηση απόλαυσης, συχνά απρόσωπη, στιγμιαία. Αυτή που μετέτρεψε την εργασία σε «δουλειά», δηλαδή σε υποδούλωση στο χρήμα, και άφησε κατά μέρος την ομορφιά μέσα από αυτό που κάνεις να προσφέρεις, να μαθαίνεις, να δίνεις χαρά και στον εαυτό σου και στους άλλους.

Δεν αρκεί ο κόπος. Χρειάζεται και η υπομονή. Χρειάζεται μια αλλιώτικη αίσθηση της αξίας του χρόνου, όπου δεν θα δεσπόζει η ταχύτητα τού  «εδώ και τώρα», αλλά θα πρυτανεύει η απόφαση της αναμονής, εφόσον αυτό που θέλουμε να ζήσουμε ή να πραγματώσουμε έχει για μας αξία. Εφόσον το πρόσωπο με το οποίο σχετιζόμαστε ή θέλουμε να σχετιστούμε είναι για μας πολύτιμο. Η υπομονή συνδέεται με την ωριμότητα. Συνδέεται με την αίσθηση ότι καλούμαστε να νικήσουμε και την βιασύνη που ο καιρός μάς υποβάλλει, αλλά και την απαίτηση του εγώ μας ο άλλος να είναι όπως τον θέλουμε, τα πράγματα να είναι όπως τα θέλουμε, οι στόχοι μας να εκπληρωθούν διότι εμείς τους δικαιούμαστε.

Χαρά και Λύπη μαζί !

«Στις αρχές, καθώς το νήπιο αντικρίζει τον πατέρα του, γεμίζει όλο χαρά. Όταν όμως ο πατέρας απουσιάσει ορισμένο καιρό και έπειτα επιστρέψει, τότε το παιδί είναι γεμάτο και από χαρά και από λύπη. Από χαρά, διότι είδε αυτόν που ποθούσε, και από λύπη, διότι τόσον καιρό στερήθηκε την καλλονή του προσώπου του» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).

Οι άνθρωποι ζητούμε την χαρά με κάθε τρόπο. Ακόμη και σε περιόδους δοκιμασιών, ο νους μας είναι να ξεφύγουμε από την λύπη, να ξεσκάσουμε, να ηρεμήσουμε. Λησμονούμε όμως ότι χαρά και λύπη πάνε μαζί, ότι κάθε γεγονός που απευχόμαστε να μας συμβεί είναι ένα σκαλοπάτι ωρίμασης. Ανεβαίνουμε το  μονοπάτι της υπευθυνότητας, του μεγαλώματος, του να βρούμε στον εαυτό μας τα στηρίγματα εκείνα που θα μας βοηθήσουν να πιαστούμε και να μη λυγίσουμε. Κι αυτά πηγάζουν από την πίστη που έχουμε. Δεν είναι θέμα αισιοδοξίας ή θετικής ενέργειας, όπως παραπλανητικά οι καιροί μας μάς συστήνουν. Ούτε εξόδου από την καθημερινότητά μας με χαλαρωτική μουσική ή γυμναστική, έτσι για να μην σκεφτόμαστε. Ο άνθρωπος προχωρά όταν βλέπει μπροστά του λύπες και χαρές και χαράζει μέσα του θάρρος και μέτρο.

Ακόμα και στην αγάπη χαρά και λύπη πάνε μαζί. Δεν είναι μόνο η απόλαυση του άλλου, η συνάντηση και η συμπόρευση. Είναι και ο σταυρός που η αγάπη εμπεριέχει. Η ανοχή. Τα βάρη που καλούμαστε να μοιραστούμε. Ο χαρακτήρας. Ο τρόπος που μάθαμε να παλεύουμε ή να παραιτούμαστε. Ο τρόπος του άλλου. Κάποτε και το αίσθημα ότι καλούμαστε να αφήσουμε πίσω ό,τι μας έδωσε νόημα μέχρι τον άλλο, πρωτίστως την ελευθερία του να είμαστε όποιοι θέλουμε και να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Το πρόγραμμά μας. Αν δεν πούμε στην καρδιά μας ότι αξίζει η αγάπη, τότε η λύπη θα καταπιεί, αργά ή γρήγορα, την χαρά και η σχέση θα μαραθεί.

Να δοθούμε στην αγάπη του Θεού και όλα θα μετουσιωθούν

O άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του.

Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά!

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή!

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο.

Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους.

Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη. Αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν.

Κισάμου Αμφιλόχιος: ''Πάμε… παρακάτω;''

Δυστυχώς στο ίδιο θλιβερό έργο όχι θεατές, αλλά πρωταγωνιστές. Η ανθρωπότητα στο σύνολο της και όλοι εμείς βρισκόμαστε στην δίνη μιας περιπέτειας, μιας δοκιμασίας, της λοιμικής πανδημίας των καιρών μας που, είναι αλήθεια, πολλοί από εμάς πιστέψαμε πως την προσπεράσαμε.

Όμως η σκληρή πραγματικότητα μας προσγειώνει σε γεγονότα και αλήθειες που μας προκαλούν φόβο, ανησυχία, αβεβαιότητα.

Μια πραγματικότητα που θέτει όλους μας (Θεσμούς, Πρόσωπα, Φορείς) ενώπιον των ευθυνών μας, ενώπιον του χρέους της διαφύλαξης και προστασίας της ανθρώπινης ζωής, δώρο Θεού πολύτιμο και ακριβό, συμβάλλοντας συλλογικά και προσωπικά. 

Λόγια πολλά λέγονται, ακούγονται, δηλώνονται, καταγράφονται…. Απόψεις, θεωρίες, προτάσεις, θέσεις, αντιθέσεις, συμφωνίες, διαφωνίες, κρίσεις, επικρίσεις, κατακρίσεις. Σωστό- λάθος. Αργά-νωρίς.

Φυσικό και αναμενόμενο καθώς ευρισκόμενος ο άνθρωπος ενώπιον μιας πρωτόγνωρης, σε παγκόσμιο επίπεδο, επίθεσης από ένα αόρατο ιό,  προσπαθεί όχι μόνο να αμυνθεί αλλά και αναζητεί να βρεί: εξηγήσεις, αιτίες, απαντήσεις.

Σαρακοστή Χριστουγέννων : Στις 15 Νοεμβρίου ξεκινά η νηστεία – Σαρανταλείτουργο

Η δεύτερη πιο μακρά περίοδος νηστείας μετά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η νηστεία των Χριστουγέννων, γνωστή στη γλώσσα του ορθοδόξου λαού μας και ως σαραντα(η)μερο. Περιλαμβάνει και αυτή σαράντα ημέρες, όμως δεν έχει την αυστηρότητα της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αρχίζει την 15η Νοεμβρίου και λήγει την 24η Δεκεμβρίου.

Η εορτή της κατα σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη Δεσποτική εορτή του χριστιανικού εορτολογίου. Μέχρι τα μέσα του Δ’ αιώνα η Εκκλησία της Ανατολής συνεόρταζε τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού υπό το όνομα τα Επιφάνεια την ίδια ήμερα, στις 6 Ιανουαρίου.

Τα Χριστούγεννα ως ξεχωριστή εορτή, εορταζομένη στις 25 Δεκεμβρίου εισήχθη στην Ανατολή από τη Δύση περί τα τέλη του Δ’ αιώνα.

Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, που πρώτος ομιλεί για την εορτή των Χριστουγέννων, την ονομάζει «μητρόπολιν πασών των εορτών» και μας πληροφορεί περί το 386 ότι «ούπω δέκατον έστιν έτος, εξ ου δήλη και γνώριμος ημίν αύτη η ημέρα (της εορτής) γεγένηται».

Με τη διαίρεση της άλλοτε ενιαίας εορτής και την καθιέρωση των τριών ξεχωριστών εορτών, της Γεννήσεως την 25η Δεκεμβρίου, της Περιτομής την 1η και της Βαπτίσεως την 6η Ιανουαρίου, διαμορφώθηκε και το λεγόμενο Δωδεκαήμερον, δηλαδή το εόρτιο χρονικό διάστημα από τις 25 Δεκεμβρίου ως τις 6 Ιανουαρίου.