Η νηστεία του Δεκαπενταυγούστου.

Στη νηστεία της Παναγίας νηστεύουμε κρέας, γαλακτερά, ψάρι, λάδι, κρασί. Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες από διάφορες πηγές.

Από την 1η Αυγούστου μέχρι και την 14η Αυγούστου νηστεύουμε προς τιμήν της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της μεγαλύτερης Θεομητορικής εορτής της Εκκλησίας μας .

Η νηστεία αυτή είναι αυστηρή. Νηστεύουμε από λάδι όλες τις ημέρες. Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές που παρεμβάλλονται.

Ψάρι καταλύουμε μόνο στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μας (6 Αυγούστου).

Εάν η ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) συμπέσει ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, τρώμε μόνο ψάρι και όχι κρέας.

2.Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται στις 15 Αυγούστου. Στην Ελλάδα γιορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα σε πολλά μέρη της χώρας, ονομάζεται δε και «Πάσχα του καλοκαιριού».

Κατά την παράδοση, όταν η Παναγία πληροφορήθηκε άνωθεν τον επικείμενο θάνατό της, προσευχήθηκε στο όρος των Ελαιών, ετοιμάστηκε και ανέφερε το γεγονός στους Αποστόλους. Επειδή κατά την ημέρα της κοίμησης δεν ήταν όλοι οι Απόστολοι στα Ιεροσόλυμα, μια νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε κοντά της. Την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανής. Μετά από τρεις μέρες ο τάφος ήταν άδειος. Η Παναγία ανελήφθη στους ουρανούς.

Γιατί ανάβω το καντήλι;

Γιατί ανάβω το καντήλι; Όπως μας αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης παρακάτω: «Αν ανάβεις καντήλια στις εικόνες και δεν έχεις αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον σου αν είσαι φιλάργυρος και φιλόνικος η θρησκεία σου είναι ματαία». Ας το σκεφτούμε όλοι μας την επόμενη φορά που θ’ ανάψουμε το καντήλι μπροστά από το εικονοστάσι…

Είναι ωραίο πράγμα να ανάβουμε καντήλια μπροστά στις εικόνες. Αλλά πιο ωραίο πράγμα είναι να προσφέρουμε στον Θεό σαν θυσία τη φλόγα της αγάπης. Τότε είμαστε αληθινοί προσκυνηταί του.

Αν ανάβεις καντήλια στις εικόνες και δεν έχεις αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον σου αν είσαι φιλάργυρος και φιλόνικος η θρησκεία σου είναι ματαία.

Μου θυμίζει ότι όπως ο Θεός είναι φως, έτσι πρέπει να είναι και η ζωή μας φωτεινή.

Είναι ο έλεγχος στα σκοτεινά μας έργα.

Η μεγάλη τύχη για ένα παιδί να έχει τους παππούδες και τις γιαγιάδες στη ζωή του.

Όσοι είχαμε την τύχη να έχουμε κοντά μας τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας ξέρουμε τι ευλογία ήταν αυτή για εμάς.  Ο δεσμός αυτός είναι μοναδικός, γιατί ο παππούς και η γιαγιά μπορούν να αγαπούν το παιδί διαφορετικά.

Με μια αγάπη απαλλαγμένη από προσδοκίες και το αυστηρό μάτι του γονέα. Είναι μια αγάπη αλλιώτικη, που περικλείει και σένα μέσα. Σε αγαπάνε μέσα από το παιδί σου, και το αγαπάνε γιατί είναι η συνέχειά σου.

Αυτή η μεγάλη αγκαλιά των παππούδων δεν κάνει το παιδί μαλθακό και κακομαθημένο, το κάνει δυνατό, του παρέχει συναισθηματική ασφάλεια και πληρότητα. Και δεν το λέμε εμείς αλλά και οι έρευνες. Ας πάμε να δούμε και μερικά στοιχεία που ίσως δεν γνωρίζαμε.

Τα παιδιά που έχουν κοντά τους και γιαγιάδες και παππούδες…

Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός.

Όταν ένας λαός δεν διδάσκεται από την ιστορία, δυστυχώς εκείνη επαναλαμβάνεται. Άλλωστε οι αρχαίοι Έλληνες κατοχύρωσαν το ρητό ότι η επανάληψις, είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως.

Και όταν δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, η επανάληψη των γεγονότων της ιστορίας ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να αφυπνισθεί ένα έθνος.

Όταν οι Έλληνες επλησίασαν τον Χριστό και Εκείνος είπε ότι «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ιω. 12,23). Από εκείνη τη στιγμή Χριστιανισμός και Ελληνισμός έγιναν έννοιες αν όχι ταυτόσημες σίγουρα συνοδοιπόροι.

Ο Θεός είχε προνοήσει πριν από αυτό το συναπάντημα, οι Έλληνες να είναι έτοιμοι από αιώνες πριν. Από τους Έλληνες φιλοσόφους μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο που προφητεύθηκε από τον Προφήτη Δανιήλ, όλοι εργάστηκαν ως πρόδρομοι της ελεύσεως του Μεσσία Χριστού.

Η εξάπλωση του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, γλώσσας και παιδείας, σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο, ήταν μία εκ Θείας Πρόνοιας “παγκοσμιοποίηση” στην Ελληνικότητα, ώστε να ευδοκιμήσει μετέπειτα ο σπόρος του Ευαγγελίου δια της Ελληνικής γλώσσας.

Σε μία εποχή που όλος ο κόσμος κλυδωνίζεται από παγκόσμιες κρίσεις εξαιτίας της κακίας και της αμαρτίας του ανθρώπου, σε μία εποχή που η μικρή μας Ελλάδα μοιάζει έρμαιο στα χέρια των «ισχυρών», των αγορών, των πολιτικών, των εχθρών που επιβουλεύονται κομμάτια από την αιματοβαμμένη πατρίδα μας, θα αντλήσουμε δύναμη από την Κυρία Θεοτόκο και τους Αγίους μας, γιατί πάντα, όπως έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, ο Θεός αφήνει λίγο τα πράγματα για να φανούν οι διαθέσεις όλων, αλλά Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο.

ΗΓΕΣΙΑ - ΕΠΑΙΝΟΣ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

«Είναι συμφερότερο με την τιμωρία του ενός να σωφρονίζονται οι πολλοί» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Η τιμωρία στην διαδικασία της ανατροφής των παιδιών σήμερα θεωρείται μη επιθυμητή επιλογή. Οι άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη της επιείκειας. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τους άλλους στενοχωρημένους και αυτό το μεταφέρουμε στην σχέση με τα παιδιά μας. Ποιος αντέχει να αισθάνεται στην καρδιά του ότι το σπλάχνο του είναι θυμωμένο μαζί του, ότι έχει λυπηθεί επειδή ο γονιός δεν έδειξε μεγαλοψυχία σε κάποιο σφάλμα του, για το οποίο πιθανόν να υπάρχουν και δικαιολογίες. «Είσαι κακός», λέει το παιδί στον γονιό. Και εκείνος υποκύπτει στον συναισθηματικό εκβιασμό και στην χειραγώγηση που το παιδί, συνειδητά ή ασυνείδητα πράττει, ακριβώς γιατί φοβάται να αναλάβει την ευθύνη να γίνει και δυσάρεστος.

Οι αρχαίοι έλεγαν ότι ο αληθινός γιατρός δίνει τα φάρμακα που χρειάζονται στον ασθενή και εκείνος μπορεί να μην τα αισθάνεται γλυκά, αλλά πικρά. Όμως αν δεν τα λάβει, δεν θα μπορέσει να γιατρευτεί. Χρειάζεται προφανώς να αποφεύγουμε σωματικές τιμωρίες, οι οποίες και εξευτελίζουν τον λιγότερο δυνατό, αλλά και παραβιάζουν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Υπάρχουν όμως τιμωρίες, όπως η στέρηση προνομίων, η προτροπή για εργασία, η προσπάθεια διά του λόγου να γίνει κατανοητό ότι το παιδί δεν ζει και δεν θα ζει μόνο του στον κόσμο, αλλά χρειάζεται να κατανοήσει ότι υπάρχουν όρια, κανόνες και μια ζωή η οποία είναι σκληρή απέναντι σε όσους νομίζουν ότι τα δικαιούνται όλα.