Όλη μου η ζωή μια μεγάλη Σαρακοστή.
Όλη μου η ζωή μια μεγάλη Σαρακοστή.
Όλη η ζωή μου ένας διαρκής αγώνας.
Μπορεί ο χρόνος να μοιάζει ατελείωτος.
Μπορεί οι πειρασμοί να είναι πολλοί.
Μπορεί μέρα με τη μέρα να νιώθω πιο βαρύς και κουρασμένος.
Μπορεί να νιώθω μοναξιά κάποιες στιγμές.
Να νιώθω πως πηγαίνω κόντρα μόνος μου απέναντι στο πλήθος.
Μπορεί να με χλευάζουν άνθρωποι και να μου γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη.
Και ενώ ο χρόνος μου θα περνά, πάνω που θα πιστέψω πως πέρασαν τα δύσκολα, θα ανοιχτεί μπροστά μου ένας ακόμα Γολγοθάς και θα με σταυρώσουν αυτοί που μέχρι πρότινος με επευφημούσαν..
Γι’ αυτό όλη μου η ζωή μια μεγάλη Σαρακοστή .
Όλη μου η ζωή ένας διαρκής αγώνας.
Έχω βάλει καλά όμως στο νου μου, πως στο τέλος του δρόμου, με περιμένει ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Θα κάνω απλά κουράγιο.
Δε θα απελπιστώ,
Έχω μέσα μου το θάρρος,
Για κάθε μου ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ, τελειώνει πάντα με την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ!
Αυτός ο λαός θ’ αντέξει γιατί αγαπάει την Παναγία».
Ὁ Γάλλος περιηγητής François Richard, Ἰησουΐτης μοναχός, στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, γράφει τά ἑξῆς:
«Ἀπορῶ πῶς μέσα στή φοβερή κατάσταση τῆς Τουρκοκρατίας ἐπιβιώνει ἡ χριστιανική πίστη καί πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη στήν Ἑλλάδα Χριστιανοί, γιατί ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Νέρωνα καί τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁ Χριστιανισμός δέν ἔχει ὑποστεῖ χειρότερους διωγμούς ἀπό αὐτούς.
Θεωρῶ ὅτι αὐτό ὀφείλεται στήν ἀγάπη πού ἔχουν οἱ Ἕλληνες στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Σ ̓ ὅλα τά σπίτια βλέπεις εἰκόνες της.Εἶναι ἡ νοικοκυρά, ἡ φρουρός τοῦ σπιτιοῦ. Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μέ πόση φυσικότητα καί συγκίνηση μιλοῦν στίς οἰκογενειακές τους συζητήσεις γιά τήν Παναγία».
Tό γένος μας, εἶναι ἰδιαίτερα δεμένο μέ τήν Παναγία. Καί μόνο ἀπό τίς καθημερινές ἐκφράσεις ἐπίκλησης, «Παναγία μου!» «Παναγιά μου, βόηθα», φαίνεται ὅτι τό ὄνομά της εἶναι γλυκό ἐντρύφημα στή γλώσσα τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας. Ἴσως δέν ὑπάρχει Ἕλληνας Χριστιανός πού δέν προφέρει τό ὄνομά της παρακλητικά καί ἀγαπητικά τουλάχιστον μία φορά τή μέρα.
Ἡ Παναγιά τῶν Ἑλλήνων ἔχει ἐξέχουσα θέση στή Βυζαντινή καί νεοελληνική παράδοση καί ζωή. Παντοῦ παροῦσα. Στά τραγούδια τοῦ λαοῦ, στά τραπέζια, στίς χαρές καί λῦπες, στό γάμο καί σ ̓ αὐτό τό θάνατο. Εἶναι τό ἀποκούμπι κάθε πιστοῦ, ἡ παρηγοριά τοῦ ξενιτεμένου, τοῦ ὀρφανοῦ τό στήριγμα, κάθε πονεμένου ἀλλά καί εὐτυχισμένου ἡ ἐλπίδα καί προστασία, καί πάνω ἀπ ̓ ὅλα εἶναι ἡ Μάνα.
Τουρνουά Πινγκ Πονγκ 2023 για όλους!
Το Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών διοργανώνει Τουρνουά Πινγκ Πονγκ για παιδιά Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου με τους παρακάτω όρους:
Δικαίωμα συμμετοχής: Δικαιούνται να συμμετάσχουν παιδιά Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου Κατηχητικών Νεανικών Συντροφιών ανεξαρτήτου επιπέδου και εμπειρίας στο άθλημα του πινγκ-πονγκ.
Κατηγορίες αγωνιζόμενων: Στις 11:00 π.μ.: αγόρια και κορίτσια Δημοτικού, στις 13:20 μ.μ. αγόρια και κορίτσια Γυμνασίου και στις 15:20 μ.μ. αγόρια και κορίτσια Λυκείου
Σύστημα διεξαγωγής αγώνων: Η πρώτη φάση των αγώνων θα διεξαχθεί σε ομίλους (των 3 ή 4 ή 5 παιδιών) ανάλογα με το πλήθος των δηλώσεων συμμετοχής. Η δεύτερη φάση των αγώνων θα διεξαχθεί με σύστημα νοκ-άουτ (knock-out)
Ημερομηνίες και χώρος διεξαγωγής των αγώνων: Οι αγώνες θα διεξαχθούν το Σάββατο 1 η Απριλίου 2023 στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Κυνηγού οδού Βουλιαγμένης (Λ. Βουλιαγμένης 126). Σταθμός Μετρό Άγιος Ιωάννης επί της γραμμής 2
Ώρα προσέλευσης: 15 λεπτά πριν την διεξαγωγή των αγώνων.
Κλήρωση: Η κλήρωση των αγώνων θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 1η Απριλίου 2023 λίγο πριν την έναρξη των αγώνων.
Έπαθλα: Θα απονεμηθούν κύπελλα, μετάλλια και διπλώματα στον πρώτο, δεύτερο και τρίτο κάθε κατηγορίας και μετάλλια σε όλους τους συμμετέχοντες.
Δηλώσεις Συμμετοχής: Ηλεκτρονικές εγγραφές στον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://docs.google.com/forms/d/1Lz3k5TgkCus0zZMmfHgw1jROwlpC2VEYah9uw-AArn8/edit
Η συμμετοχή είναι ΔΩΡΕΑΝ για όλους.
Εκείνοι οι ταπεινοί άνθρωποι που τους άλλαξε ο πόνος.
Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.
Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.
Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ίσως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.
Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα…
Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΜΑΣ.
Οι μεγάλες δοκιμασίες της ζωής, ο θάνατος, η αρρώστια, ο πόνος, η αποτυχία, συνήθως φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στην πίστη. Η φθαρτότητα και η ευθραυστότητα μάς κάνουν να αισθανόμαστε ανήμποροι να νικήσουμε τα όριά μας και αναζητούμε απαντήσεις.
Τα μεγάλα "γιατί;", η απάντηση στα οποία δεν θα καταργήσει ούτε την λύπη ούτε τον πόνο, αλλά θα μετριάσει κάπως την έντασή τους, έρχονται να συναντήσουν την ανάγκη ύπαρξης του Θεού, που είναι πέρα από τα δικά μας μέτρα. Βεβαίως, όπως είναι δομημένη η σκέψη μας, δεν πηγαίνει στην προοπτική του Θεού ως προσώπου, αλλά περισσότερο ως μιας αόριστης δύναμης που περιμένει τον άνθρωπο για να τον αναπαύσει από τα βάσανα της ζωής και να του παρατείνει την ύπαρξη.
Αυτό είναι παρηγοριά, όπως και να το δει ο καθένας. Αν πιστεύουμε πως εμείς ή οι δικοί μας άνθρωποι δεν θα χαθούμε, τότε μπορούμε να ανασυγκροτηθούμε, να αντέξουμε, να διαβούμε το ποτάμι της φθοράς και του θανάτου, χωρίς την απελπισία του μηδενισμού μας.
Η πίστη όμως δεν είναι προσανατολισμένη σε έναν αόριστο Θεό.
Η Ορθοδοξία δείχνει στον κόσμο και στον άνθρωπο τον Χριστό ως Θεανθρώπινο πρόσωπο. Ως τον Θεό που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, κυοφορήθηκε, γεννήθηκε, θήλασε, βάδισε, ανατράφηκε, μεγάλωσε, εργάστηκε, βγήκε στην ζωή και στην κοινωνία με τους ανθρώπους, δίδαξε, θαυματούργησε, έκανε φιλίες, συζήτησε, σιώπησε, χάρηκε, δάκρυσε, λύγισε, έστω και προσωρινά στην προοπτική του δικού του πόνου και θανάτου, δέχτηκε την ατίμωση, την εγκατάλειψη, την απόρριψη, τον πόνο, τον σταυρό, τον θάνατο, την ταφή για τον καθέναν από εμάς. Δεν μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, για να είναι ανάμεσά μας, αλλά έγινε άνθρωπος, που ενωμένος με την θεότητα, έζησε τα ανθρώπινα κατά πάντα, δίχα αμαρτίας.