π. Αντώνιος Μπεζαΐτης, εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Γκύζη
Διεύθυνση: Παπαστράτου 12, Αθήνα 114 76, Ελλάδα
Τηλέφωνα: (+30) 210 6464274, 6977387010
Ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο: info@pantonios.gr
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΝΑΡΞΕΩΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Ἀγαπητά μου παιδιά, Ἀγαπητοί γονεῖς,
Μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ καὶ ἐνδιαφέρον, ἀλλὰ κυρίως μὲ βαθύτατο προβληματισμό, παρακολουθῶ τὸν σύγχρονο βηματισμὸ τῆς κοινωνίας μας, ποὺ βεβαίως ἐπηρεάζει σὲ σημαντικὸ βαθμὸ καὶ τὴν σημερινὴ νεοελληνικὴ πραγματικότητα. Πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέμαι: «Εἴμαστε σὲ θέση νὰ συνειδητοποιήσουμε ποιός εἶναι ὁ κόσμος ποὺ θὰ κληροδοτήσουμε στὶς νέες γενιές; Ποιό εἶναι τὸ ἀξιακὸ σύστημα ποὺ θὰ τοὺς παραδώσουμε;». Βλέπω τριγύρω μας νὰ οἰκοδομεῖται μία κουλτούρα γενικώτερης ἀπαξίωσης, μὲ ἐπίκεντρο τὴν ὑλικὴ αὐτάρκεια, μὲ προτεραιότητα τὸν ἀτομισμό, τὸ συμφέρον καὶ κάθε μορφὴ ἰδιοτέλειας. Πῶς φθάσαμε ἀλήθεια ἕως ἐδῶ; Ποῦ εἶναι τὰ ὁράματά μας; Γιατί καὶ πότε χάσαμε τὸν ὀρθὸ δρόμο;
Θεωροῦσα πάντοτε ὅτι ἡ θέση τῶν χριστιανῶν δὲν εἶναι ἡ μίζερη καταστροφολογία οὔτε ἡ ἀνώφελη «ἐπανάσταση» ἀπὸ τὸν καναπὲ τοῦ σπιτιοῦ μας. Χρέος ὅλων μᾶς ἀποτελεῖ, ὡς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προτάξουμε τὸ πνεῦμα καὶ τὸ βίωμα τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ τὴν σπουδὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς κατανόησης, τῆς ἀλληλεγγύης καὶ τῆς διαρκείας μας καλυτέρευσης.
Ὅμως, τί θέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ ποὺ ὁ Χριστὸς δίδαξε στοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ταλαιπωρεῖται βάναυσα ἀπὸ τὴν ἐνδο-οἰκογενειακὴ καὶ τὴν ἐνδο-σχολικὴ βία, τὴν ὑποτίμηση τοῦ προσώπου;
Ἀκριβῶς σὲ μία τέτοια πραγματικότητα καλούμεθα νὰ φανερώσουμε τὴν λυτρωτικὴ ἀλήθεια, ποὺ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας διασώζει γιὰ αἰῶνες τώρα, πὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιὰ ἕναν ἄλλο τρόποτὸν, ἄλλο τρόποτὸν ποὺ, ἄλλο τρόποτὸν, ἄλλο τρόποτὸν ποὺ Αὐτὴν. ὡς τελικὸ σκοπὸ τὴν ἁγιότητα.
Τὶς σκέψεις αὐτές ἐπιθυμῶ νὰ μοιραστῶ μαζί σας σήμερα, στὸ ξεκίνημα μίας νέας κατηχητικῆς χρονιᾶς. Νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν ἀπογοήτευση καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε τὴν ἀγωνιστικότητα. Νὰ μιλήσουμε στὰ παιδιὰ καὶ στοὺς νέους μας γιὰ τὴν ἐνοριακὴ ζωή, ποὺ χαρίζει πολύτιμα ἐφόδια γιὰ τὴν δική τους ζωή. Νὰ τοὺς ὁδηγήσουμε ὄχι ἁπλῶς κοντὰ ἀλλὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ βιώσουν καὶ νὰ ἀπολαύσουν τὸν ἀστείρευτο πνευματικὸ πλοῦτο της. Σὲ κάθε ἐνορία τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς μας ἐμπνευσμένοι ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, μικροὺς καὶ μεγάλους, νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ προσφέρουν τὴν ἀγάπη, τὴν στήριξη, τὸ μοίρασμα, ὅπιὴ, ἀθυμὴν, τ,ὅπιὴν ἀθυμὴν, ὅπιὴν ἀθυμὴν, ὅπιὴν ἀθύλασμα, ὅπιὴν ἀθυμὴν. ὅσα ἱκανοποιοῦν τὴν πνευματικὴ πεῖνα καὶ δίψα μας.
Γι ̓ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ πατρικῶς, νὰ ἀφιερώσετε λίγη ὥρα συζητῶντας μὲ τὰ παιδιά σας –καὶ τὰ ἐγγόνια σας- γιὰ τὰ ὀφέλη τῆς ἐνοριακῆς συντροφιᾶς. Ἐδῶ ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους δὲν γίνεται μέσῳ μίας ψυχρῆς ὀθόνης ἀπὸ τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὴν ζωντανὴ κοινωνία μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ μὲ τὸν διο τὸν Χριστό! Ἐδῶ κοιτᾶμε ὁ ἕνας τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου καὶ ὅλοι μαζὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, ποὺ εἶναι ὁ μεγάλος Φίλος τῶν παιδιῶν καὶ τῶν νέων.
Ἀξίζει τὸν κόπο! Νὰ ἐπιδιώξουμε τὸ καλύτερο γιὰ τὴν νέα γενιά. Νὰ κάνουμε καὶ ὅποιες θυσίες χρειάζεται γιὰ τὴν καλλιέργεια τοῦ χαρακτῆρα, τοῦ ἤθους, τῆς ἀθάνατης καὶ αἰώνιας ψυχῆς μας.
Εὔχομαι στοὺς Ἱερεῖς καὶ σὲ ὅλα τὰ Στελέχη τῆς ποιμαντικῆς τῆς νεότητας καλὴ δύναμη καὶ εὐλογημένη τὴν νέα κατηχητικὴ χρονιά. Σὲ ὅλους ἀπευθύνω ἐγκάρδιες πατρικὲς εὐχές, ὁ Θεὸς νὰ εὐλογεῖ τὶς οἰκογένειες σας, νὰ χαρίζει ὑγεία, εἰρήνη, προκοπὴ καὶ κάθε καλό!
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄
ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ 2024-2025
Τι είναι το Σεμινάριο Επιμόρφωσης Κατηχητών –τριών …
Το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών πραγματοποιεί για δέκατη έβδομη συνεχή χρονιά το Σεμινάριο Επιμόρφωσης Κατηχητών – τριών το οποίο, για το εκκλησιαστικό έτος 2024-2025, θα έχει ως κεντρικό θέμα: «Ἐπανάγαγε εἰς τό βάθος! (Λουκ. 5, 4) Διδακτικά Σενάρια από τα μαθήματα του νέου Κατηχητικού βοηθήματος του Ιδρύματος Νεότητος και Οικογένειας Ι.Α.Α.».
Οι Σεμιναριακές συναντήσεις θα διεξάγονται δια ζώσης, στο Πνευματικό Kέντρο του Ι.Ναού Αγίας Βαρβάρας Δάφνης, ενώ για τους Κατηχητές που διαμένουν εκτός Αττικής, θα υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθήσουν εξ αποστάσεως τις εισηγήσεις.
Οι Στόχοι του συνοπτικά είναι:
1. Η επιμόρφωση των Κατηχητών –τριών σε θέματα θεολογίας και παιδαγωγικής, τα οποία συνδέονται άμεσα με την Κατηχητική διακονία των παιδιών και των εφήβων.
2. Η γνωριμία και η επικοινωνία με Κατηχητές-τριες άλλων ενοριών.
3. Η ανάπτυξη διαλόγου και η ανταλλαγή απόψεων επί των εισηγήσεων.
4. Η διεύρυνση του γνωστικού επιπέδου.
5. Η διατύπωση προβληματισμών γύρω από την Κατηχητική διακονία και η αναζήτηση λύσεων.
Σκοποί:
1. Να διδαχθούν οι Κατηχητές/τριες τις βασικές αρχές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Αγωγής και Παιδαγωγικής.
2. Να αξιοποιηθούν οι μέθοδοι της Εκπαίδευσης Ενηλίκων από τους εισηγητές.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ 4 Νοεμβρίου 2024, 18.00-20.00
Η Θεία Λειτουργία
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Χριστοδούλου, Υπεύθυνος Ιερέας Νεότητας Ι. Ναού Αγίας Σοφίας Ν. Ψυχικού – συγγραφέας
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 Νοεμβρίου, 18.00 – 20.00
Η παραβολή των ταλάντων- Η αξιοποίηση των χαρισμάτων
κ. Σωτήριος Κόλλιας, Δρ. Θεολογίας ΕΚΠΑ, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας
ΔΕΥΤΕΡΑ 2 Δεκεμβρίου, 18.00 – 20.00
Η εορτή της του Χριστού Γεννήσεως
Κωνσταντινιά Ζηκούλη, Εκπαιδευτικός- συγγραφέας
ΔΕΥΤΕΡΑ 16 Δεκεμβρίου, 18.00 – 20.00
Η Πεντηκοστή
Πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Καλλιγέρης, Διευθυντής Διεύθυνσης Ποιμαντικής Γάμου και
Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών – Μs Θεολoγίας – Εκπαιδευτικός
ΔΕΥΤΕΡΑ 13 Ιανουαρίου 2025, 18.00 – 20.00
Η Κυριακή της Ορθοδοξίας
Πρωτοπρεσβύτερος π. Μιλτιάδης Ζέρβας, Διευθυντής του περιοδικού “Πειραϊκή Εκκλησία”, Εφημέριος Ι. Ναού Αγίας Αικατερίνης Καστέλλας
ΔΕΥΤΕΡΑ 27 Ιανουαρίου,, 18.00 – 20.00
Ο Προφήτης Ιωνάς
κ. Δέσποινα Ζαμάνη – Κόλλια, Μs Θεολoγίας- Φιλόλογος, Εκπαιδευτικός- συγγραφέας
ΔΕΥΤΕΡΑ 10 Φεβρουαρίου, 18.00 – 20.00
Ο Ιωσήφ και τα αδέλφια του- Ο Ιωσήφ προτυπώνει τον Χριστό
Πρεσβυτέρα Αναστασία Χατζηπαύλου, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας
ΔΕΥΤΕΡΑ 24 Φεβρουαρίου, 18.00 – 20.00
Ο Άγιος Κωνσταντίνος και η Αγία Ελένη- Η Εκκλησία και η πολιτική
Οικονόμος π. Ζήσης Κτενίδης, Υπεύθυνος Ιερέας Νεότητος Ι. Ναού Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μοσχάτου, Εκπαιδευτικός
ΔΕΥΤΕΡΑ 10 Μαρτίου, 18.00-20.00
Οι Άγιοι Απόστολοι. Αναφορά στην (εσωτερική και εξωτερική) Ιεραποστολή
Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Χριστοδούλου, Υπεύθυνος Ιερέας Νεότητος Ι. Ναού
Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας – συγγραφέας
ΔΕΥΤΕΡΑ 17 Μαρτίου, 18.00 – 20.00
Οι σύγχρονοι Άγιοι
Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Γανωτής, Εφημέριος Ι. Ναού Παναγίας Κυπριάδου – Εκπαιδευτικός
ΔΕΥΤΕΡΑ 7 Απριλίου, 18.00 – 20.00
Παρουσιάσεις εργασιών
Συντονίζει ο Αρχιμανδρίτης π. Συμεών Βενετσιάνος, Διευθυντής του Ιδρύματος Νεότητος και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών
Γενικές Πληροφορίες:
Ποιοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή;
– Ενεργοί Κατηχητές-τριες ή στελέχη Νεότητας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών και άλλων Ι. Μητροπόλεων
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Συστατική Επιστολή του υπεύθυνου Ιερέα Νεότητος της ενορίας όπου διακονεί ο Κατηχητής – τρια.
Ώρα & τόπος συναντήσεων:
18.00 – 20.00 στη Νεανική αίθουσα “Καταφυγή” του Ι. Ναού Αγίας Βαρβάρας Δάφνης (300 μ. από Μετρό ΔΑΦΝΗ)- Λακεδαίμονος 2 & Αγίας Βαρβάρας.
Πώς διαμορφώνεται το πρόγραμμα:
– Εισήγηση επί του θέματος
– Συζήτηση
– Επικοινωνία
– Ομάδες συνεργασίας
Βεβαίωση Παρακολούθησης:
Δίδεται στους συμμετέχοντες, που θα παρακολουθήσουν το 80% των εισηγήσεων και θα έχουν εκπονήσει τη σύντομη υποχρεωτική γραπτή εργασία. Η Βεβαίωση παρακολούθησης χορηγείται από το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Πώς μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή:
Μπορείτε να υποβάλλετε τις δηλώσεις συμμετοχής στο Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (Ήρας 8 & Δέσπως Σέχου 37, Πλατεία Κυνοσάργους, Τ.Κ. 117 43, Ν. Κόσμος), στον αρ. φαξ: 210 9244363 ή στο mail: katixisi@neotita.gr μέχρι την 25 η Οκτωβρίου ε.έ.
Περισσότερες πληροφορίες στο τηλ.: 213 0184431, στο e-mail: katixisi@neotita.gr
Hλεκτρονική δήλωση συμμετοχής :
https://docs.google.com/forms/d/1zS4R11NMmVGPENhLWHxurvFJkwiIt7Y0vH1mauuD-aU/viewform?pli=1&pli=1&edit_requested=true
Νικούμε , Νικούμε.
Πάντα νικάει το δίκιο .
Μιά μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος .
Μιά μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο .
Μια μέρα θα νικήσει για πάντα .
Οκτ . 1940
Γ. Ρίτσος
~ Ήταν ένας μοναχός – διηγήθηκε ο Γέροντας Εφραίμ – και είχε πέσει σε αμέλεια πολλή, τόσο που και τον κανόνα του άφησε και στρεφόταν προς τον κόσμο.
Πήγε στην πατρίδα της Κεφαλληνίας, όπου ως γνωστόν προστρέχουν οι δαιμονιζόμενοι χάριν θεραπείας στον Άγιο Γεράσιμο. Και λοιπόν, πηγαίνοντας και αυτός να προσκυνήσει τον Άγιο, αφού βρέθηκε στην πατρίδα του, τον συναντά μία δαιμονισμένη στον δρόμο και του λέει:
– Ξέρεις τι κρατάς στο χέρι σου; Αχ, να ήξερες, ταλαίπωρε, τι κρατάς στο χέρι σου! Να ήξερες πόσο με καίει εμένα αυτό το κομποσχοίνι σου· και συ το κρατάς έτσι από συνήθεια, για τον τύπο!
Εμβρόντητος έμεινε ο μοναχός. Από Θεού ήταν να μιλήσει έτσι το δαιμόνιο. Συνήλθε. Τον φώτισε ο Θεός και λέει στον εαυτό του:
– Για δές τι κάνω ο ανόητος! Κρατώ στο χέρι μου το δυνατότερο όπλο και δεν μπορώ να χτυπήσω έναν διάβολο. Και όχι μόνο να τον χτυπήσω δεν μπορώ, αλλά με σέρνει και αιχμάλωτο όπου θέλει. Ήμαρτον, Θεέ μου!
Και την ίδια εκείνη στιγμή αναχωρεί μετανοημένος για το Μοναστήρι του. Και ερχόμενος έβαλε πάλι καλή αρχή. Και τόσο πρόκοψε στην ευχή και την άλλη μοναχική πολιτεία, που έγινε υπόδειγμα ωφελείας σε πολλούς. Τον πρόλαβε και η ταπεινότητά μου αυτόν τον Γέροντα.
Δεν άκουγες από το στόμα του άλλο παρά το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”! Ακατάπαυστα. Του έλεγες κάτι, σου έλεγε δυο λέξεις και η γλώσσα του γύριζε ευθύς στην ευχή. Τόσο την είχε συνηθίσει. Τόσο τον είχε αλλοιώσει.
Και να σκεφτεί κανείς ότι την αξία της ευχής και του κομποσχοινιού του την αποκάλυψε – χωρίς βέβαια να θέλει – ο διάβολος, κατά τα κρίματα και τις ανεξιχνίαστες βουλές του Υψίστου.
Από το βιβλίο: Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεΐτου, Ελπιδοφόρες διδαχές με πατρικές οδηγίες.
αδελφής Μαγδαληνής, μοναχής της Ι.Μονής Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ στην Αγγλία, πνευματικής θυγατέρας του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ.
H ανθρώπινη ζωή συμπεριλαμβάνει τόσο το σώμα όσο και την ψυχή. Σωτηρία σημαίνει ότι το σώμα και η ψυχή μας έχουν γίνει όμοια με το ανθρώπινο σώμα και την ψυχή του Χριστού. Ταπεινώνουμε το σώμα μας για να το ελευθερώσουμε από τα πάντα ώστε να μπορέσουμε να γίνει ναός του Αγίου Πνεύματος.
Ακόμα και τα παιδιά πολεμούνται από σωματικά πάθη που χρειάζεται να δαμαστούν. ( «εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη…»). Ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς τρώνε, κινούνται και εκδηλώνουν τα συναισθήματα τους , τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά, θα είναι η ισχυρότερη επίδραση στη συμπεριφορά των παιδιών.
Πρέπει να βλέπουν την προσπάθεια των γονέων να αντισταθούν στην απληστία, στη σπατάλη και στις οργανωμένες χειρονομίες. Πρέπει να βλέπουν εκδηλώσεις στοργής στο σπίτι, όχι όμως ασελγή συμπεριφορά ή «ακατάλληλες στιγμές» των ενηλίκων. Πολλά θα μάθουν από την απαθή στάση των γονιών στις ακούσιες προκλήσεις που συναντούν γύρω τους.
Τα παιδιά βλέποντας τους γονείς να ευχαριστούν τον Θεό για το φαγητό και να νηστεύουν τις καθορισμένες από το ημερολόγιο της Εκκλησίας ημέρες σύμφωνα με τις συμβουλές του πνευματικού τους. Ένα υγιές παιδί, μπορεί, όταν οι άλλες προϋποθέσεις τηρούνται, να τηρεί τις νηστείες της Εκκλησίας, αφού απογαλακτιστεί. Γνωρίζω οικογένειες που συμβαίνει αυτό. Το τετράχρονο παιδί ξέρει ότι το πρωινό είναι διαφορετικό τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Στα παιδιά αρέσει η ρουτίνα του προγράμματος αυτού.
Στα παιδιά παρουσιάζουμε την σωματική άσκηση με τρόπο όχι φαρισαϊκό, αλλά με τρόπο που δείχνει τον βαθύτερο σκοπό της.
Αναγνωρίζουμε ότι το μέτρο κάθε παιδιού μια δεδομένη στιγμή είναι κάτι προσωπικό. Τώρα που οι νευρικές σχέσεις με τη διατροφή είναι ευρέως διαδεδομένες χρειάζεται προσοχή , ώστε να μην κάνουμε τη νηστεία ένα σύστημα» απαγορευμένων τροφών» . Η διατροφή μας, που κατά τις περιόδους είναι νηστή, πρέπει να συνδυάζεται με προσευχή και να έχει ως στόχο την αύξηση της προσευχής. Επιπλέον τα σχόλια μπορούν να προκαλέσουν πνευματική και ψυχολογική βλάβη. Τα παιδιά τρώγοντας απλώς μαζί με άλλους στο σπίτι ή σε συγκεντρώσεις που οργανώνει η Εκκλησία, θα μάθουν με τον καλύτερο τρόπο τον ορθόδοξο τρόπο διαίτης.
Οι νηστίσιμες τροφές πρέπει να περιέχουν αρκετά θρεπτικά συστατικά για τα παιδιά, γιατί βρίσκονται στην ανάπτυξη και δαπανούν πολλή ενέργεια. Υπάρχουν πολλά βιβλία με συνταγές για θρεπτικά και νόστιμα νηστίσιμα φαγητά. Κάποιες σαρακοστιανές λιχουδιές θα ήταν καλό να γράψετε μόνο κατά τη διάρκεια της νηστείας, για να εξασφαλίσετε θετική στάση απέναντι στη Σαρακοστή.
Η νηστεία δεν αποτελεί αυτοσκοπό (Προς Ρωμαίους, 14,13). […]Ο Κύριος είπε να μην δείχνουμε ότι νηστεύουμε, και αυτό επιτυγχάνεται με το να ακολουθούμε όλοι το ίδιο εκκλησιαστικό πρόγραμμα. Εξαιρέσεις πιθανόν να γίνουν για τα παιδιά, επειδή βρίσκονται στο στάδιο ανάπτυξης. Επιπλέον, στις κοινωνικές δραστηριότητες των παιδιών, συμπεριλαμβανομένου και του σχολείου, μπορεί να προσφέρεται μη νηστίσιμο φαγητό, και τέτοιες θυσίες- που πιο εύκολα κάνουν οι ενήλικες- μπορεί να είναι αφόρητες για τα παιδιά.
Μιλώντας πιο πάνω για το φαγητό είπα ότι καλόν δεν τρώμε ό,τι είναι αναγκαίο. Μερικές φορές πρέπει να λάβουμε υπ' όψη και τον ψυχολογικό παράγοντα. Γνωρίζω περιπτώσεις όπου οι γονείς ενός αντιδραστικού παιδιού ή κάποιου που περνάει μια κρίση ή που βρίσκεται υπό πίεση ή στρες ( από εξετάσεις, πένθος ή άλλες αιτίες ) αφού πήραν συμβουλές για το θέμα αυτό, μαγείρευαν μη νηστίσιμο φαγητό ή απόφευγαν να σχολιάσουν, όταν το παιδί τους έτρωγε μη νηστίσιμα φαγητά. Τέτοιες ποιμαντικές αποφάσεις μπορούν να ισχύουν για μικρές ή μεγάλες περιόδους.
Τα περισσότερα παιδιά εγκαταλείπουν τη νηστεία από παθητική αμέλεια. Αυτή είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και όχι να κάνουμε τη νηστεία «μήλο της έριδος». Μερικές φορές χρειάζεται να εξηγήσουμε στο παιδί την έννοια της νηστείας γενικά ή της αποχής από ορισμένες τροφές για ορισμένες φορές. Συχνά ,όμως, η θεραπεία έχει να κάνει με άλλα πράγματα , όπως η ίδια η πίστη ή η σχέση του παιδιού με τους άλλους.
Μερικά παιδιά αποκτούν φαρισαϊκή συμπεριφορά όσον αφορά τη νηστεία: γίνονται κενόδοξα και ελέγχουν με σχολαστική λεπτομέρεια τα συστατικά των τροφίμων που αναγράφονται στις ετικέτες.
(Αποσπάσματα από το κεφάλαιο ΝΗΣΤΕΙΑ, Από το βιβλίο «Συνομιλίες με παιδιά- Μεταδίδοντας την πίστη» της αδ. Μαγδαληνής, μοναχής της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, σελ. 309-317)
Περιφρόνησε τα περιττά, για να βρεις όσα αξίζουν (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος)
Ο θρίαμβος του πολιτισμού μας στηρίζεται σήμερα στα περισσότερα. Ο άνθρωπος νιώθει ότι αυτά έχουν αξία στη ζωή του, διότι τον κάνουν να αισθάνεται ξεχωριστός, να αισθάνεται ότι μετέχει σ' αυτά που ο κόσμος προβάλλει ως πρότυπα, σ' αυτά που δεν τα έχεις, αισθάνεσαι έλλειψ η .
Πώς να αντιμετωπίσεις τους άλλους που νιώθουν σπουδαίοι με τα περισσότερα; Κι όταν το «έχειν» γίνεται το σημείο-κλειδί, τότε η σύγκριση με τους κατέχοντες μας κάνει να τους νομίζουμε τους εαυτούς μας υποδεέστερους. Να ζηλεύουμε. Να φθονούμε. Να είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τα πάντα, αρκεί να μην υστερούμε.
Ο ασκητικός λόγος, που προέρχεται μέσα από το βίωμα, μας προτρέπει να περιφρονήσουμε τα περιττά. Όχι απλώς να τα προσπεράσουμε, αλλά να αισθανθούμε απέχθεια γι' αυτά. Να μη στρέψουμε καν το βλέμμα μας. Να προχωρήσουμε με επίγνωση ότι όσα αξίζουν δεν έχουν να κάνουν με όσα έχουμε. Αξίζει η πίστη, η οποία είναι εμπιστοσύνη στον Θεό και το θέλημά Του. Αξίζει η αγάπη, η οποία είναι ο δρόμος που μας κάνει να νιώσουμε οικείοι, ο καημός του άλλου να είναι δικός μας, η πτώση του άλλου να μας κάνει να πονούμε και όχι να χαίρουμε. Αξίζει να μοιραζόμαστε στιγμές και όχι αγαθά. Αξίζει να προσευχόμαστε για όσα δεν μπορούμε και για όσους δεν μπορούν.
Δεν είναι εύκολος αυτός ο λόγος. Στην πραγματικότητα όμως είναι αυτός που δίνει νόημα που κρατά, διάρκεια. Τα περιττά που τα άλλαξαν. Αυτά που αξίζουν, όχι. Τα περιττά είναι μόδα. Οι μόδες γρήγορα παρέρχονται και αντικαθίστανται. «Ό, τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο», λέει το τραγούδι (Πυξ Λαξ). Όμως, αν επενδύσεις σ' αυτό, τότε ο χρόνος θα σε δικαιώσει.
Και να αρνηθούμε εντελώς· τη χαρά των περιττών Να είμαστε απόκοσμοι; Δεν είναι εύκολο αυτό να συμβεί, γιατί ζούμε εν τω κόσμω και το κοσμικό φρόνημα, που είναι της σαρκός, μας κυριεύει. Άλλωστε, παλεύουμε για τις μικρές ευτυχίες, που μοιάζουν πιο εύκολα προσεγγίσεις, όταν μετριούνται με τα αγαθά. Τουλάχιστον, ας μη θεωρούμε πως αυτά που έχουμε μάς ανήκουν. Ας προσπαθούμε να κρατιόμαστε απ' αυτά το λιγότερο. Για να βρούμε τον δρόμο της αρετής.
Οι αρχαίοι την έβλεπαν ως ανδρεία, γενναιότητα στη ζωή, απέναντι στις περιστάσεις και τις δοκιμασίες. Την έβλεπαν ως σωφροσύνη, ως υπέρβαση της δίψας για ηδονή, για κυριαρχία δηλαδή της επιθυμίας που κάνει τον άνθρωπο να θεωρεί τον άλλο και τον κόσμο ως κτήμα του. Την έβλεπαν ως φρόνηση, δηλαδή ως δυνατότητα ευβουλίας, καλής σκέψης για τον εαυτό, την πόλη, τον κόσμο.
Την έβλεπαν ως ευσέβεια, ως ανταπόκριση δηλαδή στο κάλεσμα του Θεού να έχουν ελπίδα για τον κόσμο μετά τον κόσμο, να μην ξεχνούν το ιερό, το αγιασμένο, αυτό που αντλεί κύρος ακατάλυτο από την παρουσία του Θεού, όχι της εξουσίας, αλλά της αγάπης, που τη δίνει απλόχερα, για να την ανταποδώσουμε στον συνάνθρωπο και στον κόσμο.
Στην αποστολή της Εκκλησίας στον σύγχρονο άνθρωπο είναι το να κρατήσει στη λατρευτική της κοινότητα αυτό το ήθος, της απάντησης των περιπτώσεων, της χαράς με τα ουσιώδη, της καλαισθησίας και της αγάπης.
Από τη λειτουργία ξεκινά η αλλαγή του τρόπου. Αν βρεις τον Θεό στο πρόσωπο του συνανθρώπου, αν Τον κοινωνήσεις στο μυστήριο της αγάπης, τότε θα βρεις την αλήθεια και θα μοιραστείς. είναι καιρός.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
''Αυτό το γράμμα αντιπροσωπεύει την ισορροπία της ζωής μου.
Είμαι 82, με 4 παιδιά, 11 εγγόνια, 2 δισέγγονα και ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών.
Δεν έχω σπίτι πια και ούτε καν αγαπημένα μου πράγματα, αλλά έχω κάποιον που καθαρίζει το δωμάτιό μου, ετοιμάζει το φαγητό μου στρώνει το κρεβάτι μου, και ελέγχει την αρτηριακή μου πίεση
Δεν έχω πια το γέλιο των εγγονιών μου, δεν μπορώ να τα βλέπω να μεγαλώνουν, να αγκαλιάζονται και να τσακώνονται, να έρχονται να με δουν κάθε 15 μέρες η κάθε εβδομάδα , έστω κάθε μήνα.
Δεν φτιάχνω κουλουράκια ή γεμιστά αυγά πια ούτε κιμά ρολά ή σταυροβελονιά. Έχω ακόμα χόμπι να κάνω και το sudoku με διασκεδάζει λίγο ′′ Δεν ξέρω πόσο καιρός θα μείνει, αλλά πρέπει να συνηθίσω αυτή τη μοναξιά, βοηθάω σε ότι μπορώ εκείνους που είναι χειρότερα από μένα, αν και δεν θέλω να δένομαι πολύ ...
Λένε ότι η ζωή γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Τι σημασία έχει..!; Όταν είμαι μόνη κοιτάξω τις φωτογραφίες της οικογένειας μου και κάποιες αναμνήσεις που έφερα από το σπίτι. Και αυτό είναι το μόνο που έχω. Ελπίζω οι επόμενες γενιές να καταλάβουν ότι η οικογένεια χτίζεται για να έχει μέλλον (με παιδιά) που θα ανταποδώσουν στους γονείς τους τον χρόνο που έδωσαν για να μεγαλώσουν.
Είμαστε εδώ γιατί υπάρχει πρόβλημα. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι δεν κάναμε, τι δεν κάνουμε καλά; Ερωτήματα πολλά, ερωτήματα βαθιά. Απαντήσεις δεν έχω. Προβληματίζομαι κι εγώ. Κι αναρωτιέμαι… Μήπως φταίει αυτό… Μήπως φταίει εκείνο… Σας καταθέτω τις σκέψεις μου, σκόρπιες. Σαν τα σκόρπια συναισθήματα των παιδιών μας . ίσως να συμφωνήσετε. Ίσως να διαφωνήσετε. Μακάρι να βγει κάτι καλό για όλους μας…
Η βία δεν είναι μια απλή πράξη. Είναι μια κραυγή…
Μας λένε: Ποιος μας οδήγησε ως εδώ; Ποιος μας έκανε να πιστέψουμε όλ' αυτά; Ποιος είναι ο άφαντος διαφθορέας μας; Μήπως κι εσείς κάνετε τα ίδια με μας;
Πατέρα, Μάνα! Δάσκαλε! Παπά!
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε restart; Επανεκκίνηση από νέες βάσεις όμως… Λοιπόν, ποτέ δεν είναι αργά! Μην τα χάνεις! Τη ζωή την έχεις μπροστά σου. Την αποτυχία πίσω σου… Τον Θεό δίπλα σου. Κάνε επανεκκίνηση. Τόσο απλά. Τόσο σίγουρα.
ΟΧΙ, δεν θα απελπιστούμε.
ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ!
Θα αναζητήσουμε «θερμές πνοές» που θα ζεστάνουν όλους μας. Τα ταπεινά κεράκια που μας παρηγορούν «σεμνά και ταπεινά» (ας φαίνονται λίγα! είναι πολλά!) θα φωτίσουν και τα δικά μας σκοτάδια!
Αρχιμ.Καλλίνικος Μαυρολέων, Δάσκαλος – Εφημέριος Πυλών Καρπάθου
Ομιλία στην πολύ ενδιαφέρουσα διημερίδα που διοργάνωσε η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Νοτίου Αιγαίου σε συνεργασία με το Παρατηρητήριο πρόληψης της σχολικής βίας και του εκφοβισμού του ΥΠΑΙΘ και με τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου, με θέμα: «Το Σχολείο της Δευτέρας 1 Απριλίου» ο Δημοτικό Σχολείο Καρπάθου.
Εκ μέρους της Σχολής Γονέων της Μητροπόλεως μας έκανε εισήγηση και ο π.Καλλίνικος με θέμα: « Ο ρόλος της οικογένειας στην πρόληψη των φαινομένων βίας στο σχολείο και την κοινωνία ».
———————————————————————————————————————————
[1] Γράμμα για την παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας – See more at: http://www.tedxthessaloniki.com/gramma-mera-sxolikis-vias-aggelos-patsias/#sthash.4EDOvVrX.dpuf
[2] Δημήτρη Νατσιού
[3] Περιοδικό » ΚΡΙΝΑ» τ.322,Μάιος 2013
[4] Ε' Δημοτικού, (σελ. 26, 30 β' τεύχος γλώσσας).
[5] Αλεξ.Κακαβούλη, Το παιδικό βλέμμα, Η δράση μας, τ.505, ιαν 2013
[6] Νίκος Ξυδάκης, Τάξη και αταξία, Ακρίτας, σ. 253
[7] Κώστα Γανωτή, Χάνω το παιδί μου, εκδόσεις «Αρχονταρίκι», σ.103
[8] ΚΡΙΝΑ, τ.228, Νοε. 2003,σ.2
[9] Νατσιός
[10] Αλεξ.Κακαβούλη, ό.π.
[11] Βήματα, ΙΜΚερκύρας, τ.10, 2012-13, σελ. 26
[12] Τ.Σόλκ
Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος
Γνωστό μου το πρόσωπο μου έστειλε τη φωτογραφία αυτή η οποία, νομίζω, εκφράζει σε απόλυτο βαθμό την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των καιρών μας.
Τα σύμβολα του Έθνους: Η Σημαία και το Κοινοβούλιο, με το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, υπό το κράτος ενός συννεφιασμένου, μουντού ουρανού, έτοιμου για μπόρα και καταιγίδα.
Ενώ οι καρδιές των απανταχού Χριστιανών γεύονται τη μυστική χαρά της παρουσίας του Θείου Βρέφους, η Χώρα μας, η κοιτίδα του πολιτισμού, είναι τώρα προσανατολισμένη στην πίστη «τω αγνώστω Θεό» που ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στην Πνύκα το 51 μ.Χ., θέτοντας. τα θεμέλια μεταξύ της Χριστιανικής και της Αρχαίας Ελληνικής παράδοσης, φανερώνοντας τον Θεό της Αποκάλυψης• η Χώρα που μορφώθηκε, γαλουχήθηκε, τράφηκε και, πλείστες φορές στην ιστορική της πορεία, ανακαλύφθηκε από την τέφρα της, στηριγμένη σ' αυτή την πίστη στον γεννηθέντα Χριστό, αντί. να χαίρεται την έλευση του Θεού της ειρήνης και της αγάπης, στο κέντρο της σφαίρας του δημόσιου διαλόγου έχει τεθεί το θέμα του «γάμου» των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Τυχαίο άραγε; Σύπτωση;
Δηλώσεις, εξαγγελίες, συμφωνίες, διαφωνίες, επιχειρήματα, (υπέρ - κατά) ως και άλλα τινά συνθέτουν το σκηνικό του διαλόγου αυτού.
Καθώς, ως λέει και ο θυμόσοφος λαός, «καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει», είναι προφανές ότι όλο αυτό προοιωνίζει τα μελλούμενα. Και επειδή τα μελλούμενα αγγίζουν τον πυρήνα, το dna του λαού, το παρόν μα κυρίως το μέλλον του, και όλους μας, περιθώρια εφησυχασμού και «δήθεν» μηδενίζονται.
«Σιωπηρή ισότητα», ο κορμός του περί ου ο λόγος προτεινόμενου Νομοσχεδίου. Αποτελείται από ένα βασικό άρθρο που επεκτείνεται το δικαίωμα του γάμου, ορίζοντας ότι νοείται ανάμεσα σε άτομα του ιδίου ή διαφορετικού φύλου.
Από αυτή τη γραμματική διεύρυνση του ορισμού του θα προέρχεται η λεγόμενη «σιωπηρή ισότητα» ως και όλων των υπόλοιπων δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτόν. Δηλαδή, να ισχύει γενικά και αδιακρίτως για ένα παντρεμένο ομόφυλο ζευγάρι ό,τι ισχύει και για κάθε παντρεμένο ετεροφυλόφιλο ζευγάρι, συμπεριλαμβανομένης και της τεκνοθεσίας.
Οι υπερασπιστές αυτής της άποψης μιλούν για την υπόθεση: «γάμου ανεξαρτήτως φύλου, με πρόβλημα στην τεχνική γονιμοποίηση ανεξαρτήτως φύλου με ταυτόχρονη αναγνώριση», αναφέροντας: «Οφείλουμε εν έτει 2023 να υπερασπιστούμε μια προοδευτική κοινωνία, με πρόταγμα την εξέταση των διακρίσεων. βάσει φύλου, φυλής, καταγωγής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, αναπηρίας», κάνοντας λόγο για: «ατομικές ελευθερίες», «δικαιώματα», «ανοικτή και σύγχρονη κοινωνία».
«Οτιδήποτε άλλο υπηρετεί μάλλον λογικές ομοιομορφίας και επιβολής ενός συγκεκριμένου συντηρητικού προτύπου για τη μορφή της οικογένειας», καταλήγουν.
Εννοώντας, προφανώς, πως η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, η ιστορία της που χάνεται στα βάθη των αιώνων, και εξ' αιτίας της που σήμερα υπάρχουμε ως Έθνος, η οικογένεια αυτή αποτελεί «συντηρητικό πρότυπο»!
«Πρότυπο», το οποίο θα πρέπει να ισοπεδωθεί και να αντικατασταθεί από την «νέα κανονικότητα» όπως, οι υπερασπιστές αυτής της άποψης, ονομάζουν αυτό που φαίνεται να ξημερώνει και να αναζητείται «ο κατάλληλος χρόνος» ως δηλώνουν οι επαΐοντες, προφανώς μετρώντας τους ίδιους. . με τα… γνωστά μέτρα και σταθμά!
Τι ισχύει σήμερα στη Χώρα μας; Σχέσεις τέτοιου είδους, ομόφυλων ζευγαριών, νομικά καλύπτονται από τα σύμφωνα συμβίωσης, τα οποία κατοχυρώνουν τα εμπλεκόμενα μέλη ως και όλα τα δικαιώματα τους.
Η επιχειρηματολογία υπέρ της άποψης αυτής είναι ότι παιδί που βρίσκεται μέσα σε αυτές τις σχέσεις είναι ακάλυπτα από τον νόμο και το έτερο μέλος δεν αναγνωρίζεται ως γονέας, με αποτέλεσμα να ανακύψουν θέματα και δυσκολίες πρακτικής φύσεως.
Εάν υπάρχουν τέτοιου είδους θέματα νομικής φύσεως είναι σαφές ότι ο νομοθέτης οφείλει να τα ρυθμίσει.
Τα παιδιά δηλ. που βρίσκονται μέσα σε μια τέτοια σχέση, παιδιά που το ένα μέλος εκ των δύο είναι ο φυσικός γονέας και ο γονέας αυτός συνάπτει μια τέτοια σχέση και νόμιμα έχει την επιμέλεια του παιδιού του, αυτές οι περιπτώσεις σαφώς και πρέπει να έχουν νομική κάλυψη. ως προς το μέλλον τους μέσα στη σχέση αυτή.
Αυτή είναι υποχρέωση της Πολιτείας να ρυθμίσει, υποχρέωση που προφανώς μπορεί να ρυθμιστεί στο λεγόμενο σύμφωνο συμβίωσης.
Το θέμα όμως δεν είναι η τακτοποίηση νομικών θεμάτων που αναφέρονται τα ήδη υπάρχοντα παιδιά μέσα σε τέτοιου είδους σχέσεις που το ένα από τα δύο μέλη είναι ο φυσικός τους γονέας, εδώ μιλάμε για ανατροπή, για ξεθεμελίωμα της οικογένειας.
Μιλάμε για μορφή-μορφές, νέες νέες οικογενειών, με ομόφυλα μέλη, τα οποία δεν διεκδικούν απλά τη νομική κατοχύρωση των φυσικών τους παιδιών, αλλά την απόκτηση παιδιών, μέσω «παρένθετης μητέρας», «υποβοηθούμενης αναπαραγωγής», ως και με όποιον άλλο. μέσον η επιστήμη, μελλοντικά ίσως, εφεύρει.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Ελληνική κοινωνία που στέκεται ακόμη όρθια, χάρη στο ζωτικό της κύτταρο, την οικογένεια, όπως αυτή σχηματίζεται αποκλειστικά και μονοσήμαντα και με βάση το νομικό μας πολιτισμό και τους παραδοσιακούς αξιακούς μας κώδικες, ως η συνένωση ενός άνδρα και μιας γυναίκας, αυτός ο ιερός. . και άγιος θεσμός της οικογένειας· θεσμός στον οποίο οφείλεται η επιβίωση και η διαιώνιση του ανθρωπίνου γένους· θεσμός που διαμορφώνει την προσωπικότητα του παιδιού, δηλαδή της κοινωνίας του αύριο, τίθεται στο στόχαστρο της διάλυσης και της αποσύνθεσης, πλήττεται από επικίνδυνες εκπτώσεις και στρεβλώσεις.
Η άκριτη και αβασάνιστη εισαγωγή νέων ηθών που οδηγούν στη διάβαση του ανθρωπολογικού μοντέλου, έχει ένα δυστοπικό παρόν και, κυρίως, ένα εφιαλτικό μέλλον, με λαβωμένη την ψυχή της ελληνικής κοινωνίας, που δεν είναι άλλη από τη ζωοδότρα δύναμη της ελληνικής οικογένειας, δηλαδή από την ανιδιοτελή και αυτοθυσιαστική αγάπη που προσφέρουν οι έννοιες, «μάνα» και «πατέρας».
Η έννοια «πατέρας» που δηλώνει την προστασία, το στήριγμα, την εμπιστοσύνη και τη σιγουριά και η έννοια «μάνα», η πιο ιερή λέξη της ανθρωπότητας, αυτή που δίνει τη ζωή· έννοιες και λέξεις με νόημα βαθύ, ιερό, αιώνιο· έννοιες. . με. το μεγαλύτερο κύρος και επισημότητα στην οικουμενική ανθρωπότητα, τίτλος τιμής του ανθρωπίνου γένους, λέξεις και έννοιες γεμάτες συναίσθημα, χαρά και δάκρυα, θα αντικατασταθούν από τους όρους «γονέας 1» και «γονέας 2», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον αυτού. . . του τόπου.
Πολύς ο λόγος στις μέρες μας για την κάλυψη χιλιάδων θέσεων εργασίας, σε ένα μεγάλο φάσμα χωρών εργασίας, και μεγάλη η πρόσφατη συζήτηση για τις αδειοδοτήσεις χιλιάδων αλλοδαπών που θα καλύψουν τις ανάγκες. Θύματα και αυτοί οι άνθρωποι του αδηφάγου πολιτισμού μας, ψάχνουν μια ευκαιρία στη ζωή, αλλά το μείζον πρόβλημα της Χώρας, το δημογραφικό, πως θα λυθεί;
Με «παρένθετες μητέρες»; και «υποβοηθούμενη αναπαραγωγή»; ή με τις εισαγωγές χιλιάδων, κάποιοι μιλούν για 500.000 χιλιάδες αλλοδαπών, για την κάλυψη των αναγκών στην εργασία;
Διερωτώμαι: Οι ιθύνοντες δεν αναλογίζονται την ευθύνη τους έναντι της ιστορίας και του μέλλοντος αυτής της Πατρίδας; Τι είδους Ελλάδα επιθυμούν να παραδώσουν στις επόμενες γενεές;
Αντί να στηριχθεί η οικογένεια ως θεσμός ιερός, να βοηθηθεί η πολύτεκνη οικογένεια και να αντιπαρατεθεί κίνητρα για τη δημιουργία νέων οικογενειών που τα νέα παιδιά τρομάζουν στην ιδέα και μόνο δημιουργία οικογένειας, καθώς εκλείπουν τα κίνητρα, η όλη αγωνία εξελίσσεται στην θεσμοθέτηση νέων μορφών « οικογενειών »;
Γιατί δεν ρυθμίζονται νομικά, τα όσα θέματα τα παιδιά βρίσκονται μέσα στις σχέσεις τους, όπως καλύπτονται από τα σύμφωνα συμβίωσης;
Γιατί δεν αφήνεται ένας λαός που το 68,7% εκφράζει τη διαφορά του, να συνεχίζει να πορεύεται, να ζει, να δημιουργεί και να μεγαλουργεί μέσα στο νομικό του πολιτισμού και τους παραδοσιακούς αξιακούς του κώδικες;
Τι είδους, τέλος, ο ουμανισμός είναι αυτός που προβάλλεται σήμερα στη δήθεν πολιτισμένη Δύση όταν, σύμφωνα με δημοσιεύματα, προτείνεται ακόμα και η νομιμοποίηση της αιμομιξίας, καθώς θεωρείται.. «θεμελιώδες δικαίωμα των ενηλίκων αδελφών για σεξουαλική αυτοδιάθεση», σύμφωνα με το Γερμανικό Συμβούλιο. . Δεοντολογίας. ;
Στο τέλος τι θα μείνει όρθιο, ή μήπως… δεν πρέπει τίποτα να μείνει;
Πηγή: romfea.gr
«Ο θυμός του Θεού δεν έπεσε μόνο στα Σόδομα, αλλά μπορεί να πέσει και σε χριστιανικές πόλεις παρόμοιες με τα Σόδομα»
«Γιατί ὁ Θεὸς κατέστρεψε τὰ Σόδομα;», ρωτᾶτε. Μὰ δὲν σᾶς κατέστη σαφὲς ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ Γραφὴ τοῦ Θεοῦ; «Εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρὸς με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα» (Γεν. 18, 20). Καὶ ὅτι ἡ ἁμαρτία Σοδόμων ἦταν ὄντως πολὺ μεγάλη καὶ σφοδρή, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν εἶχαν βρεθεῖ οὔτε δέκα δίκαιοι. Διότι στὴν ἐρώτηση τοῦ δίκαιου Ἀβραάμ, ἐὰν θὰ καταστρέψει τὴν ἁμαρτωλὴ πόλη, σὲ περίπτωση ποὺ βρεῖ σ΄ αὐτὴ δέκα δίκαιους, ὁ Κύριος ἀπάντησε καὶ εἶπε: «οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα» (Γεν. 18, 32). Ἀλλὰ δὲν βρέθηκαν οὔτε δέκα. Ὅλοι οἱ πολίτες ἦταν σὲ πόλεμο ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντίον τῆς φύσης.
Οἱ ψυχὲς τους ἦταν νεκρὲς ἐνῶ τὰ σώματα ἐκφυλισμένα.
Γι΄ αὐτὸ χτύπησε «θεῖον, καὶ πῦρ» (Γεν. 19, 24), τὸ σύμβολο τῆς βρώμας καὶ τῆς ἔξαψης τῶν παθῶν τους, καὶ ἀπὸ τὰ Σόδομα δὲν ἔμεινε τίποτα πλὴν τοῦ κακοῦ ὀνόματος καὶ τῆς φρικιαστικῆς ἀφήγησης.
Ὅμως δὲν ἔπεσε ὁ θυμὸς τοῦ Θεοῦ μόνο στὰ Σόδομα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες πόλεις, ὅπου ἡ ἁμαρτία εἶχε κάνει τοὺς ἀνθρώπους δύσμορφους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μὴν μοιάζουν καθόλου πιὰ μὲ τὸ ἔργο.
Καὶ ἐφόσον ἔτσι ἔγινε μὲ τὶς κακὲς πόλεις, στὶς ὁποῖες δὲν εἶχε ἀκουστεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πόσω μᾶλλον μπορεῖ νὰ συμβεῖ μὲ τὶς χριστιανικὲς πόλεις -τὶς ἐφάμιλλες ἢ μὲ παρόμοιες. ὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ;
Διαβάστε τὴν ἀπειλὴ τοῦ Σωτήρα πρὸς τὴν πόλη Καπερναούμ: «Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα ἕως ᾅδου καταβιβασθήσῃ· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱθ»1).
Καὶ πράγματι, ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε: ἐκεῖ ὅπου κάποτε στεκόταν ἡ ὑπερήφανη πόλη τῆς Καπερναοὺμ τώρα εἶναι ἀδιαπέραστος θαμνώδης τόπος, πέτρες καὶ φωλιὲς φιδιῶν.
Μὲ τὰ μάτια τους τὸ εἶδαν καὶ μὲ τὴν καρδιὰ ἔτρεμαν ὅλοι οἱ προσκυνητὲς τῶν Ἁγίων Τόπων.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Δεν προσευχόμαστε όπως πρέπει, όσο πρέπει.
Η ζωή μας χρειάζεται να μοσχοβολά προσευχή.
Προσευχή στην κοινή λατρεία, προσευχή κατ'ιδίαν.
Χωρίς προσευχή ο αγώνας μας θα παρεκκλίνει, θα διαστρεβλωθεί, θα ασφυκτιά.
Μέσα από την προσευχή ανασαίνουμε πνευματικά.
Μπορεί να μιλήσουμε για τον Θεό, να μελετήσουμε τον λόγο Του, να κάνουμε διάφορες δραστηριότητες μέσα στην Εκκλησία Του, αλλά χωρίς να προσπαθούμε να κάνουμε λειψούς.
Να αφιερώνουμε λοιπόν προσωπικό χρόνο για να βρισκόμαστε με τον Θεό.
Εμείς κι Αυτός.
Χωρίς περισπασμούς.
Να λέμε ήσυχα και σταθερά την «ευχή».
Κι όσο αφηνόμαστε, τόσο θα ειρηνεύουμε.
Κι όσο ειρηνεύουμε, τόσο θα αποκτήσουμε διαύγεια πνεύματος.
Κι έτσι θα καταλαβαίνουμε καλύτερα τα του Θεού. Θα ωριμάζουμε πνευματικά. Θα αντιλαμβανόμαστε ποιοι είμαστε και ποιοι μπορούμε να γίνουμε. Θα μετανοούμε βαθύτερα…
Η προσευχή είναι ανάγκη της ψυχής.
Χωρίς αυτήν, η ψυχή λιμοκτονεί και στο τέλος πεθαίνει πνευματικά.
Όπως το σώμα θέλει τροφές για να συντηρηθεί και να ακμάσει, έτσι και η ψυχή θέλει να προσευχηθεί για να ξεκουραστεί, να ψηλώσει, να αγιάσει.
Πολλές φορές ο άνθρωποι ζητούν τις προσευχές των ιερέων. Και οι ιερείς σαν πατέρες θα τις κάνουν. Όμως αυτοί οι άνθρωποι που ζητούν τις προσευχές από τους άλλους, οι ίδιοι προσεύχονται; άραγε πέφτουν στα γόνατα λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»;
Καλό είναι να ζητάμε να προσευχόμαστε και άλλοι για εμάς, όμως το πρώτο είναι να προσευχόμαστε εμείς οι ίδιοι.
Χωρίς προσωπική αφιέρωση χρόνου στην προσευχή, θα παραμένουμε ακοινώνητοι με μεγάλες δωρεές που αποκαλύπτονται εκείνες τις στιγμές.
Όχι βιαστικές προσευχές…
Να βιαζόμαστε να αρχίσουμε την προσευχή μας, όχι να την τελειώσουμε.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μου λες, πως κουράστηκε. Πως δεν αντέχει άλλο… Βυθισμένος μέσα στην θλίψη της ψυχής σου, αναζητάς λίγο φως, στο σκοτάδι σου.
Μου λες πως αμφιβάλλεις πως σε ακούει ο Θεός. Άφησε την ψυχή σου να γαληνέψει και έπειτα, στάσου ορθός! Μην αφήνεις το σκοτάδι της θλίψης να σε περιτυλίξει.
Βλέπω την αγωνία να διαγράφεται στο πρόσωπο σου. Σε ακούω να μου λες, πως δεν μπορείς να βρεις λύση. Αυτό είναι ανθρώπινο… Πολλά δεν μπορούν να κάνουν ο άνθρωπος.
Πάνω από τους ανθρώπους όμως, υπάρχει ο Θεός! Σκέφθηκες να ζητήσεις με την ψυχή σου, να δώσεις εκεί τη λύση στο πρόβλημα σου; Μου λες πως το έκανες!
Όχι! Ο Θεός δεν αποστρέφει το πρόσωπο του από τα παιδιά Του! Οι άνθρωποι αρνούνται να ακούσουν τους ανθρώπους. Υπάρχει τρόπος να βρεις το φως στο σκοτάδι σου.
Άφησε τον εαυτό σου στα χέρια Του! Ζήτησε με την ψυχή σου τη λύση στο ανεπίλυτο! Στις ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχουν θυσίες!
Μπορείς να κάνεις τα πάντα, για να ακούσεις κάποιον που θέλει. Τώρα που αποζητάς τον Θεό, σου είναι δύσκολο να Του μιλήσεις; Ύψωσε τα μάτια σου στον Ουρανό.
Ο Ουρανός ομιλεί, όταν η γη σιωπά…
Αντιλαμβάνομαι την θλίψη σου! Όμως, πολλές φορές, μετανιώνουμε για τη δική μας θλίψη, βλέποντας τη θλίψη του άλλου.
Μην αμφιβάλλεις για την παρουσία του Θεού στη ζωή σου! Αν για κάτι πρέπει να αμφιβάλλεις, είναι οι δικές σου δυνάμεις για την επίλυση των προβλημάτων σου.
Στάσου ορθός , απέναντι σε ότι προσπαθεί να σε λυγίσει. Μην αφήσεις την θλίψη να σε νικήσει! Ύψωσε τα χέρια στον Ουρανό και η απάντηση δεν θα αργήσει…
Ο δρόμος της αναζήτησης του Θεού, είναι μικρός, όταν πραγματικά ο άνθρωπος, θέλει να βρει…
Μην ξεχνάς πως, στο ένα βήμα του ανθρώπου, έρχεται εννέα φορές πιο κοντά ο Θεός για να τον συναντήσει. Μια μικρή ,ελάχιστη φλόγα, είναι ικανή να διώξει πυκνό σκοτάδι!
Καλή δύναμη…
π. Θωμάς Ανδρέου
Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά Πρωτοσυγκέλλου Ι. Μ. Μεσσηνίας
Η ζωή και η λατρεία της Εκκλησίας μας είναι συνδεδεμένη με την έννοια του χρόνου.
Τα πάντα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας ορίζονται και ορίζονται μέσα σε χρονικές στιγμές και στο πλαίσιο του χρονικού κύκλου. Τα πάντα, εκτός από τον Άχρονο Θεό.
Κι όταν λέμε ζωή της Εκκλησίας μας δεν εννοούμε μια αφηρημένη έννοια αλλά αυτήν την ίδια τη ζωή των χριστιανών, αφού ως Εκκλησία ταυτίζεται αυτός ο Θεανθρώπινος οργανισμός, στον οποίο βιώνεται η κοινωνία των πιστών.
Κάθε ημέρα, καθ' όλον τον χρόνο, είναι αφιερωμένη σε πρόσωπα και γεγονότα. Έτσι η Εκκλησία μας, τιμώντας πρόσωπα και γεγονότα, μέσα στο πλαίσιο του εορτολογικού χρόνου, επιβεβαιώνει την ανάγκη για οριοθέτηση στη ζωή του ανθρώπου και δίνει έμφαση στην έννοια της χρονικής στιγμής, της ημέρας, ακόμη και της ώρας, όταν τιμάται ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός. .
Έτσι λοιπόν, μέσα και για την πόλη της Καλαμάτας αλλά και ολόκληρη τη Μεσσηνιακή γη ο μήνας Φεβρουάριος σηματοδοτεί, από την πρώτη της ημέρα, την τιμή και την αναφορά των πιστών Μεσσηνίων στο πρόσωπο και στο Ιερό Εικόνισμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της καλουμένης Παναγίας «Υπαπαντής. ”, της πολιούχου της Καλαμάτας.
Όμως, όπως φαίνεται και κάθε προσωνύμιο κι αν της αποδίδει ο πιστός λαός μας, είναι γεγονός πως στο πρόσωπο της Θεοτόκου επιβεβαιώνεται και ταυτίζεται η Μητέρα ως το πλέον σεβαστό και πολύτιμο πρόσωπο για κάθε άνθρωπο.
Αυτό το οποίο κάνει τη μητέρα ως το πιο ιερό, πιο σεβαστό, πιο ξεχωριστό πρόσωπο είναι πως ο πατέρας είναι αυτός που γεννά αλλά η μητέρα τίκτει.
Και αυτό που δίνει μια άλλη διάσταση στην έννοια του τοκετού δεν είναι μόνο η στιγμή των ωδίνων και των πόνων αλλά η επί εννέα μηνών διάρκεια της κύησης.
Αυτό μας επιβεβαιώνει η άγνωστη γυναίκα η οποία εκφράζει τον θαυμασμό της, προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, αναβοώνοντας με ενθουσιασμό «μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασα σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας», θέτοντας έτσι τα θεμέλια του σεβασμού και της ιερότητας της μητρότητας, σε θέση. με όσους χωρίς φόβο Θεού και χωρίς συνείδηση ευθύνης τολμούν να ανακινήσουν ζητήματα νομιμοποιήσεως των αμβλώσεων ή της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
Κι επειδή, όπως προαναφέραμε, μέσα στον εορτολογικό και χρονολογικό κύκλο της ζωής της Εκκλησίας μας τιμάμε πρόσωπα και γεγονότα, γι' αυτό η εορτή της Υπαπαντής, εκτός από τη Δεσποτική εορτή τιμάται και ως Θεομητοτρική, αποδίδοντας την τιμή στο πρόσωπο της Μητέρας του Θεού, της μητέρας και κατ' επέκταση στο γεγονός της μητρότητας και της ιερότητας αυτής.
Κακά τα ψέματα…!!! Μητρότητα χωρίς μητέρα δεν υφίσταται!!! Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι νέοι-ιδεολόγοι με επιχειρήματα νομικά, οικονομικά ή κοινωνικά και ιδεοληψίες να στηρίξουν την ανομία και την ανοησία τους πρέπει να ξέρουν πως τα μόνα επιχειρήματα που μπορούν να στηριχθούν σε αυτόν τον κόσμο, και να στηρίζουν τον άνθρωπο, είναι η αλήθεια. και η ηθική.
Αυτή η αλήθεια και αυτή η ηθική της διάστασης λοιπόν είναι πως το μυστήριο της οικονομίας, για τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι συνδεδεμένο με το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού και της κάθε μητέρας.
Ο αληθινός χριστιανός βλέπει στην κάθε γυναίκα το άλλο του μισό και όχι το ασθενές και αδύναμο φύλο.
Η αληθινή χριστιανή φέρει ως ταυτότητα και ως σημάδι αναγνώρισης της ευλογημένης μητρότητας και βλέποντας το πώς στάθηκε η Μητέρα του Θεού κάτω από το Σταυρό του παιδιού Της, έτσι ξέρει πώς να σταθεί κι εκείνη απέναντι στα πάθη της ζωής.
Κάθε χριστιανός λοιπόν έχει στη ζωή του ένα πρότυπο. Την Παναγία μας.
Πρότυπο ζωής, πρότυπο ταπείνωσης, πρότυπο υπομονής και πρότυπο αυτοθυσίας και προσφοράς υπέρ των άλλων, ώστε να αναδειχθούμε κι εμείς μακάριοι, ως η Κυρία Θεοτόκος, μέσα από την πιστή εφαρμογή και την τήρηση του λόγου του Θεού.
https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/61458-i-ypapanti-kai-i-ierotita-tis-mitrotitas
Παναγιώτης Νικολόπουλος, Αρθρογράφος
Αναπληρωτής Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ
21/07/2022
Πριν από δύο μέρες ψηφίστηκε το νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Σε αντίθεση με τον έντονο και πολύμηνο δημόσιο διάλογο, που πραγματοποιήθηκε για τον νόμο 4800/2021, το γνωστό νόμο της «συνεπιμέλειας», οι διατάξεις του νομοσχεδίου αυτού ελάχιστα έχουν μέχρι σήμερα απασχολήσει την κοινή γνώμη και σε κάποιο μέρος τους παραμένουν άγνωστες. Κι όμως εισάγουν πολύ σοβαρές ανατροπές στις οικογενειακές σχέσεις και στη διαδικασία απόκτησης παιδιού.
Περισσότερο έχει γίνει γνωστό ότι επεκτείνεται το ανώτατο όριο ηλικίας, στο οποίο μπορεί μια γυναίκα να αποκτήσει παιδί με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, στο 54ο έτος, από το 50ο, που ίσχυε με το ν. 3305/2005 και πρόσφατα είχε εκταθεί στο 52ο. Ως λόγος της αύξησης προβάλλεται η επιθυμία κάποιων γυναικών, που αναγκάζονται να καταφύγουν στην Αλβανία ή την Κύπρο, όπου ήδη προβλέπεται αυτό το όριο, με συνέπεια να υποβάλλονται σε σοβαρή δαπάνη και να υπάρχει απώλεια εσόδων για τα ελληνικά κέντρα γονιμότητας, ενώ με την αύξηση της Η ηλικία μπορεί να προσελκυσθεί αναπαραγωγικός τουρισμός, που θα αποφέρει περαιτέρω έσοδα.
Εκείνο, που αγνοείται τελείως, είναι το συμφέρον του παιδιού, που θα γεννηθεί, το οποίο δεν εξυπηρετεί όταν πρόκειται να ανατρέξει από τη μητέρα, που έχει την ηλικία της γιαγιάς του. Το γεγονός ότι γεννιούνται και παιδιά με υπερήλικες πατέρες δεν αποτελεί δικαιολογία, γιατί ο νομοθέτης δεν μπορεί να εμποδίσει το γάμο τους, ενώ εδώ νομοθετεί ο ίδιος.
Ο Υπουργός που έπρεπε να ζητήσει τη γνώμη της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδας και άλλων ειδικών, παιδαγωγών και ψυχολόγων, για να έχει μια εικόνα των επιπτώσεων στον ψυχισμό του παιδιού. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες άλλωστε το όριο αναπαραγωγικής ικανότητας της γυναίκας προσδιορίζεται μεταξύ 45 και 50 ετών.
Έκπληξη προκαλεί η διάταξη, που εισάγεται στο άρθρο 1455 του αστικού κώδικα, κατά την οποία «Δωρεά γεννητικού υλικού μεταξύ συγγενών είναι επιτρεπτή μόνο μεταξύ συγγενών σε πλάγια γραμμή». Όπως είναι γνωστό η συγγένεια είναι δύο ειδών, εξ αίματος και εξ αγχιστείας. Συγγενείς εξ αίματος σε πλάγια γραμμή είναι θειος και ανεψιά και πρώτα ξαδέλφια. Αν δοθεί σπέρμα μεταξύ αυτών των προσώπων, δεν πρόκειται για αιμομιξία ;
Συγγενείς εξ αγχιστείας είναι οι εξ αίματος συγγενείς του ενός συζύγου ή συντρόφου με τους αίματος συγγενείς του άλλου συζύγου ή συντρόφου, όπως τα αδέλφια του ενός συζύγου ή συντρόφου με τον άλλο ή την ανήψιά του. Σύμφωνα με το άρθρο 1357 του αστικού κώδικα η συγγένεια εξ αγχιστείας αποτελεί κώλυμα γάμου και μετά τη λύση ή την ακύρωσή του και το ίδιο ισχύει για το σύμφωνο συμβίωσης.
Ο λόγος, για τον οποίο από αιώνες ισχύει αυτό το κώλυμα γάμου σε όλες τις δυτικές χώρες, έστω με διαφοροποιήσεις, είναι η αποτροπή της σύγχυσης των συγγενικών δεσμών και οικογενειακών σχέσεων. Δηλαδή, αν ένας άντρας παντρευτεί την αδελφή της γυναίκας του, αφού πάρει διαζύγιο μαζί της, τα παιδιά του, που την είχαν θεία, θα έχουν μητριά . Για πρόσωπα λοιπόν, στα οποία απαγορεύεται ο γάμος, αλλά και το σύμφωνο συμβίωσης, θα επιτρέπεται η δωρεά σπέρματος ή ωαρίου. Αν ο θεός δωρίσει το σπέρμα του στην ανεψιά του, η κόρη της αδελφής της γυναίκας του, το μικρόψι του, που θα γεννηθεί, θα είναι και παιδί του. Έχει άραγε ο Υπουργός υπόψη του κοινωνιολογικές έρευνες, από τα αποτελέσματα που προκύπτει ότι η ελληνική κοινωνία αποδέχεται τέτοιες καταστάσεις;
Στο άρθρο 1460 του αστικού κώδικα δεν ισχύει η αποκλειστική ανωνυμία του δότη κι αν ο δότης δεν αρνείται και το παιδί που ζητάει, μπορεί να μεταδοθεί στην ενηλικίωση του να πληροφορηθεί από ποιον προέρχεται, χωρίς όμως να μπορεί να αναγνωριστεί ως παιδί του ή να έχει αξιώσεις. . . . . . , π. χ. διατροφής. Αυτή η καινοτομία δεν είναι απορριπτέα . Προβλέπεται όμως και η δυνατότητα να επιλέξουν οι γονείς, που καταφεύγουν στην υποβοήθηση, γνωστός δότης. Αυτή η διάταξη μπορεί να αποβεί προβληματική υπό συνθήκες . Αν ο γνωστός δότης είναι άνθρωπος του οικογενειακού περιβάλλοντος των γονέων, το παιδί, που θα γεννηθεί, θα τον γνωρίζει και θα τον συναντά περιστασιακά. Όταν μετά την ενηλικίωση επιδιώκει να πληροφορηθεί το γεννήτορά του, μπορεί να αποκαλύψει να προκαλέσει το σοκ, επειδή ζούσε κοντά του και δεν του καλλιέργησε συναισθηματικό δεσμό. μελετηθεί άραγε οι πιθανές στον ψυχισμό του;
Σημαντική καινοτομία εισάγεται και ως προς το βασικό σκοπό και προσανατολισμό της υποβοήθησης στην ανθρώπινη αναπαραγωγή. Στο ισχύον άρθρο 1455 του αστικού κώδικα η ιατρική υποβοήθηση «επιτρέπεται μόνο για να αντιμετωπιστεί η αδυναμία απόκτησης τέκνων με φυσικό τρόπο ή για να αποφευχθεί η μετάδοση στο τέκνο σοβαρής ασθένειας». Όπως έχει γράψει χαρακτηριστικά ο δάσκαλός μας Γιώργος Κουμάντος , η προσφυγή στην υποβοήθηση είναι αναγκαιότητα, όχι επιλογή. Με το νομοσχέδιο προστίθεται και άλλος σκοπός, «για να διατηρείται η γονιμότητα, από την ύπαρξη ιατρικής αναγκαιότητας», ο οποίος επεξηγείται ως «κρυοσυντήρηση για κοινωνικούς λόγους».
Πρόκειται στην ουσία για την παροχή δυνατότητας στη γυναίκα να κρυοσυντηρήσει το ωάριο της για να χρησιμοποιήσει σε μεταγενέστερο χρόνο, αφού έχει εξελιχθεί στην καριέρα της. Προστίθεται μάλιστα στη διάταξη ότι «Αν πρόκειται για ζεύγο, δεν χρειάζεται η σύνθεσή του ή της συζύγου ή του προσώπου με το οποίο έχει συναφθεί σύμφωνο συμβίωσης ή του ή της συντρόφου, παρά μόνο έγγραφη ενημέρωση από τη Μ.Ι.Υ.Α. (μονάδα υποβοήθησης) ή την Τράπεζα Κρυοσυντήρησης». Με τις διατάξεις εισάγεται ένα νέο πολιτιστικό πρότυπο στις οικογενειακές σχέσεις. Οι υποστηρικτές της ρύθμισης θεωρούν ότι πρέπει να έχει το δικαίωμα η γυναίκα να καταστρέψει το ωάριο της χωρίς τη συναίνεση του άνδρα και αν χωρίσει, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για να αποκτήσει παιδί με άλλον άνδρα. Από τη σκοπιά του αυτοπροσδιορισμού της γυναίκας αυτή είναι ορθό. Η αντίληψη όμως αυτή προϋποθέτει ότι αφετηριακά δύο σύζυγοι ή σύντροφοι ξεκινούν τη συμβίωση τους όχι με την προοπτική να ζήσουν μαζί και να αποκτήσουν μαζί τα παιδιά, αλλά με την πρόβλεψη ότι μπορεί να χωρίσουν, οπότε καθώς η γυναίκα κατεψυγμένα ωάρια για να αποκτήσει παιδιά με το επόμενο. σύντροφο ή σύζυγο.
Η απόκτηση παιδιών όμως, δηλαδή σε ποια ηλικία θα κάνουν παιδιά, πόσα θα κάνουν, με τι χρονική απόσταση μεταξύ τους, αποτελεί θεμελιώδες αντικείμενο, για το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 1387 του αστικού κώδικα ότι πρέπει οι σύζυγοι να παίρνουν κοινές αποφάσεις. Αν αδυνατούν να συναποφασιστούν για ένα τόσο κεφαλαίο ζήτημα της συμβίωσης τους και η γυναίκα σε άγνοια ή παρά την αντίδραση του συζύγου ή συντρόφου της κρυοσυντηρεί το ωάριο της, έχει ήδη ξεκινήσει ο κλωνισμός της έγγαμης συμβίωσης. Αλλά κι αν συνεχίσουν να ζουν μαζί οι σύζυγοι ή οι σύντροφοι και αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδί σε προχωρημένη ηλικία της γυναίκας, π. χ. μετά τα σαράντα χρόνια της, οπότε θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν το κρυοσυντηρημένο ωάριο της, που θα είναι νεανικό, το παιδί, που θα γεννηθεί, δεν θα προέλθει από την ερωτική τους συνεύρεση, αλλά από τη διαδικασία της τεχνητής γονιμοποίησης.
Ένα τελευταίο ζήτημα, που αξίζει να θιγεί, είναι η απάντηση κάθε χρονικού ορίου για τη διατήρηση της κρυοσυντήρησης σπέρματος, ωαρίου και γονιμοποιημένου ωαρίου. Στην ισχύουσα διάταξη του ν. 3305/2005 προβλέπεται ως ανώτατο όριο τα 20 χρόνια. Από μία άποψη, για όσους πιστεύουν ειδικά για το γονιμοποιημένο ωάριο ότι είναι αυτοτελής ζωή ή πρόσωπο, μπορεί να θεωρηθεί θετικό ότι δεν θα καταστρέφονται. Η διατήρησή τους όμως συνεπάγεται κόστος για όσους κατέφευγαν στην κρυοσυντήρηση και αντίστοιχα για τις μονάδες. Επειδή όμως ήδη σήμερα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αζήτητα και εγκαταλελειμμένα σπέρματα, ωάρια και γονιμοποιημένα ωάρια, συμβαίνει και η εύλογη απορία μήπως στο τέλος η εσαεί διατήρηση σε εμπόριο, ίσως και εν αγνοία των δοτών, δεδομένου ότι για να δωρηθούν δεν θα είναι εύκολη η εξασφάλιση. της συναίνεσης εκείνων που τα εγκατέλειψαν.
Ως γενικότερη παρατήρηση σημειώνεται το παράδοξο να τροποποιηθούν οι διατάξεις του αστικού κώδικα από τον Υπουργό Υγείας χωρίς ιδιαίτερη εμπλοκή του Υπουργείου Δικαιοσύνης, χωρίς να έχει συστηματική νομοπαρασκευαστική επιτροπή από καθηγητές, που διδάσκουν οικογενειακό, εισάγουν καινοτόμες ρυθμίσεις, που αναφέρονται στην απόκτηση και ως ίδρυση παιδιών. . συγγένεια, χωρίς να έχει ζητηθεί η επιστημονική γνώμη παιδοψυχιάτρων, ψυχολόγων, παιδαγωγών και κοινωνιολόγων, για τις περιπτώσεις, που ενδέχεται να επιφέρουν τις προτεινόμενες νομοθετικές ρυθμίσεις στον ψυχισμό των παιδιών, που θα γεννηθούν με τις μεθόδους της ιατρικής υποβοήθησης και γενικότερα στους συγγενείς δεσμούς και τις οικογενειακές σχέσεις.
Όλοι, υποθέτω, έχουμε μια προσωπική πείρα – άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο – ότι, όταν μέσα στην ψυχή μας υπάρχει η χάρη του Θεού, το φως του Θεού, όταν υπάρχει μια καλή κατάσταση, τότε τα βλέπουμε και τα εκτιμούμε διαφορετικά τα πράγματα, τα ζυγίζουμε και τα καταλαβαίνουμε αλλιώς.
Και μάλιστα, αυτές τις ώρες απορεί κανείς με τον εαυτό του, πώς άλλες ώρες αισθάνεται ότι είναι σε ένα σκοτάδι, σε μια αναισθησία, και σαν να μην καταλαβαίνει τα του Θεού, όπως τα καταλαβαίνει τις ώρες αυτές, που έχει ένα κάποιο φως μέσα του.
Όσο ανάξιοι κι αν είμαστε, ο Θεός, ακριβώς για να μας φιλοτιμήσει, για να μας παρακινήσει να ξεπεράσουμε – αλλά να το κάνουμε με τη θέλησή μας, με το φιλότιμό μας, ενσυνείδητα – αυτή τη συνηθισμένη κατάσταση, που είμαστε μεν χριστιανοί και κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι ευαισθητοποιημένη η ψυχή μας, δεν είναι μέσα στην ψυχή μας αυτό το φως, αυτή η χάρη, ο Θεός πού και πού βρίσκει έναν τρόπο και αφήνει να έρθει μια ακτίνα χάριτος μέσα μας, μια ακτίνα φωτός, μια ακτίνα αυτής της άλλης καταστάσεως, της ουράνιας καταστάσεως. Το κάνει αυτό, ακριβώς για να λάβουμε μια γεύση, να έχουμε και μια προσωπική πείρα ότι κάπως αλλιώς είναι τα πράγματα· υπάρχει αυτό το κάτι άλλο που δεν το γνωρίζουμε, δεν το έχουμε υπ’ όψιν μας.
*****
Όταν αυτό το κάτι άλλο υπάρχει μέσα στην ψυχή μας, όλα τα βλέπουμε αλλιώς, όλα τα εκτιμούμε αλλιώς· ακόμη και αυτή καθ’ εαυτή την ημέρα κανείς τη βλέπει διαφορετικά. Για παράδειγμα, είτε έχει ομίχλη η ημέρα είτε έχει συννεφιά είτε είναι ήλιος, εφόσον μέσα στην ψυχή υπάρχει ο Κύριος, ο ήλιος της δικαιοσύνης, όλα είναι φωτεινά, όλα είναι ωραία και καλά· τα πάντα.
Αισθάνεται κανείς να αγαπά τους εχθρούς, να συγχωρεί όλους, αισθάνεται ότι αξίζει μόνο τον Θεό να ζητάει, μόνο τον Θεό να έχει μέσα του, και ότι όλα τα άλλα είναι ένα τίποτε. Φεύγει όμως αυτό το βίωμα. Φεύγει και πάλι βουλιάζει κανείς, πάλι πέφτει στη συνηθισμένη κατάσταση. Και αποδεικνύεται μωρός ο άνθρωπος, ανόητος, καθώς, ενώ έχει αυτή την κάποια πείρα, δεν τη θυμάται, δεν τη σκέπτεται, δεν επηρεάζεται από αυτήν.
Το αντίθετο έκανε ο Δαβίδ, ο οποίος λέει: «Ει δώσω ύπνον τοις οφθαλμοίς μου, και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν, και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ» (Ψαλμ. 131:4). Έτσι κάνουν οι άγιες ψυχές: συνεπαίρνονται από την αγάπη του Θεού, από την επίσκεψη του Θεού. Πάντως, λίγες ψυχές παθαίνουν μια μέθη, και σαν να τις κεντρίζει κάτι και δεν ησυχάζουν, με την καλή έννοια, έως ότου να ευδοκήσει ο Θεός να τις επισκεφθεί, και μάλιστα να τις επισκεφθεί κατά μόνιμο τρόπο· λίγες ψυχές. Οι άλλες, και που έχουν αυτές τις επισκέψεις του Θεού, όπως είπαμε, για να ξυπνήσει το φιλότιμό τους, ξεχνιούνται πάλι, και έτσι πάει η ζωή.
*****
Καταλαβαίνουμε τώρα καλύτερα τι είναι και τι έχει να μας πει ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που σήμερα τελούμε τη μνήμη του. Πόσο χρειάζεται να προσέξουμε αυτά τα οποία λέει, και πόσο, εάν διατεθούμε ανάλογα, μπορούν αυτά να μας αγγίξουν, διότι ο άγιος ζει μέσα στο φως του Θεού, ζει μέσα στη χάρη, μέσα σ’ αυτή την ουράνια κατάσταση. Το λέει, το ξαναλέει, και με τον έναν τρόπο και με τον άλλο, ότι είναι πλημμυρισμένος από το φως και τη χάρη του Θεού.
Ο ίδιος το αισθάνεται ότι αυτή η κατάσταση περνάει, ξεχύνεται από την ψυχή στο σώμα και αισθάνεται το όλο σώμα του να το διαπερνά και να το αγιάζει η χάρη του Θεού. Καθώς είναι μέσα στα μυστήρια του Θεού, κυρίως μέσα στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, και μεταλαμβάνει του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, αισθάνεται να μεταμορφώνεται η όλη ύπαρξή του, οπότε βλέπει τα χέρια του και λέει: «ιδού χειρ Κυρίου», βλέπει τα. πόδια του και λέει: «ιδού πους Κυρίου». Το ίδιο λέει για όλο του το σώμα.
Κάνει εντύπωση ότι διαβάζουμε κάτι τέτοια στον άγιο Συμεών ή σε άλλους αγίους και τα προσπερνούμε, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Φωτιά θεϊκή βλέπει κανείς και στα λόγια των αγίων και στην όλη υπάρξή τους, και όμως τα προσπερνούμε έτσι. Και είναι αποδεδειγμένο ότι, εάν δεν γίνει αυτή η επίσκεψη του Θεού και εάν δεν γλυκάνει η χάρη του Θεού την ψυχή, δεν καταλαβαίνει κανείς· δεν καταλαβαίνει.
Έτσι, και να βλέπει κανείς με τα μάτια του και να φτάνουν στα αυτιά του κάποιες αλήθειες, δεν καταλαβαίνει· μένει εκεί συνηθισμένος άνθρωπος, συνηθισμένος χριστιανός. Αρκει σε κάποια ανώδυνα πράγματα: να κάνει κάποιες αρέτες, κάποιες καλές πράξεις, κάποιες δουλειές. Είναι και γενικότερα η ζωή τέτοια, η όλη κοινωνία, που ευνοεί μια τέτοια στάση εκ μέρους των ανθρώπων.
*****
Πώς να καταφέρουμε να γίνει και η χριστιανική ζωή ένα κατεστημένο. Και προχωράει η ζωή, κυλάει, και δεν έχουμε καμία σχέση με τη χάρη του Θεού, με το φως του Θεού. Ο άγιος είναι μεθυσμένος, συνεπαρμένος από τη χάρη του Θεού και δεν μπορεί να ζήσει ούτε λεπτό χωρίς αυτή την παρουσία του Θεού μέσα του. Κι εμείς, πώς συνηθίσαμε να είμαστε αυτό που είμαστε, χωρίς αυτό το φως, χωρίς αυτή την αίσθηση, χωρίς αυτή τη ζεστασιά και τη γλυκάδα της χάριτος.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος τα είδε έτσι, τα μελέτησε, τα σκέφτηκε και, όπως λέει και το απολυτίκιο, αυτός ήταν ο καημός του και η διδαχή του: με όλους τους τρόπους προσπαθούσε να πείσει τον καθένα να ξαναβρεί, να ξαναπάρει τη χάρη. αυτή που έχασε· τη χάρη που πήρε με το βάπτισμα, με το μυστήριο του χρίσματος, και την έχασε.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Θέλεις να αγιάσεις;», Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 153.
Ο Θεός, ο Κύριός μας, θα κάνει στον καθένα μας ό,τι χρειάζεται να κάνει. Ως Θεός γνωρίζει, εάν έχουμε διάθεση να γνωρίσουμε την αλήθεια.
Εάν λοιπόν μένεις στην άγνοια, δεν μένεις, επειδή τάχα δεν έκανε σ' εσένα ο Κύριος την εμφάνισή του, όπως στον απόστολο Παύλο, για να σε στριμώξει κλ
π. Αν μένεις στην άγνοια, μένεις, όχι γιατί ήλθαν έτσι τα πράγματα ή κάποιος σε παραμέλησε, αλλά γιατί τελικά δεν έχεις διάθεση βαθύτερα να γνωρίσεις το θέλημα του Θεού. Μπορείς να έχεις ζήλο και να κάνεις διάφορα πράγματα, αλλά δεν έχουν καμιά αξία, γιατί δεν είναι κατ' επίγνωση ο ζήλος σου.
Εμείς όλοι που είμαστε τώρα εδώ θα φύγουμε εντελώς- συνέχεια αλλιώτικοι – σαν μια πρώτη αρχή βέβαια και θα έχει το πράγμα – εάν αυτή την ώρα σταθούμε ειλικρινά και τίμια ενώπιον του Θεού. Διότι ευτυχώς τα μυαλά μας που έχουμε, και μπορούμε να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα, μπορούμε να πιστέψουμε και μπορούμε επίσης να υποχρεώσουμε τον εαυτό μας να πάρει τη σωστή, να τοποθετήσει σωστά και να επιθυμήσει. Ο Θεός το περιμένει αυτό και αμέσως θα έρθει να βοηθήσει, εάν έχεις την τόλμη να πεις μυστικά από μέσα σου:
«Κύριέ μου, Κύριέ μου, τόσα χρόνια κάνω τον χριστιανό, αλλά απ' ό,τι βλέπω, ήμουν χριστιανός τόσο όσο δεν με ανάγκαζαν τα πράγματα να βγω από τη βόλεψή μου, να βγω από το θέλημά μου, να βγω από την άλλη ζωή. ζούσα ως κοσμικός άνθρωπος. Χριστέ μου, βλέπω καθαρά ότι ποτέ δεν ήμουν ενώπιόν σου όπως ήθελες, ποτέ δεν σε πλησίασα όπως ήθελες, ποτέ δεν είχα αληθινή κοινωνία μαζί σου, ποτέ δεν σε εμπιστεύθηκα, ποτέ δεν σου έδωσα τον εαυτό μου. Βαθιά μέσα μου ποτέ δεν θέλησα να κάνεις στην ψυχή μου αυτό που θέλεις ως Θεός να κάνεις, ποτέ δεν θέλησα να αφήσω ελεύθερο να το κάνεις. Ποτέ!
» Όμως αυτή την ώρα προσφέρομαι, Κύριέ μου, και εμπιστεύομαι σ' εσένα τον εαυτό μου και σου παραδίνω την καρδιά μου, σύμφωνα μ' εκείνο που λες: «Δος μοι, υιε, σην καρδίαν» (Παροιμ. 23:26). Ό,τι κι αν μου στοιχίσει, μόνο να με κάνεις, Θεέ μου, όπως με θέλεις.
Να μου δώσεις και τη γνώση, να μου δώσεις και την αγάπη σου, να μου δώσεις και τη χαρά σου, να μου δώσεις και τον φωτισμό σου και να με κάνεις άνθρωπό σου. Και εγώ να κάνω το θέλημά σου και να μην είμαι άνθρωπος που έχω ζήλο, «αλλ' ου κατ' επίγνωσιν», αλλά να υπακούω σ' εσένα και να ακολουθώ εσένα, ό,τι κι αν μου στοιχίσει».
Αν στο βάθος πράγματι θέλεις να γνωρίσεις την αλήθεια, θα βρεις τρόπο να γνωρίσεις τον Θεό. Εάν περνάει ο καιρός, και δεν γνωρίζεις, να ανησυχείς. Δεν πήρες ακόμη σωστή στάση απέναντι στον Θεό, δεν είσαι διατεθειμένος και με κίνδυνο της ζωής σου να παραδοθείς στον Χριστό, για να φανερώσεις την αλήθεια, και να σωθείς η ψυχή σου.
Από κει και πέρα μπορεί να κάνεις διάφορα πράγματα, και άλλο να είναι τυπικά, άλλο να είναι φτωχά, άλλο μπορεί να φαίνεται ότι έχεις ζήλο, «άλλ' ου κατ' επίγνωσιν», και έτσι να κινδυνεύει η σωτηρία της ψυχής σου.
Ελπίζουμε μ' εμάς να μη συμβούν έτσι τα πράγματα, αλλά όλοι να σωθούμε. Για, σκέψου να τελειώσει ο κόσμος αυτός – ή έτσι ή αλλιώς θα τελειώσει κάποτε – και να βρεθούμε όλοι μαζί στον ουρανό!
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο της σωτηρίας», Β' έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2000, σελ. 34, 39 (αποσπάσματα).
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Στα πλαίσια της 10ης Ἐκθεσης ορθόδοξου χριστιανικού βιβλίου, που διοργανώνουν οι εκδόσεις «Ἐν πλῷ» στό ξενοδοχείο Κάραβελ, το Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών συμμετέχει με την πραγματοποίηση δύο σημαντικών εκδηλώσεων με εξαιρετικό ενδιαφέρον.
Συγκεκριμένα:
Το Σάββατο 4 Νοεμβρίου, στις 5.00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του νέου βιβλίου που το Ίδρυμα Νεότητας εξέδωσε, με τον τίτλο «Ζωή στο Φως». Το βιβλίο απευθύνεται σε κληρικούς, γονείς, εκπαιδευτικούς και κατηχητές «για να αναμοχλεύσει τον διάλογο ανάμεσα στη θεολογία και τον άνθρωπο, να προσφέρει μια διαφορετική οπτική σε όσα συμβαίνουν και να υποδείξει τον ορίζοντα, που είναι η Εκκλησία μας και η διδασκαλία της». Τα κείμενα έχουν συγγράψει ο π. Συμεών Βενετσιάνος, ο π. Αντώνιος Καλλιγέρης και η κα. Μαρία Ξηρουχάκη.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας,
ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιλτιάδης Ζέρβας, διευθυντής του περιοδικού «Πειραϊκή Εκκλησία»,
η κα. Φιλίππα Τουμπακάρη, Εκπαιδευτικός και
η κα. Ελισάβετ Μαραγκού, Αξιωματικός Νοσηλεύτρια
Τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου, στις 5.00 μ.μ., θα πραγματοποιηθεί στρογγυλή τράπεζα προβληματισμού και ευαισθητοποίησης με θέμα :«Αφού έτσι μεγάλωσα, τι να κάνουμε;». Πρόκειται για μία προσπάθεια να προσεγγίσουμε το πώς η αλλαγή νοοτροπίας μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην πρόληψη του φαινομένου της ενδο-οικογενειακής βίας. Η εκδήλωση διοργανώνεται από την «Πρωτοβουλία για την πρόληψη της ενδο-οικογενειακής βίας» του Ιδρύματος Νεότητος και Οικογένειας.
Θα μιλήσουν :
Η κα. Αγγελική Μαστρομιχαλάκη, M.Ed, Ph.D. Εκπαιδευτικός – Συγγραφέας,
ο κ. Δημήτριος Ουλής, Θεολόγος – Εκπαιδευτικός,
η κα. Ευφροσύνη Σπανέα, Δρ Κλινικής Ψυχολογίας, σύμβουλος ψυχικής στήριξης γυναικών θυμάτων έμφυλης βίας, και
ο π. Αντώνιος Καλλιγέρης, Διευθυντής της Ποιμαντικής Γάμου και Οικογένειας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών.
Η είσοδος στις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη για όλους. Στον παρακείμενο χώρο θα λειτουργεί μεγάλη έκθεση βιβλίου, με θέματα πνευματικού καταρτισμού, θεολογίας, παιδαγωγικής και συμβουλευτικής σε θέματα γάμου και οικογένειας. Σάς περιμένουμε σε ένα ωφέλιμο τριήμερο για όλα τα μέλη της οικογένειάς σας!
Με ιδιαίτερα αισθήματα τιμής και ευλάβειας η ενορία του Καθεδρικού Ιερού Ναού Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού υποδέχεται απότμημα εκ του ιερού λειψάνου του Αγίου Λουκά του Ιατρού και Θαυματουργού, Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, το οποίο θα παραμείνει στον Ιερό Ναό δια προσκύνηση από 30 Οκτωβρίου έως και 5 Νοεμβρίου.
Συγκεκριμένα, την Δευτέρα 30 Οκτωβρίου, στις 5.30 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί η επίσημη υποδοχή του ιερού λειψάνου στα προπύλαια του Ιερού Ναού. Το ιερό λείψανο θα μεταφέρει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος, ο οποίος και θα πραγματοποιήσει ομιλία γύρω από τον βίο του Αγίου (με προβολή διαφανειών). Θ' ακολουθήσει ο Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ Αρτοκλασίας.
Το πλήρες πρόγραμμα των Ιερών Ακολουθιών τις επόμενες ημέρες, κατά τη διάρκεια της ευλογητής αυτής ελεύσεως του ιερού λειψάνου, έχει ως εξής :
Δευτέρα 30 Ὀκτωβρίου :
5.30 μ.μ. Ἐπίσημη ὑποδοχή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στά προπύλαια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας, τό ὁποῖο θά μεταφέρει ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Νεκτάριος
Ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου γύρω ἀπό τόν βίο τοῦ Ἁγίου (μέ προβολή διαφανειῶν)
6.30 μ.μ. Πανηγυρικός Ἑσπερινός μετ’ Ἀρτοκλασίας
Τρίτη 31 Ὀκτωβρίου :
7.00 π.μ. Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Ὁ Ἑσπερινός, ὁ Ἁγιασμός καί ἡ Παράκλησις τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ
Τετάρτη 1η Νοεμβρίου :
7.00 π.μ. Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Ὁ Ἑσπερινός καί ἡ Παράκλησις τῆς Παναγίας
Πέμπτη 2 Νοεμβρίου :
7.00 π.μ. Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Τό Ἱερό Μυστήριο τοῦ Εὐχελαίου
Παρασκευή 3 Νοεμβρίου :
7.00 π.μ. Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Ὁ Ἑσπερινός
9.00 μ.μ. Ἱερά Ἀγρυπνία, μέ τούς Χαιρετισμούς τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ (ἕως 12.30 μετά τά μεσάνυκτα)
Σάββατο 4 Νοεμβρίου :
7.00 π.μ. Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία
5.00 μ.μ. Ὁ Ἑσπερινός
Κυριακή 5 Νοεμβρίου :
7.00 π.μ. Ὁ Ὄρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία
11.00 π.μ. Ἡ Παράκλησις τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ καί ἡ ἀναχώρησις (12.00 μ.) τοῦ ἱεροῦ λειψάνου
Εδώ και λίγα χρόνια έχει έρθει και στη χώρα μας μια καινούρια «γιορτή». Ήρθε κυρίως από την Αμερική και εισέβαλε στον τόπο μας από την τηλεόραση βασικά, ως διασκεδαστική και χαρούμενη εκδήλωση για τα παιδιά και όχι μόνο. Τέλη Οκτωβρίου γεμίζει πλέον και η πατρίδα μας με κολοκύθες, σκαλισμένες ή όχι, διακοσμήσεις και αξεσουάρ που έχουν να κάνουν με τρόμο, μαγεία και μεταμφίεση. Αφίσες και ανακοινώσεις ενημερώνουν τους νέους και τα παιδιά για διάφορες εκδηλώσεις. Ετοιμάζονται για το Χάλλογουιν…
Τι είναι το «Halloween»;
Η γιορτή ξεκίνησε την προχριστιανική εποχή από τους Κέλτες της Βρετανίας, της Ιρλανδίας και της Βόρειας Γαλλίας. Οι ειδωλολατρικοί αυτοί λαοί θεωρούσαν –λανθασμένα βέβαια– ότι η ζωή ξεκίνησε από τον θάνατο και γιόρταζαν την αρχή του χειμώνα στις 31 Οκτωβρίου και την επόμενη μέρα, ως εποχή που κυριαρχεί το σκοτάδι. Ταυτόχρονα όμως πίστευαν ότι τη μέρα αυτή μπορούσαν οι νεκροί και τα πνεύματα του σκότους να περιφέρονται στον κόσμο των ζωντανών. Έτσι προσπαθούσαν να τους καλοπιάσουν. Μετά την εξάπλωση του Χριστιανισμού έγινε μια προσπάθεια να συνδεθεί με τη χριστιανική γιορτή των Αγίων Πάντων. Στις περιοχές λοιπόν αυτές και στο Ρωμαιοκαθολικό εορτολόγιο, η μνήμη των Αγίων μεταφέρθηκε γιά νά εορτάζεται τότε, 31 Οκτωβρίου και 1 Νοεμβρίου, έχοντας συγχρόνως χαρακτήρα μνήμης και τιμής των νεκρών. Από εκεί βγαίνει και η ονομασία της γιορτής «All Hallows Εvening» (παραμονή των Αγίων Πάντων) και με παραφθορά: Halloween.
Είναι δηλαδή χριστιανική γιορτή πλέον;
Οι ειδωλολάτρες των περιοχών εκείνων αντέδρασαν στη χριστιανική προσπάθεια και γι’ αυτό η γιορτή δεν αποκόπηκε ποτέ από την ειδωλολατρική της καταγωγή και δεν έπαψε νά συνδέεται με την υπερφυσική δραστηριότητα και τη μαγεία. Προβάλλεται στους νέους ως μείγμα τρόμου και διασκέδασης, μείγμα πολύ δημοφιλές πλέον. Κυριαρχούν οι μορφές της μάγισσας, των φαντασμάτων, των ξωτικών (με μεταμφιέσεις και διακοσμητικά αντικείμενα) και φυσικά οι σκαλισμένες κολοκύθες. Γιατί οι κολοκύθες; Σύμφωνα με έναν αρχαίο κελτικό μύθο, τα σκοτεινά πνεύματα, που κυκλοφορούν αυτή τη μέρα ψάχνοντας τόπο να σταθούν, χρειάζονται λίγο φως, που το κρύβουν σε σκαλισμένες κολοκύθες ή άλλα λαχανικά. Γι’αυτό και η σχετική διακόσμηση…
Τι θέση παίρνει η Ορθόδοξη Εκκλησία;
Σήμερα, κατά τους οπαδούς του, το Halloween είναι μία γιορτή χαράς και μεταμφιέσεων, με εύθυμες παρελάσεις και κεράσματα σε παιδιά και ενήλικες. Η εμπορική κίνηση είναι μεγάλη, σε κάποιες χώρες το κέρδος είναι τεράστιο, και γι’ αυτό προβάλλεται θερμά.
Όμως,
Αποτελεί έναν εύκολο τρόπο εξοικείωσης των νέων με τη μαγεία.
Αποτελεί ακόμη, προθάλαμο για την ένταξη σε οργανώσεις μαγισσών, που κάνουν θραύση σε νεαρές ηλικίες, κυρίως στην Αμερική.
Έχει παρατηρηθεί ότι εξοικειώνει ανεπαίσθητα αλλά σταθερά και με τον σατανισμό, και μάλιστα από τις μικρές τάξεις του Δημοτικού Σχολείου (πολλά Δημοτικά και στην Ελλάδα οργανώνουν εκδηλώσεις γι’ αυτή τη μέρα). Στο σατανιστικό ημερολόγιο είναι μία από τις δύο σημαντικότερες γιορτές. Οι νεοειδωλολατρικές οργανώσεις θεωρούν το Χάλλογουιν επίσημη γιορτή και τη συνοδεύουν με ποικίλες τελετές.
Πέρα από αυτά τα στοιχεία, στις ψυχές των παιδιών και των νέων, γίνεται συχνά σύγχυση όταν ανακατεύονται οι παραδόσεις μας με τα ξενόφερτα ήθη.
Και κάτι ακόμη άξιο προσοχής. Υπάρχει μια γενικότερη παγκόσμια προσπάθεια ανάδειξης νέων εορτών, παγκόσμιων ημερών, που σταδιακά υποβαθμίζουν τις χριστιανικές γιορτές μας και μπερδεύουν τον νέο κόσμο για το ποια γιορτή είναι σημαντική και ποια όχι. Σ’ αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η συγκεκριμένη μέρα.
Καταλαβαίνουμε ότι ένας Ορθόδοξος Χριστιανός δεν έχει σχέση με αυτές τις εκδηλώσεις. Εξάλλου, στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας κοντά σε αυτές τις ημερομηνίες έχουμε την εθνική μας επέτειο και τη γιορτή της Αγίας Σκέπης της Παναγίας μας. Αξίζει να αφήσουμε ξένες συνήθειες και αμφίβολες γιορτές να αντικαταστήσουν τον εορτασμό τους.
Πηγές: imkifissias.gr/Ἀνακοίνωση σχετικά μέ τό Halloween
www.impantokratoros.gr/Halloween-Ἡ σύγχρονη ἐκδοχή τοῦ ἀρχαίου Κέλτικου παγανισμοῦ
www.orthodoxostypos.gr/λόγος-ποιμαντικός-γιά-τό-halloween-Ἁγίου-Νικολάου-Βελιμίροβιτς
Περιοδικό «Πρός τή ΝΙΚΗ», Οκτώβριος 2022
Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία συνεδριάζει στην Αθήνα, κατά την τακτική συνεδρίασή Της, παρακολουθεί με βαθύτατη λύπη τις εχθροπραξίες, που διαδραματίζονται κυρίως αυτές τις ημέρες στη Μέση Ανατολή.
Ο πόλεμος πάντοτε συνιστά τραγωδία στη ζωή της ανθρωπότητος, διότι αντιβαίνει στον νόμο του Θεού, ο οποίος σέβεται την ανθρώπινη ζωή και ανθίσταται σε όποιον την επιβουλεύεται.
Κυρίως ο πόλεμος είναι μια τραγωδία για τον άμαχο πληθυσμό και τα μικρά παιδιά, τα οποία σε αυτή την τρυφερή ηλικία αντιμετωπίζουν τη φρίκη του πολέμου και την οδύνη του θανάτου.
Καταδικάζουμε απερίφραστα κάθε τρομοκρατική ενέργεια σε βάρος των συνανθρώπων μας, οποιασδήποτε φυλής και θρησκείας, απ᾽ οπουδήποτε και αν προέρχονται.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, οι οποίοι συγκροτούν το Σώμα της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, προσευχόμαστε στον Άρχοντα την Ειρήνης, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ο Οποίος στα μέρη αυτά έζησε, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε, τάφηκε και αναστήθηκε, να φωτίσει τους άρχοντες των Εθνών να προβούν άμεσα σε κάθε ενέργεια για να τερματισθούν αυτές οι πολεμικές συρράξεις, να σταματήσει να χύνεται ανθρώπινο αίμα γιατί, αν συνεχισθούν, θα υπάρξουν φοβερές επιπτώσεις, όχι μόνο στους ίδιους τους λαούς, αλλά και τους γειτονικούς και σε όλη την ανθρωπότητα.
Συμπαραστεκόμαστε με αδελφική αγάπη στον Μακαριώτατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο Γ' και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα, οι οποίοι, όντες Διάκονοι της Ειρήνης, διακονούν με θυσιαστική αγάπη, την ειρήνη στους Αγίους Τόπους και αγωνίζονται για την ειρηνική διευθέτηση των πραγμάτων στην πολύπαθη αυτή περιοχή της γης, όπου συναντώνται όλες οι θρησκείες και οι φυλές, ευχόμενοι να εξακολουθούν να εργάζονται με έμπνευση την μαρτυρική διακονία τους στο ποίμνιό τους για την ειρήνη στην περιοχή.
Οι Άγιοι Τόποι πρέπει να είναι αιτία συνύπαρξης και αλληλοσεβασμού και όχι αιτία διχασμού, εθνικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων.
Παρόμοια συμπαραστεκόμαστε στις οικογένειες των θυμάτων και προσευχόμαστε για την ταχεία ανάρρωση των τραυματιών και την επιστροφή των ομήρων στις οικογένειές τους. Μέσα σε αυτήν την προοπτική ευχόμαστε στον Θεό να φωτίσει τους επιτετραμμένους να βρουν βιώσιμες λύσεις για τη συνύπαρξη των λαών, με ειρήνη και δικαιοσύνη, κατά το προφητικό λόγιον «δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης».
Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος δέεται προς τον πανοικτίρμονα Άγιο Τριαδικό Θεό για την ανάπαυση των αδίκως θανατωθέντων αθώων θυμάτων αυτής της πρωτοφανούς τραγωδίας, καθώς και για την εξ ύψους παρηγορία και ενίσχυση όσων συνανθρώπων μας τραυματίσθηκαν ψυχικώς και σωματικώς.
Ήδη χθες, μετά την πρωινή Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, ετελέσθη δέηση στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο παρόντων των Σεβασμιωτάτων Μελών της Ιεράς Συνόδου, υπέρ αναπαύσεως των αδίκως θανατωθέντων αθώων θυμάτων του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Εκ της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας
της Εκκλησίας της Ελλάδος
Δανείζομαι το ερώτημα από το μακαριστό προκάτοχο μας, Σεβ. Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου κυρό Ειρηναίο, ο οποίος σε τηλεοπτική εκπομπή (20-5-2000), στον τότε τηλεοπτικό Σταθμό «Κύδων TV» (η παράθεση του Σταθμού δια λόγους δεοντολογικούς), διερωτήθηκε ο μεγάλος και φωτισμένος αυτός Ιεράρχης: «ποιοί θέλουν να ξαρματώσουν τον Ελληνικό λαό»; Αιτία; Η αναταραχή της εποχής εκείνης περί του εάν πρέπει ή όχι να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες!
23 χρόνια μετά διερωτώμαι: Λόγος προφητικός; λόγος αποκαλυπτικός; λόγος προδρομικός; ο λόγος του αοιδίμου προκατόχου μας κυρού Ειρηναίου; Διερωτώμαι, επίσης: εάν θα ζούσε σήμερα ο μεγάλος αυτός Ιεράρχης τι θα έλεγε άραγε;
Πως θα στεκόταν μπροστά σε όλα αυτά που τεκταίνονται στις μέρες μας και τους καιρούς μας; Ποιά θα ήταν η στάση του; η θέση του; η άποψη του; ποια η αντίδραση του;
Σήμερα, όπου την όποια διαφορετικότητα τους κάποιοι (αναμφισβήτητο το δικαίωμα τους αυτό), την προβάλλουν ως «ανάσα ελευθερίας» και ως «νέα κανονικότητα»; Τι σημαίνει αυτό;
Πως ο τρόπος που έζησαν, μεγάλωσαν, γαλουχήθηκαν και τράφηκαν γενεές-γενεών, όσοι δηλ. ανέστησαν αυτό το Έθνος από την τέφρα του, στην ιστορική του πορεία, δεν έζησαν σε «κανονικότητα»; δεν ήταν ελεύθεροι;
Σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα που τείνει να γίνει χώρα ηλικιωμένων, που ο πληθυσμός της μειώνεται δραματικά, τι προτείνουν για λύση οι εισηγητές της «νέας κανονικότητας»;
Σήμερα, που προβάλλεται ως δέλεαρ προτίμησης «η κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας στο στρατό», την στιγμή που η Χώρα γειτνιάζει με γείτονες που, ευκαίρως-ακαίρως, εκφράζουν και ανερυθρίαστα δηλώνουν τις προκλητικές και αναθεωρητικές τους τάσεις και διαθέσεις; Στα.. ζάρια η στο… παζάρι θα παιχτεί η τύχη της Ελλάδας; ή μήπως να… συμβιβαστεί;
Πολλές φορές στη λατρεία της Εκκλησίας μας ακούμε την ευχετική αυτή εκφώνηση από το λειτουργό ιερέα. Εύχεται σε όλους και στον καθένα να έχουν θέση στη μνήμη του Θεού: «Πάντων υμών μνησθείη Κύριος ο Θεός…».
Οπωσδήποτε η ευχή αυτή της Εκκλησίας μας είναι η πιο συγκινητική, άλλα και η πιο τιμητική για όλους μας. Διότι, εάν καταφέρει κανείς να είναι «πάντοτε» στην αδιάλειπτη μνήμη του Θεού, τι άλλο μεγαλύτερο θέλει;Τι είναι όμως μνήμη;
Μνήμη, κατά τη ψυχολογία και τη φιλοσοφία, είναι η ικανότητα να ανασταίνει κανείς το παρελθόν και να διατηρεί μέσα του τη γνώση γιαυτό.
Χάρις στη μνήμη και την ανάμνηση ξανάρχονται στο προσκήνιο της συνειδήσεως μας, είτε πρόσωπα, είτε γεγονότα και καταστάσεις και είναι σαν να τα ξαναζούμε. Έτσι, η μνήμη γίνεται μια ζωοποιός δύναμη, που μας βοηθεί να υπερνικούμε το βίωμα της αποσυνθέσεως και του θανάτου.
Η μνήμη του ανθρώπου, κατά την πατερική διδασκαλία, προ της πτώσεως ήταν απλή και ενιαία… Με την πτώση η μνήμη έγινε από απλή σύνθετη και από ενιαία πολυσχιδής. Τη μεταπτωτική άρρωστη αυτή μνήμη την θεραπεύει η έμμονη μνήμη του Θεού που παγιώνεται με την προσευχή (Αγ. Γρηγόριος Σιναΐτης).
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας επιμένουν πολύ στην αναγκαιότητα της μνήμης του Θεού από τον άνθρωπο και στην πολλαπλή της ωφέλεια στη ψυχή του.Ο Άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος θα συστήσει: «Μνημονευτέον Θεού μάλλον ή αναπνευστέον».
*Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την Αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου Εκκλησιαστικού έτους.
Είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους, που ξεκινά την 1η Σεπτεμβρίου και ολοκληρώνεται στις 31 Αυγούστου.
Καλή, ευλογημένη και καρποφόρα νέα Εκκλησιαστική χρονιά!
Η αρχή της Ινδίκτου πρέπει να συμβαδίζει με το τέλος της αυτοκριτικής μας και την αρχή της μετανοίας μας…!
Είμαστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι, εντός και εκτός Εκκλησίας, αγνοούν ότι η 1η Σεπτεμβρίου είναι η αρχή του εκκλησιαστικού έτους γα την Εκκλησία μας. Λίγοι γνωρίζουν πραγματικά ότι «Πρωτοχρονιά» για την Εκκλησία μας, είναι η 1η Σεπτεμβρίου κάθε έτους, όπου λέγεται «Αρχή της Ινδίκτου». Ο Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιο του, γράφει τα έξης σχετικά και κατατοπιστικά για την Ίνδικτο: «Λέξις λατινική (indictio) ορισμόν σημαίνουσα καθ’ όν κατά δεκαπενταετή περίοδο πληρώνονταν εις τους αυτοκράτορας των Ρωμαίων οι φόροι.
Κατά την εκκλησιαστική παράδοση, την αρχήν της ίνδικτιώνος είσήγαγεν ό Αύγουστος Καίσαρ (1 -14), όταν διέταξε την γενική των κατοίκων του Ρωμαϊκού κράτους απογραφή και την είσπραξη των φόρων, κατά την πρώτην του Σεπτεμβρίου μηνός. Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) έγινε επισήμως η χρήση της Ινδικτιώνος ως χρονολογίας, έκτοτε δε ή εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι του νυν εορτάζει την α’ Σεπτεμβρίου ως αρχήν του εκκλησιαστικού έτους. «Ινδικτον ημιν ευλόγει νέου χρόνου, ώ και παλαιέ και δι’ ανθρώπους νέε».
Εἶναι λυπηρό. Ὁμως σήμερα ὑπάρχουν χριστιανοί, πού ἁπλά δέν γνωρίζουν τί σημαίνει νά πιστεύεις στό Χριστό, ἀλλά καί ἔχουν μία ἐντελῶς συγκεχυμένη ἀντίληψη γιά τήν πίστη στόν Ἕνα καί μοναδικό Σωτήρα καί Θεό, τόν Χριστό.
Λένε:
-Γιατί ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιμένετε ὅτι ἔχετε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας;
– Γιατί τάχα, μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι θά σωθοῦν;
– Ἀνάμεσά μας ὑπάρχουν τόσοι καλοί ἄνθρωποι! Καί Μωαμεθανοί, καί Βουδδιστές, καί χριστιανοί ἄλλων ὁμολογιῶν, ἀκόμη καί ἄθεοι.
– Στέκει νά θέλεις νά τούς στείλεις ὅλους αὐτούς στήν κόλαση;
* * *
Μία τέτοια σκέψη, φαίνεται να εἶναι καί σωστή· καί τετραγωνικά λογική. Εἶναι ὅμως;
Όταν δεν ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι και δεν σ’ ενδιαφέρει να μάθεις,
προσπαθείς να φτιάξεις έναν εαυτό μέσα από κάποιες, μάταιες πολλές φορές, επιθυμίες. Θέλεις να κάνεις κάτι και ενώ μέσα σου ξέρεις ότι δεν μπορείς, κάνεις την επιλογή και τσακίζεσαι.
Ο γάμος και τα παιδιά είναι ευλογημένοι δρόμοι. Ωστόσο πολλοί άνθρωποι θέλουν να περπατήσουν αυτούς τους δρόμους με κάθε κόστος. Ρίχνουν τον πήχη των επιλογών και τον εαυτό τους, απλά για να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια.
Οι λάθος επιλογές όμως φέρνουν τραγωδίες για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ελάχιστοι θα δώσουν μια τεκμηριωμένη απάντηση στην ερώτηση γιατί παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν να απαντήσουν, ή οι απαντήσεις είναι απλά καλύψεις κάποιων εσωτερικών ανασφαλειών.
Θέλει πνευματικά κότσια να ζήσεις με κάποιον για μια ζωή και να έχεις την ευθύνη για τη διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων που θα έρθουν. Δεν παντρευόμαστε και δεν κάνουμε οικογένεια για να βγάζουμε φωτογραφίες στο Instagram, oύτε επειδή αυτό το κάνουν όλοι, ούτε επειδή έτσι πρέπει λόγω κοινωνιολογικών πιέσεων, ούτε στο όνομα κάποιας αόρατης ευλογίας. Δεν παίρνουμε στη ζωή μας αποφάσεις του ποδαριού.
Είτε πεις «Ναι, μπορώ» είτε «Όχι, δεν αντέχω» και στις δύο απαντήσεις υπάρχει ευλογία. Ευλογία υπάρχει όπου υπάρχει συνειδητοποίηση της πραγματικότητάς μας. Ευθύνη, Συνείδηση, Κόστος, Αυτογνωσία. Απλές μικρές εύκολες λέξεις για να τις γράψεις, δύσκολα όμως θα τις καταλάβεις στο βάθος τους.
Πόσες φορές σου φώναξαν οι αδικοχαμένοι νεκροί πώς αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε σφαγείο για το χατίρι μιας μπάλας; Σου το φώναξε ο 22χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος στην Παιανία το 2007.
Δεν τον άκουσες. Σου το φώναξαν από την Κρήτη ο 21χρονος Γιάννης Ρουσάκης το 2011 και ο 46χρονος Κώστας Κατσούλης το 2014. Δεν έφτασαν στα αυτιά σου οι φωνές τους.
Σου το φώναξε ο 24χρονος Κύπριος Νάσος Κωνσταντίνου, το 2017. Δεν άκουσες. Σου το ούρλιαξε λέγοντας «μη με χτυπάτε άλλο, βοήθεια», ο 19χρονος Άλκης Καμπανός, μόλις πέρυσι. Έκλεισες πάλι τα αυτιά σου. Τώρα ακούσαμε την κραυγή του Μιχάλη που ξεψύχησε μέσα στην αντάρα ενός ραντεβού θανάτου. Πάλι δεν ακούς;
Η ερώτηση απευθύνεται προς εσένα, προς εμένα, προς την Πολιτεία, προς όλους μας. Εδώ βρίσκει απόλυτη εφαρμογή ο λόγος του Χριστού: «άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους». Απονεκρώθηκαν οι αξίες μας και εισπράττουμε το τίμημα. Θερίζουμε τον «πολιτισμό» που σπείραμε. Μια πνευματικά νεκρή κοινωνία, παράγει όλο και περισσότερο θάνατο. Τον εισάγει και τον εξάγει. Τον προσκαλεί από άλλες χώρες και τον μεταδίδει παντού.
Για το γόητρο μιας φανέλας, για την υπηρέτηση ενός αρρωστημένου πάθους και τη λατρεία μιας στρογγυλής «θεάς», σφάζονται νέα παιδιά για να εξευμενιστεί το θηρίο της αχόρταγης ικανοποίησης. Επιχειρηματικά αλισβερίσια, νοσηρές ιδεολογίες, πολιτικές σκοπιμότητες, τυφλός οπαδισμός, όλα μαζί περιπλέκονται και συνθέτουν ένα κοινωνικό καρκίνωμα με μεταστάσεις σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο.
Ακόμα και σε περίοδο ειρήνης, φροντίσαμε να φέρουμε τον πόλεμο στις γειτονιές μας. Δεχόμαστε επιδρομές από αλλοεθνείς και ντόπιους δολοφόνους. Κι όμως εξακολουθούμε να δηλώνουμε σκλάβοι του επαγγελματικού αθλητισμού.
Ονομάζουμε «γιορτές» του αθλητισμού, τα αθλητικά events ενός συστήματος που κυριαρχούν οι αυτοκρατορίες των βαρόνων και τα φυτώρια των δολοφόνων, επειδή μας τάζουν για το τέλος της σεζόν ένα αστραφτερό μέταλλο σε μορφή Κυπέλλου. Μνημείο για την εγωμανία μας, με ετήσια ανανέωση ή έστω ελπίδα ανανέωσης.
«Πέρασα μια ώρα στην τράπεζα με τον πατέρα μου επειδή έπρεπε να μεταφέρει χρήματα.
Δεν μπορούσα να αντισταθώ στον εαυτό μου και ρώτησα....
"Μπαμπά, γιατί δεν ενεργοποιούμε το internet banking σου; "
''Γιατί να το κάνω αυτό; "Ρώτησε...
''Λοιπόν, τότε δεν θα χρειάζεται να περάσεις μια ώρα εδώ για πράγματα όπως η μεταφορά.
Μπορείτε επίσης να κάνετε τις αγορές σας online. Θα ήταν όλα τόσο εύκολα! "
Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που τον έβαλα στο Net Banking.
Ο ήλιος (ο Χριστός) φωτίζει κι εμείς είμαστε κλεισμένοι μέσα σε ένα χώρο με κατεβασμένα παντζούρια.
Δεν θέλουμε να τα ανοίξουμε. Μας φοβίζει το άνοιγμα. Φοβόμαστε τι, ποιους, πώς θα φωτίσει ο ήλιος.
Ίσως οι ακτίνες πέσουν εκεί που δεν θέλουμε και αυτό που θα φανεί γκρεμίσει όποια κοσμοθεωρία έχουμε μέσα μας που τροφοδοτεί τις θρησκευτικές μας φαντασιώσεις.
Είμαστε σε ένα χώρο σκοτεινό, στεκόμαστε περιμετρικά του δωματίου και λογομαχούμε για το ποιος έχει περισσότερο φως, ενώ είμαστε τυφλοί.
Ο ήλιος είναι έξω, το ξέρουμε, αλλά εμείς έχουμε κατεβασμένα παντζούρια. Κάθε περσίδα από τα παντζούρια έχει όνομα: φανατισμός, εθνοφυλετισμός, ακρότητα, φαρισαϊσμός, αυτοσωτηρία, τυπολατρία, εμείς είμαστε και άλλος κανένας και πολλά άλλα.
Δεν θέλουμε ο ήλιος να λάμψει και αν περάσει κάποια ακτίνα μέσα από τις περσίδες, θέλουμε εμείς να της πούμε που θα πάει! Αν είναι δυνατόν! Και αν κάνει το λάθος η ακτίνα και περάσει από κάποια οπή μέσα από τις περσίδες θα της φράξουμε τον δρόμο.
Δεν θέλουμε να κάνουμε χώρο στον Χριστό. Θέλουμε ο Χριστός να κάνει χώρο σ’ εμάς κι εμείς να Του λέμε τι θα κάνει. Αν αυτό που κάνει δεν εξυπηρετεί τις ιδεοληψίες μας τότε θα τρελαθούμε. Δεν θέλουμε ζωντανό Θεό. Μόνο ένας ζωντανός, ερωτικός, ελεύθερος άνθρωπος θέλει και ποθεί ερωτικά έναν ζωντανό Θεό.
ΠΑΤΕΡ θέλουμε να βαπτίσουμε το παιδί μας ,όμως όχι στην Εκκλησία, μα στην θάλασσα καλύτερα. Είναι πιο εντυπωσιακό και μετά θα κανονίσουμε και Beach party.
-Αα ωραία! Και οι κλόουν πότε έχετε προγραμματίσει να βγούνε στην passarela ,πρίν την βάπτιση ή μετά;
-…Δεν έχουνε κανονίσει ακόμη.. αλλά ναι ,ωραία ιδέα!
-Ευλογημένοι ,αν ας πούμε ,ο μη γένοιτο, έπρεπε να χειρουργήσετε το παιδί που θα πηγαίνατε;
-Στην καλύτερη και σοβαρότερη κλινική.
-Εμμ…Μα για το χειρουργείο όμως και την γέννα του παιδιού σας στην αιωνιότητα, που γίνεται με το Άγιο Βάπτισμα ,ζητάτε τις παραλίες, τα κτήματα, και μόνο το που θα γίνει η πιο εξεζητημένη φιέστα με φιγούρες και σαματά για να αυξήσετε τα like σας;
Το εγκληματικό βούλιαγμα ενός πλοίου ανοιχτά των ακτών της Πύλου, με ευθύνη των δουλεμπόρων που μεταφέρανε στην Ευρώπη έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων που επιχειρούσαν να μεταβούν χωρίς νομιμότητα στην Ιταλία, ξανάφερε στο προσκήνιο το μέγιστο ζήτημα της απαξίας της ανθρώπινης ζωής.
Τι να είχαν άραγε στο μυαλό τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κυρίως οι ενήλικες, όταν δεχόντουσαν, μολονότι οι ίδιοι, πιθανότατα, είχαν καταβάλει και αμοιβή στους σύγχρονους δουλέμπορους, να στοιβαχτούνε όπως οι Αφρικανοί σκλάβοι που μεταφέρονταν από την μαύρη Ήπειρο στην Αμερική, για να πουληθούν στα σκλαβοπάζαρα, κυρίως του Αμερικάνικου Νότου;
Ήταν αρκετή η απελπισία στην οποία τους έχει οδηγήσει ένας τρόπος ανελεύθερης ζωής; Ήταν εν γνώσει τους ότι θα χρησιμοποιηθούν ως φτηνό εργατικό δυναμικό, ως σύγχρονοι σκλάβοι δηλαδή, στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες, αλλά, στο όνομα της επιβίωσης, ήταν αποφασισμένοι να το δεχτούνε; Ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού τους η αντίληψη ότι ο "Αλλάχ" τους και το "κισμέτ" τους, το πεπρωμένο τους, περνούσαν από την λαθραία μετανάστευση και δεν μπορούσαν να πούνε όχι;
Ήταν διά της βίας που επιβιβάστηκαν στο καράβι αυτό, όπως και σε όλα τα πλοία και πλοιάρια; Ήταν οι υποσχέσεις κάποιων δικών τους, που τους έκαναν να παραθεωρήσουν την αθλιότητα των συνθηκών; Διότι αν οι φωτογραφίες δεν είναι κατασκευασμένες, ουδείς μπορεί να διανοηθεί ότι θα φάει και θα πάει στην τουαλέτα σε έναν χώρο στον οποίο δεν μπορείς να στρίψεις κυριολεκτικά. Μόνο οι πρόσφυγες από τους πολέμους, που επιβιβάζονται στα καράβια, για να γλιτώσουν τον θάνατο, ή οι Εβραίοι που οι Ναζί τους στοιβάζανε στα τρένα της ντροπής και τους πήγαιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν είχαν άλλη επιλογή. Εδώ ούτε τα προσχήματα δεν τηρούνται.
Πριν μιλήσεις για τα στραβά του διπλανού σου, εξέτασε τον εαυτό σου.
Δες τα δικά σου χάλια, δες τα δικά σου λάθη, δες τις δικές σου αδυναμίες, δες τα δικά σου πάθη.
Αλλά αυτό θέλει κότσια μάγκα μου… Είναι πιο εύκολο βλέπεις, να κατηγορείς τον άλλον. Πόσο μάλλον, όταν αυτός ο άλλος, δεν είναι μπροστά…
Πριν μιλήσεις για τα πράγματα της επομένης μέρας, για τις δουλειές, για τις υποχρεώσεις, για όλα αυτά που ‘’πρέπει’’ να γίνουν, που ‘’πρέπει να μπουν στο πρόγραμμα’’, περίμενε να ξημερώσει.
Δεν έχεις υπογράψει κάνα συμβόλαιο, ότι και αύριο θα είσαι εκεί… Ότι θα ξημερώσει και για σένα…
Τέλος, πριν βιαστείς να μιλήσεις για Θεό, φρόντισε να Τον γνωρίσεις. Φρόντισε να ξεστραβωθείς πρώτα εσύ. Όλοι, κάνουμε τους δασκάλους…
Το παίζουμε εκπρόσωποι του Θεού στη γη… Και τά ‘χουμε κάνει σαν τα μούτρα μας…
Υψώνουμε το δάχτυλο στον πονεμένο αδελφό μας, αντί να του απλώνουμε το χέρι.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος – Ψυχολόγος M.Sc.
Η μαζική δολοφονία των συμμαθητών του από τον 14χρονο στο σχολείο του Βελιγραδίου είχε ως αιτία την μίμηση του περιεχομένου των διαδικτυακών ηλεκτρονικών παιχνιδιών, στα οποία ήταν εθισμένος. Πέρα από την όποια ψυχολογική του κατάσταση, εκτός του ότι ήταν εκπαιδευμένος από τον πατέρα του στην χρήση όπλων, η αποξένωσή του από την κοινωνικότητα της αγάπης, της φιλίας, του μοιράσματος της ζωής, διότι ο όποιος ελεύθερος χρόνος του ήταν δοσμένος στην οθόνη και στο πληκτρολόγιο, είναι ένα ακόμη σημάδι ότι πορευόμαστε σε έναν κόσμο στον οποίο ο άνθρωπος γίνεται ολοένα και περισσότερο άτομο που λειτουργεί με κριτήριο τον εαυτό του, την απόλαυσή του, κυρίως όμως την μίμηση του κακού, αφού αυτό γίνεται η ζωή.
Δεν είναι θέμα κινδυνολογίας, ούτε γκρίνιας. Ούτε είναι εύκολο να υπάρξει αναστροφή σε μια πορεία στην οποία λείπει από την καθημερινότητά μας η ποιότητα της ανθρώπινης επαφής, η έγνοια για τον άλλον, η συζήτηση γονέων και παιδιών, αυτό που λέμε "κοινωνία", αλληλεπίδραση προς το αγαθό, ό,τι δηλαδή έρχεται μέσα από το κοινοτικό πνεύμα, αυτό του ότι "υπάρχω και για σένα και υπάρχεις και για μένα". Το δυσκολότερο είναι πως στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε απόλυτα την ζωή μας, να ρυθμίσουμε τις λεπτομέρειές της, να την απαλλάξουμε από την ανία που θεωρούμε ότι αλλιώς επέρχεται, δεν αφήνουμε περιθώριο στο απροσδόκητο, στην έκπληξη, στην χάρη του Θεού να της δώσει ένα αλλιώτικο νόημα αγάπης.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε πλήξη και ανία δεν μπορεί να εκτιμήσει τη γιορτή. Δεν μπορεί να θεωρήσει την παρέα ως κάτι ξεχωριστό, διότι δεν δημιουργεί ο ίδιος στον ελεύθερο χρόνο του κάτι δικό του. Τι να το κάνεις ότι είσαι με παρέα όταν δεν έχεις να μοιραστείς ένα βιβλίο που διάβασες, ένα κείμενο που αλίευσες στο Διαδίκτυο, κάτι που ένιωσες ότι σε ελκύει και το έψαξες, το ταλέντο σου, την γνώση που σε σαγήνευσες, την εμπειρία που σου έδωσε χαρά; Όταν η διασκέδαση είναι μαζική, όταν νιώθεις την ανάγκη να βγαίνεις, ει δυνατόν κάθε μέρα, όχι για να συναντήσεις την γειτονιά, το παιχνίδι, τον άλλον που θα του μιλήσεις και θα σου μιλήσει, αλλά για να ξεβαρεθείς σε χώρους όπου δεσπόζει η δυνατή μουσική, μόνο και μόνο για να μην ακούς και να μην ακούγεσαι, τότε πώς να μάθεις ότι ο άλλος δεν είναι αναλώσιμος ή ένα παιχνίδι ανάμεσα σε όλα τα άλλα.
Δεν υπάρχει Κυριακή που να μην είναι πανηγύρι...
Οι ψυχές την λαχταράνε την ημέρα του Κυρίου.
Καμιά κοινή, καμιά συνηθισμένη. Όλες βαλμένες ελέω Θεού σαν ολάνθιστα περιβόλια στης ζωής του καθενός μας την ζωγραφιά.
Ω τι χρώματα Θεέ μου! Ω τι μυρωδιές! Ω τι γλυκειά χαρά που σου απλώνει τα ματωμένα απ' τα καρφιά χέρια Της να την πιάσεις σφιχτά και κείνη να σε πετάξει ως τα άνω υπέροχα.
Ω τι ευφροσύνη ανείπωτη, απερίγραπτη και με μυριάδες λέξεις ακόμα, που καρτερά στην αγκαλιά της να κουρνιάσεις και να αναπαυτείς γαληνεμένος…
Μέσα στα ευωδιαστά μπουκέτα της Χρισταγάπητης βιωτής, είναι και κάποια που σαν να κάνουν τον αέρα να μοσχοβολά αδιάκοπα την ασυννέφιαστη Άνοιξη και τις καρδιές να χτυπούν πιο δυνατά σαν τις πρώτες ορθρινές καλοκαιρινές καμπάνες, που τα μισάνοιχτα παραθύρια φέρνουν μες στην ησυχία και την μακαρία πτωχεία των χαμηλών σπιτιών, με τις απ' το Πάσχα ασβεστωμένες αυλές. Είναι οι Κυριακές μετά το πρώτο Χριστός Ανέστη, μετά το Θριαμβευτικό άνοιγμα του Παραδείσου, μετά την παντοτινή συντριβή του Θανάτου.
Μια–μια έρχονται να σε προσκαλέσουν σε μια χαρμόσυνη ατελεύτητη γιορτή. Μεγαλύνουν οι ψυχές Τον εξαναστάντα τριήμερον εκ τάφου. Φωτίζει ο ζωοδότης Χριστός τις ψυχές με την φλόγα την άσβεστη της αγάπης, αυτήν που λιώνει στο σπινθήρισμά της την έχθρα και το μίσος της αμαρτίας. Καλεσμένοι όλοι μας εδώ και αιώνες, σ αυτές τις χαρμόσυνες Κυριακές του Πεντηκοσταρίου.
Στις Εκκλησιές δεν παύουν να διαβάζονται λόγια άφταστης ωραιότητας γραμμένα για αυτές, να ακούγονται ύμνοι που δε θα σιγάσουν ποτέ την δοξαστική φωνή που ανεβαίνει από τα μέσα κάθε δακρυσμένου σκυφτού ταπεινού, που προσμένει τον Ουράνιο λειμώνα με Αγία Υπομονή. Θα δακρύσουμε και εμείς κάθε φορά που θα αισθανθούμε πόσες τέτοιες πέρασαν από μπροστά μας ως σήμερα χωρίς όμως και εμείς να τις σφιχταγκαλιάσουμε. Μα θα νιώσουμε και ευλογημένοι που ο Θεός μας χαρίζει ακόμα αναπνοή, για να τις αγαπήσουμε αυτές τις ξεχωριστές Κυριακές στις παρυφές του Θέρους.
Αρχές Μαΐου αναμένεται τελικά η έλευση της Ιεράς Εικόνας του «Άξιον Εστί» από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους στην Αθήνα μετά την αναβολή που είχε αποφασιστεί λόγω του δυστυχήματος στα Τέμπη. Σύμφωνα με το τελικό επίσημο πρόγραμμα που παρουσιάζει το ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΡ. 33 - Υποδοχή Εικόνας Παναγίας ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, https://iaath.gr/index.php/egkyklia-simeiomata/2464-egkyklio-simeioma-ar-33-ypodoxi-eikonas-panagias-aksion-esti η υποδοχή της Ιεράς Εικόνας θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 3 Μαΐου στις 6:00 το απόγευμα στην Πλατεία Μητροπόλεως και θα την υποδεχθεί επικεφαλής κλήρου και λαού ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, με τις αρχές της πόλης. Το Ιερό Κειμήλιο της Ορθοδοξίας θα παραμείνει στην Αθήνα προς προσκύνηση και ευλογία των πιστών έως την Δευτέρα 15 Μαΐου, ενώ στη μητρόπολη Αθηνών όπου θα βρίσκεται η εικόνα θα τελούνται καθημερινά Ιερές Ακολουθίες.
Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.
Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.
Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ίσως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.
Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα…
Οι μεγάλες δοκιμασίες της ζωής, ο θάνατος, η αρρώστια, ο πόνος, η αποτυχία, συνήθως φέρνουν τον άνθρωπο πιο κοντά στην πίστη. Η φθαρτότητα και η ευθραυστότητα μάς κάνουν να αισθανόμαστε ανήμποροι να νικήσουμε τα όριά μας και αναζητούμε απαντήσεις.
Τα μεγάλα "γιατί;", η απάντηση στα οποία δεν θα καταργήσει ούτε την λύπη ούτε τον πόνο, αλλά θα μετριάσει κάπως την έντασή τους, έρχονται να συναντήσουν την ανάγκη ύπαρξης του Θεού, που είναι πέρα από τα δικά μας μέτρα. Βεβαίως, όπως είναι δομημένη η σκέψη μας, δεν πηγαίνει στην προοπτική του Θεού ως προσώπου, αλλά περισσότερο ως μιας αόριστης δύναμης που περιμένει τον άνθρωπο για να τον αναπαύσει από τα βάσανα της ζωής και να του παρατείνει την ύπαρξη.
Αυτό είναι παρηγοριά, όπως και να το δει ο καθένας. Αν πιστεύουμε πως εμείς ή οι δικοί μας άνθρωποι δεν θα χαθούμε, τότε μπορούμε να ανασυγκροτηθούμε, να αντέξουμε, να διαβούμε το ποτάμι της φθοράς και του θανάτου, χωρίς την απελπισία του μηδενισμού μας.
Η πίστη όμως δεν είναι προσανατολισμένη σε έναν αόριστο Θεό.
Η Ορθοδοξία δείχνει στον κόσμο και στον άνθρωπο τον Χριστό ως Θεανθρώπινο πρόσωπο. Ως τον Θεό που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, κυοφορήθηκε, γεννήθηκε, θήλασε, βάδισε, ανατράφηκε, μεγάλωσε, εργάστηκε, βγήκε στην ζωή και στην κοινωνία με τους ανθρώπους, δίδαξε, θαυματούργησε, έκανε φιλίες, συζήτησε, σιώπησε, χάρηκε, δάκρυσε, λύγισε, έστω και προσωρινά στην προοπτική του δικού του πόνου και θανάτου, δέχτηκε την ατίμωση, την εγκατάλειψη, την απόρριψη, τον πόνο, τον σταυρό, τον θάνατο, την ταφή για τον καθέναν από εμάς. Δεν μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, για να είναι ανάμεσά μας, αλλά έγινε άνθρωπος, που ενωμένος με την θεότητα, έζησε τα ανθρώπινα κατά πάντα, δίχα αμαρτίας.
Η ανείπωτη τραγωδία με την σύγκρουση τρένων στα Τέμπη, έπνιξε την Ελλάδα στο αίμα, την θλίψη και την βουβή οργή. Γι’ αυτή την φρίκη, σε ανθρώπινο επίπεδο δεν υπάρχουν λόγια. Είναι ασύλληπτο και μόνο να σκεφτείς πως το (υποτίθεται) ασφαλέστερο μέσο κυκλοφορίας έγινε καρμανιόλα για δεκάδες νέα παιδιά, μόνο και μόνο επειδή αυτή η χώρα λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο.
Να αφήνεις αμέριμνος το παιδί σου να ταξιδέψει με το τρένο και λίγες ώρες μετά να σε καλούν να το νεκροφιλήσεις ή ακόμα χειρότερα να μην υπάρχει καν η δυνατότητα να αναγνωριστεί. Φρίκη. Φρίκη ανείπωτη!
Βουβή οργή για ένα εγκληματικό κράτος του «πάμε και όπου βγει», αυτό δηλαδή που άκουσε ένας επιβάτης στον ασύρματο, σε μια συνομιλία μεταξύ του οδηγού του μοιραίου τρένου και του υπεύθυνου εισιτηρίων. Ολόκληρη η χώρα είναι ένας χαοτικός συρφετός του «πάμε και όπου βγει». Κάνε το κορόιδο και ό,τι γίνει. Ασ’ το να περάσει και ας αναλάβει τα σπασμένα ο επόμενος. Η ίδια ιστορία δεκαετίες τώρα.
Λίγο – λίγο ξεπουλήθηκαν όλες οι μεγάλες υποδομές της χώρας και αφέθηκαν στο έλεος των εργολαβικών συμφερόντων. Η ασφάλεια των πολιτών έγινε θυσία στον βωμό της ρεμούλας, της λαμογιάς, της μίζας και των επενδυτικών συμποσίων στις σάρκες του λαού.
Στη διαφθορά πρώτοι – Στην ασφάλεια των πολιτών τελευταίοι
"ότι ουκ έστιν εν τω θανάτω ο μνημονεύων σου· εν δε τω 'ᾼδη τις εξομολογήσεταί σοι;" (Ψαλμ. στ' 6)
Διανύουμε ήδη την εβδομάδα των Απόκρεω, κατά τήν ὁποία αποκρεύουμε, δηλαδή τρώμε γιά τελευταία φορά κρέας πριν το Πάσχα, εκτός Τετάρτης και Παρασκευής βέβαια.
Τις δύο αυτές ημέρες Τετάρτη και Παρασκευή των Απόκρεω, αφιερώνουμε την νηστεία στους κεκοιμημένους μας, καθώς το Σάββατο πριν από την Κυριακή τῆς Απόκρεω, είναι αφιερωμένο σε εκείνους, γι αυτό λέγεται - «Σάββατο των Ψυχῶν» ή Ψυχοσάββατο.
Είναι μια πνευματική θυσία για χάρη τους και προς τιμήν τους, αφού εκείνοι πλέον δεν μπορούν, ούτε να μνηστεύσουν, ούτε να προσευχηθούν, ούτε να εξομολογηθούν, ούτε να εκκλησιαστούν, ούτε να κοινωνήσουν.
Διότι δεν είναι άρτιοι άνθρωποι με σώμα και ψυχή. Η ψυχή τους μόνον ζει και αναμένει να ενωθεί με το σώμα, το οποίο, κοιμάται μέχρι την ανάσταση κατά την Δευτέρα Παρουσία.
Με την προσευχή μας για τους κεκοιμημένους και την φιλανθρωπία μας στο όνομά τους εκδηλώνουμε την αγάπη μας, παρακαλώντας για την ανάπαυση των ψυχών τους στο φως και τη χάρη του Κυρίου και κυρίως για την συγχώρηση των αμαρτιών τους.
Ἡ Εκκλησία, χωρίς να το διδάσκει, έχει την πεποίθηση, ότι δύναται να αλλάξει την κατάσταση τῆς ψυχής μέ δυνατή προσευχή καί ικεσία πρός τόν Χριστό καί έργα αγάπης, όταν ο άνθρωπος δεν έφυγε αμετανόητος!
Το ερχόμενο Σάββατο λοιπόν είναι το πρώτο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το δεύτερο επιτελείται το Σάββατο πριν ἀπό την Κυριακή τῆς Πεντηκοστής).
Ο λόγος όμως, για τον οποίο ἡ Εκκλησία μας καθιέρωσε τά ιδιαίτερα Ψυχοσάββατα, ἐνῶ όλα τά Σάββατα είναι αφιερωμένα στους νεκρούς, είναι ὁ ἐξής:
Ἐπειδή πολλοί κατά καιρούς ἀπέθαναν μικροί ή στήν ξενιτιά ή στή θάλασσα ή στά ὄρη και τους κρημνούς ή και ἐπειδή μερικοί ζοῦσαν μόνοι τους καί δέν εἶχαν ἀπογόνους ἤ συγγενεῖς ἤ ἀνθρώπους νά τούς ἀγαποῦν καί ἔτσι δεν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν το μνημόσυνο αὐτό ὑπέρ πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανών»!
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών και οι Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν ξεκινήσει την συγκέντρωση υλικού για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στις σεισμόπληκτες περιοχές της Τουρκίας και της Συρίας.
Η συγκέντρωση γίνεται στα παρακάτω είδη:
ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ
Πολλοί άνθρωποι γκρινιάζουν και παραπονιούνται συνεχώς.
Δεν μπορούν να χωνέψουν και να αποδεχτούν καταστάσεις στη ζωή τους διότι ο εγωισμός ουρλιάζει!
Γιατί εκείνο, γιατί το άλλο, γιατί σ’ εμένα, γιατί όχι σ ’εμένα αυτό.
Σταμάτα να γκρινιάζεις. Άσε τις κλάψες και προχώρα.
Αναρωτήθηκες ποτέ αν κάνεις γι’ αυτά που ζητάς ;
Είναι ευλογημένο; Μήπως δεν κάνεις στην τελική για αυτό που ζητάς ; Μήπως δεν το αξίζεις ; Αναρωτήθηκες ποτέ ; ; ;
Στην τελική ποιος νομίζεις ότι είσαι ; Ο Άγιος Παϊσιος έλεγε τον εαυτό του ντενεκέ και το βίωνε μέσα του, άλλοι Άγιοι ένιωθαν χειρότεροι πάσης κτίσεως. Εσύ δηλαδή το παίζεις κάποιος ;
Δεν κλαίω όσους παίρνουν ανηφοριές!
Δεν κλαίω τον Παλληκαρίδη!
Δεν κλαίω τον Καραθανάση, τον Γιαλοψό, τον Βλαχάκο!
Δεν κλαίω τον Σολωμού!
Δεν κλαίω τον Ισαάκ!
Δεν κλαίω τον Σιαλμά!
Δεν κλαίω τον Ηλιάκη!
Δεν κλαίω τον Κατσίφα!
Δεν κλαίω τον Τουρούτσικα!
Ελληνορθόδοξο μήνυμα αισιοδοξίας από τους μαθητές μας. «Ούτε όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν ως πρώτη προτεραιότητα τις ταινίες έναντι του Χριστού και ούτε διαπαιδαγωγούν κακώς τους μαθητές. Κυρίως η σημερινή γενιά των μαθητών μας αγωνιά και αναζητεί την Αλήθεια και επιζητεί τον Θεό…»
Τη στιγμή που ο μαθηματικός της τάξεως ετοιμάζεται να υποβάλλει την καθιερωμένη ερώτηση: «ποιό μάθημα έχουμε σήμερα;». Ακούγεται η φωνή της Φωτεινής «Κύριε, κύριε…».
Ο σεβάσμιος, λόγω ηλικίας, καθηγητής, απευθύνεται προς την Φωτεινή «Ορίστε Φωτεινή, τι έχεις να μας πεις…». Πολλά θυμήθηκε ο καθηγητής εκείνη τη στιγμή… μα πάνω από όλα τη γλυκιά του εγγονή, τη Φωτεινούλα, όπως με περισσή αγάπη την ονομάζει. Άκουσε και είδε τη Φωτεινούλα να του φωνάζει: «Παππού, να πω εγώ την προσευχή…»
Γρήγορα συνειδητοποίησε ο κ. καθηγητής ότι η εγγονούλα του βρίσκεται μακριά του και τώρα του μιλάει μια άλλη Φωτεινή. Η καλή του μαθήτρια, η Φωτεινή. Τι του έλεγε η μαθήτριά του;
Να κάνουν προσευχή.
Εξεπλάγει ο κ. καθηγητής γιατί ήταν η δεύτερη διδακτική ώρα και η προσευχή γίνεται στην αρχή της ημέρας, την πρώτη διδακτική ώρα και ρώτησε γεμάτος αγάπη και απορία, συγχρόνως, μήπως μπέρδεψε τις ώρες.
“Είναι σημαντικό να βάζουμε όρια, αλλά αυτά χρειάζεται να συνοδεύονται και από ένα όραμα” (καθηγητής Βασίλης Καραποστόλης)
Ζούμε στην εποχή του “όλα επιτρέπονται”. Οι γονείς εύκολα δικαιολογούν το παιδί για τα παραπτώματά του με την φράση “παιδί είναι, τι να κάνουμε”. Η αγάπη κάνει την καρδιά μας ανεκτική, κάποτε στον βαθμό της υπερβολής. Η ανεκτικότητα δεν έχει να κάνει με το αίσθημα ότι δεν πειράζει ό,τι κι αν κάνει ο άλλος, εμείς θα είμαστε υπομονετικοί. Διότι έτσι χάνεται εντελώς ο παιδαγωγικός χαρακτήρας, ο οποίος συνοδεύει κάθε σχέση. Αν μέσα από την σχέση δεν γινόμαστε καλύτεροι, αν μέσα από την συνάντηση με τον συνάνθρωπό μας δεν βρίσκουμε καινούργια μονοπάτια δημιουργικότητας, βελτίωσης, υπέρβασης του εαυτού μας και των παθών και λαθών μας, τότε στην πραγματικότητα λειτουργούμε με την σχέση ως δεκανίκι του εγωισμού μας, χωρίς να παίρνουμε κάτι ουσιώδες από αυτήν. Και δεν είναι θέμα εξουσίας το να δείχνουμε στον άλλον, όπως και στον εαυτό μας τα όρια που θα βοηθήσουν όλοι μας να πάμε παρακάτω. Να μάθουμε να αντέχουμε, να διαχειριζόμαστε, να μπορούμε να χαρούμε αυθεντικά. Είναι θέμα αληθινής αγάπης. Επειδή αγαπώ οριοθετώ τι αντέχω, ώστε ο άλλος να μην κινδυνεύσει να χάσει την αγάπη μου, αλλά κι εκείνος να δει μέχρι πού η ζωή μπορεί να είναι σύμμαχός του. Αν θέλω να είμαι ευχάριστος, τότε η συντριβή περιμένει, αργά ή γρήγορα.
Στις 2 Φεβρουαρίου, έχει καθιερωθεί επίσημα να εορτάζεται η γιορτή της Μητέρας, ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, ημέρα προσφοράς στο Θεό, του Τεσσαρακονθήμερου Χριστού, από την Αγία Μητέρα Του, την Παναγία. Στο πρόσωπο της μητέρας Του Θεού και των ανθρώπων, η Εκκλησία μας πριν από ακριβώς 90 χρόνια, αναγνώρισε το πρόσωπο όλων των μητέρων και θέσπισε την μεγάλη εορτή ως και εορτή της μητέρας. Αυτήν την ημέρα από το 1929 έχει καθιερώσει η Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας, σαν σημείο αναφοράς για την Ελληνίδα Ορθόδοξη Μητέρα τιμώντας τους κόπους, τις θυσίες και την ανεκτίμητη προσφορά της στην οικογένεια και την κοινωνία μας.
Θυμάσαι την πρώτη; Είχαν φύγει πια όλοι οι επισκέπτες, αισθανόσουν κατάκοπη και χαρούμενη, πονούσες λίγο, το μωρό λίγα μέτρα μακριά από εσένα, σε καλά χέρια στην αίθουσα νεογνών, κάποιο κλαίει, πολλά κλαίνε, δεν ξέρω ούτε καν πώς ακούγεται το κλάμα του ακόμα, αλλά είμαι ήσυχη, μπορώ λίγες ώρες να κοιμηθώ, έγινα μαμά, θα το νιώσω πού θα πάει, θα μάθω να το θηλάζω, μου έδειξαν, πρέπει να κοιμηθώ, η γέννα δεν ήταν παίξε-γέλασε, οι εφιάλτες με τους πόνους, και μια αναπάντεχη μοναξιά, το θέλω δίπλα μου αυτό το μωρό αλλά καλύτερα μακριά μου τις πρώτες ώρες, πώς θα τα καταφέρω;
Η πρώτη νύχτα στο σπίτι. Τη θυμάσαι κι αυτή; Που όλοι κοιμόντουσαν και εσύ δεν μπορούσες να κλείσεις μάτι; Τι στο καλό θα το κάνω αυτό το πλάσμα εγώ; Πού είναι οι γιατροί και οι νοσοκόμες να είναι συνέχεια από πάνω του, πού ξέρω εγώ αν αναπνέει, αν πονάει, αν πεινάει, πώς θα το πιάσω να το πλύνω, να το αλλάξω, αστειεύεστε που μας διώξατε από το μαιευτήριο μέσα σε πέντε ημέρες, τι προλαβαίνει να μάθει κανείς μέσα σε πέντε ημέρες;
Πολλά ζευγάρια ταλαιπωρούνται στον έγγαμο βίο τους…Πολλοί αναφέρουν ότι το πάθος, ο έρωτας, το συναίσθημα έχουν χαθεί, ή απλά είναι ανενεργά.
Ας αναφέρουμε κάποια πρακτικά πράγματα, χωρίς όμως να σκανδαλισθείτε :
Να κυνηγάμε τον άλλον ερωτικά και να του δείχνουμε την αγάπη μας, χωρίς ρολόγια και προγράμματα.
Να τον αγκαλιάζουμε, να του χαμογελάμε, να λέμε ότι τον αγαπάμε χωρίς όρους και προϋποθέσεις, εκεί που δεν το περιμένει.
Σηκώθηκες και πας πρώτος στη δουλειά ; Γράψε ένα post-it με κάτι όμορφο και βάλε το στον καθρέφτη ….Σου φαίνεται χαζό; Είναι όμορφο…πίστεψέ με..
Ένα δώρο και ας μην είναι κάποια γιορτή, αρκεί ένα «Σου πήρα αυτό ..έτσι γιατί σε αγαπώ». Μια μικρή έκπληξη, μια έξοδος για φαγητό ή καφέ, αγκαλιά ή χέρι – χέρι.
Να στείλουμε ένα ρομαντικό μήνυμα στο διάλλειμα της δουλειάς...
Ντύθηκε ο άνθρωπός σου και ετοιμαστήκατε να βγείτε, πες του ότι είναι όμορφος, ότι είναι ωραίο αυτό που φοράει, ότι χτένισε ωραία τα μαλλιά ….μετά θα σου χαμογελάσει θα σου πει «ευχαριστώ», σίγουρα θα είναι ίσως το ωραιότερο χαμόγελο και το ωραιότερο «ευχαριστώ» που έχεις εισπράξει στη ζωή σου.
Για πολλά νοιαζόμαστε οι μεγαλύτεροι να μάθουν τα παιδιά μας σήμερα. Θέλουμε να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις, όπως το σχολικό πρόγραμμα επιτάσσει, να συμπληρώνουν το πρόγραμμά τους με τον αθλητισμό, με την μουσική, με πολεμικές τέχνες, με χορό, με μύηση στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών, ώστε να μπορούν να προχωρούν με ολοκληρωμένη κατάρτιση στην ζωή, αλλά και να περνούν καλά, καλλιεργώντας τάλαντα που πιθανόν να έχουν. Μας ενδιαφέρουν και οι κοινωνικές δεξιότητες, διότι θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν καλή σχέση με τους γύρω τους, να μην είναι απομονωμένα, αλλά και να μπορούν να φέρονται όσο το δυνατόν καλύτερα, σε μία εποχή έλλειψης σεβασμού και συνήθους αναίδειας.
Διαπιστώνουμε όμως ένα έλλειμμα. Η πίστη δεν είναι στις προτεραιότητες των ενδιαφερόντων μας. Χωρίς να είμαστε απορριπτικοί, εντούτοις αρκούμαστε είτε σε ό,τι έχει απομείνει από το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο, είτε σε κάποιον εκκλησιασμό στις γιορτές, είτε στην τήρηση κάποιων εθίμων, ίσως και κάποιοι από μας να στέλνουμε τα παιδιά μας σε κατηχητικές συνάξεις, όπου ακόμα γίνονται. Η πίστη όμως δεν είναι καθημερινότητα στην ζωή των περισσότερων οικογενειών. Ευλογημένες συνήθειες όπως το σημείο του σταυρού στο τραπέζι, η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής, το καντήλι και το λιβάνι στο εικονοστάσι, μία αναφορά στην ζωή του Χριστού, στα θαύματα και τις παραβολές, η συμμετοχή στην θεία λειτουργία της Κυριακής και η θεία κοινωνία, η προσευχή, οι μετάνοιες, αλλά και η συζήτηση με γνώμονα τις αρχές και τις αξίες της πίστης για τα προβλήματα που αναφύονται στην ζωή μας και στην ζωή τους δεν είναι σημάδια τα οποία κάποιος εύκολα συναντά στους πολλούς.
Ο ιερέας περίμενε όρθιος τον επόμενο για την εξομολόγηση. Είδε ένα νεαρό παιδί, γύρω στα δεκαπέντε, να προχωρά διστακτικό. Τον καλωσόρισε και του υπέδειξε να καθίσει στην καρέκλα απέναντί του.
Ο Εσταυρωμένος πάνω στο μικρό τραπεζάκι με το μικρό καντήλι τούς κοίταζε στοργικά και προστατευτικά. Η ατμόσφαιρα μύριζε λιβάνι από τον εσπερινό που μόλις είχε προηγηθεί.
Ο νεαρός με κατεβασμένο το κεφάλι δεν μιλούσε. Ο ιερέας περίμενε κι αυτός κάνοντας μία σύντομη προσευχή, όπως συνήθιζε να κάνει και για όλους τους πιστούς που έβρισκαν το κουράγιο να έλθουν στο μυστήριο της μετανοίας.
Πάτερ», είπε κάποια στιγμή το παλληκαράκι. «Δεν θέλω να εξομολογηθώ. Η μητέρα μου που περιμένει έξω με έφερε σχεδόν με το ζόρι. Είναι της Εκκλησίας άνθρωπος και με «πρήζει» κάθε φορά με την εξομολόγηση. Είναι καλή γυναίκα και γι’ αυτό δεν θέλω να τη στενοχωρήσω. Υπάκουσα λοιπόν για χάρη της και γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ. Αλλά εγώ δεν νιώθω έτοιμος για κάτι τέτοιο».
Ο ιερέας δεν έσπευσε να απαντήσει. Ύψωσε νοερά το βλέμμα του στον Εσταυρωμένο και προσευχήθηκε πιο έντονα για το νεαρό παιδί.
«Παιδί μου», είπε στοργικά. «Όπως ξέρεις η εξομολόγηση είναι μυστήριο της Εκκλησίας μας και προϋποθέτει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Μόνον όποιος έρχεται ελεύθερα, μόνον όποιος έχει νιώσει την ανάγκη να ανοίξει την καρδιά του στον Χριστό, μπορεί και να εξομολογηθεί. Αν ο ίδιος ο Κύριος είπε «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», τότε κανείς με καταναγκασμό δεν μπορεί να Τον ακολουθήσει ή να επιτελέσει οποιοδήποτε λόγο Του. Η ελευθερία, παιδί μου, είναι το οξυγόνο της Εκκλησίας. Χωρίς αυτήν, οτιδήποτε κι αν γίνεται, έστω κι αν φαίνεται καλό, δεν είναι τελικά καλό. Δεν το δέχεται ο Θεός».
«Ναι, πάτερ», είπε το παιδί και ύψωσε λίγο το κεφάλι του αναθαρρημένο. «Χαίρομαι που ακούω να λέτε αυτά τα λόγια, και μακάρι και η μάνα μου να το καταλάβαινε. Αλλά, σας είπα, είναι καλή γυναίκα, μόνη στη ζωή –ο πατέρας μου έχει πεθάνει– και γι’ αυτό όσο μπορώ δεν θέλω να την κακοκαρδίζω».
«Λοιπόν», είπε ο παπάς, νιώθοντας μια απέραντη τρυφερότητα για το καλόκαρδο αυτό νεαρό παλληκάρι που έδειχνε μία μεγάλη ωριμότητα με τη στάση του, «δεν χρειάζεται να εξομολογηθείς τώρα. Κάτσε λίγα λεπτά ακόμη, ώστε η μητέρα σου να πιστέψει ότι εξομολογείσαι, κι έπειτα φύγε και πήγαινε στην ευχή του Θεού. Μέχρι τότε όμως, πες μου το όνομά σου, την τάξη στο σχολείο που φοιτάς, ό,τι άλλο νομίζεις ότι μπορούμε να πούμε για να καλυφθεί η ώρα».
Μετά από λίγο το παιδί σηκώθηκε να φύγει. Ο ιερέας το αγκάλιασε και του ευχήθηκε τα καλύτερα για τη ζωή του. Η μητέρα του ήταν έξω και φαινόταν ευχαριστημένη για τον «εξομολογημένο» γιο της. Ο ιερέας όμως ήταν βέβαιος ότι ήταν θέμα χρόνου το παιδί να έλθει και πάλι, αλλά αυτήν τη φορά μόνο του. «Τέτοια παιδιά, με τόσο καλή καρδιά, δεν χάνονται ποτέ», μουρμούρισε ο ιερέας, την ώρα που παραμέριζε για να περάσει ο επόμενος πιστός. «Δεν τα αφήνει ποτέ ο Κύριος, και μάλλον φαίνεται να είναι από τα αγαπημένα Του».
Μία από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ζωή του ανθρώπου είναι όταν πρέπει να έρθει σε ρήξη με τους άλλους για κάποιο θέμα. Στην περίοδο της εφηβείας οι γονείς δεν θέλουν να κακοκαρδίσουν τους εφήβους, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να τους κάνουν όλα τα χατήρια. Από την άλλη, έφηβοι και έφηβες είναι έτοιμοι να μαλώσουν με τους γονείς τους, αρκεί να πετύχουν αυτό που θέλουν, αλλά και για να δείξουν ότι έχουν την δική τους ταυτότητα. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι οι οποίοι δεν αισθάνονται την ετοιμότητα της ρήξης, δεν είναι βέβαιοι για τις πεποιθήσεις τους, κάποτε και για τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν, εάν αποφασίσουν να φέρουν τα πράγματα μέχρι τέλος. Κι αυτό συμβαίνει και στον εργασιακό χώρο, αλλά και σε ευρύτερα κοινωνικό επίπεδο. Όσοι αποφασίζουν να διαχωρίσουν την θέση τους, να έρθουν σε ρήξη με τους άλλους γνωρίζουν ότι, αν το πράξουν από θέση ισχύος, τότε θα πληρώσουν τίμημα που είναι είτε η απόλυση είτε η μη εξέλιξη, ενώ, κάποτε, μπορεί και να μείνουν μόνοι.
Απέναντι στο ρίσκο της ρήξης, υπάρχει και η οδός του χαμαιλέοντα. Είναι η απόφαση να πάρουμε τα χρώματα του περιβάλλοντός μας. Να αφήνουμε τους άλλους να νομίζουν ότι συμφωνούμε μαζί τους. Να τους έχουμε ευχαριστημένους, ακόμη κι αν εμείς δεν είμαστε, μόνο και μόνο για να μη μείνουμε μόνοι, μόνο και μόνο για να αγοράσουμε χρόνο, ώστε να φανερώσουμε τον αληθινό εαυτό μας στην στιγμή που θα νιώσουμε οι δυνατοί. Αν όμως αυτή η ώρα δεν έρθει ποτέ, τότε έχουμε επιλέξει έναν ψευδή εαυτό, έναν φαινομενικά διπλωμάτη, στην πραγματικότητα όμως όχι γνήσιο, διότι ταυτιζόμαστε με τον ρόλο του χαμαιλέοντα, χωρίς να είμαστε ελεύθεροι. Ο φόβος της μοναξιάς, σε συνδυασμό με το άγχος της επιβίωσης, κάποτε και η ανάγκη μας να απορριφθούμε από τους άλλους ή να μην αφήσουμε τις επιλογές μας σε σχέσεις χωρίς υποστήριξη, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι είναι λανθασμένες ή, τουλάχιστον, δεν είναι αυτές που πραγματικά θα θέλαμε, μας ωθούνε σε ένα παιχνίδι συμβιβασμού για να περνάμε καλά και να μην μας σκοτίζουν το κεφάλι μας άλλες έγνοιες.
Αν κάθε αρετή μας βοηθάει να δούμε το Θεό, μία από αυτές μας βοηθάει κατά τρόπο εξαιρετικό, και αυτή είναι η προσευχή. Όπως μεταξύ δύο προσώπων ο διάλογος δημιουργεί το πιο μεγάλο πλησίασμα, έτσι και η προσευχή, η συνομιλία του ανθρώπου με το Θεό, μας τοποθετεί σε άμεσο και μεγαλύτερο πλησίασμα του Θεού.
Γι’ αυτό η Εκκλησία πλημμύρισε με προσευχές ένα τόσο μεγάλο μέρος της χριστιανικής ζωής, γι’ αυτό μας προτρέπει να προσευχόμαστε ακατάπαυστα, ώστε κάθε άνθρωπος να γίνει ένας άνθρωπος προσευχής, δηλαδή ένας άνθρωπος που δεν προσεύχεται μόνον όταν προσεύχεται, κατά την έκφραση του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, αλλά ολόκληρη η ζωή του είναι προσευχή.
Πώς πρέπει να γίνεται η αληθινά αδιάλειπτη προσευχή μάς το είπαν μ’ ένα πλήθος διδασκαλιών οι μεγάλοι άνθρωποι της προσευχής. Σταματώ μόνο στο σύντομο και πολύ περιεκτικό ορισμό του αγίου Μαξίμου: «Έχει αδιάλειπτη προσευχή αυτός που ο νους του είναι προσηλωμένος με πολλή ευλάβεια και πόθο στο Θεό και με την ελπίδα κρέμεται από Εκείνον και εμπιστεύεται Εκείνον σ’ ό,τι κάνει και σ’ ό,τι του συμβαίνει».
«Με ευλάβεια και πόθο», δηλαδή άπειρη αγάπη στο Θεό, ώστε να μπορεί να λέει μαζί με τον ψαλμωδό: «εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω σου» (Ψαλμ. 62:9)· έπειτα «με ελπίδα και εμπιστοσύνη» ολοκληρωτική στο Θεό σ’ όλες τις περιστάσεις της ζωής. Αδιάλειπτη προσευχή επομένως σημαίνει κάτι περισσότερο από μια ακατάπαυστη εργασία προσευχής, σημαίνει μια προσευχή με πίστη ισχυρή, με αγάπη απεριόριστη, με το νου προσηλωμένο στο Θεό, με βαθιά συγκέντρωση στην καρδιά.
Ο σύνδεσμος της αδιάλειπτης προσευχής με την αίσθηση της παρουσίας του Θεού είναι πολύ περισσότερο από εμφανής. Και τα δύο θεμελιώνονται στην πίστη και στην αγάπη του Θεού και βρίσκουν το πλήρωμά τους το ένα στο άλλο. Διότι το να αισθάνεται κανείς το Θεό αδιάκοπα παρόντα σημαίνει το να βρίσκεται σε αδιάλειπτη προσευχή, ενώ η αδιάλειπτη προσευχή σημαίνει να βρίσκεται ακατάπαυστα μέσα στη παρουσία Του· επειδή «η προσευχή ανατέλλει από την όραση και αίσθηση της παρουσίας του Θεού και επιπλέον δυναμώνει αυτή την όραση» (π. Δημ. Στανιλοάε). Όλοι οι άγιοι έζησαν δυνατά την εμπειρία της παρουσίας του Θεού, και τις αποκαλύψεις και τα θεία οράματα που είχαν, μόνο μέσα στην κατάσταση της προσευχής τα είχαν.
Η πορεία μπροστά στο Θεό και η προσευχή έχουν βαθιά επακόλουθα στη ζωή του ανθρώπου. Η προσπάθεια για κάθε καλό έργο, όπως και ο φόβος και η με προσοχή αποφυγή κάθε αμαρτίας είναι άμεσα επακόλουθα αυτού του πράγματος.
Γι’ αυτό οι πνευματικοί πατέρες στην προσπάθειά τους ν’ αποκτήσουν αυτό το λογισμό έκαναν μια αλάνθαστη πνευματική μέθοδο για τη σωτηρία, όπως λέει και ο Μέγας Αντώνιος· «οπουδήποτε πηγαίνεις, να έχεις πάντοτε προ οφθαλμών σου τον Θεό και θα σωθείς».
Κάποιος πάλι που αξιώθηκε να γλυκαθεί απ’ αυτή την όραση μας προτρέπει θερμά:
«Προσπάθησε –λέει– όλη σου τη ζωή να την αισθάνεσαι να ξετυλίγεται κάτω από το βλέμμα Του.
»Όταν τον ακούς να ομιλεί στο ιερό Ευαγγέλιο γίνε όπως τα πλήθη εκείνα που ακούγοντάς τον ξεχνούσαν την πείνα και τη δίψα, ή όπως η Μαρία, η αδελφή τού Λαζάρου, που εγκαταλείποντας τα πάντα ρουφούσε τα θεία λόγια καθισμένη κοντά στα πόδια του (Λουκ. 10:40).
»Όταν βαδίζεις στο δρόμο, βλέπε τον να σε συνοδεύει πλάι σου για να μη σκοντάψεις και η καρδιά σου να φλέγεται περισσότερο από την καρδιά του Λουκά και του Κλεόπα.
»Όταν ο εχθρός σε στροβιλίζει με τη θύελλα των πειρασμών, να δεις τον εαυτό σου μέσα στο καράβι που κινδυνεύει να βυθιστεί μαζί με τους μαθητές και να μην αμφιβάλλεις ότι Εκείνος είναι μπροστά και ξαφνικά θα ειρηνεύσει τη φουρτούνα και θα φέρει τη γαλήνη.
»Όταν αξιώνεσαι να τον δεχθείς μέσα σου, κατά τη θεία Κοινωνία, λέγε, όπως ο Ζακχαίος, με βαθιά ταπείνωση και ευγνωμοσύνη· «Πώς να σε ευχαριστήσω όπως πρέπει, Κύριε, για την τόσο μεγάλη τιμή που μου έκανες, να εισέλθεις στον οίκο της ψυχής μου;»
»Επίμενε να αισθάνεσαι διαρκώς μέσα στην παρουσία του, αφού είναι μπροστά μας και δεν είναι δύσκολο να αισθανόμαστε τη παρουσία του, μόνο να έχουμε καθαρή καρδιά, πίστη και αγάπη».
Είναι αλήθεια ότι στη ζωή αυτή η αδιάλειπτη προσευχή δεν είναι ακόμη αδιάλειπτη· και η θέα του Θεού είναι ως «εν εσόπτρω και εν αινίγματι». Αυτά τα βιώματα είναι ατελή και αποσπασματικά, ακόμη και γι’ αυτούς που αξιώνονται κατά τρόπο εξαιρετικό να έχουν αυτές τις εμπειρίες. Αλλά αυτά είναι ένας αρραβώνας μιας καταστάσεως τελείας, όταν θα συναντηθούμε με τον Κύριο «πρόσωπο προς πρόσωπο», όταν και η θέα και η συνομιλία με Εκείνον θα είναι χωρίς τέλος, καθώς και η ανέκφραστη απόλαυση των δικαίων.
Αποσπάσματα από το άρθρο «Εν τω φωτί τού προσώπου του Θεού». Περιοδικό Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 5 (1980).
Υπάρχουν πολλά χωρία του Ευαγγελίου που τα ξεχνάμε στην καθημερινότητα και στη ζωή μας γενικότερα.
Πολλοί χριστιανοί αδερφοί μας ίσως θα ευχόντουσαν να μην υπήρχαν κάν στο Ευαγγέλιο τα χωρία αυτά. Αν τα παρακάτω λόγια τα διαβάζαμε σε άσχετο βιβλίο θα λέγαμε ότι αυτός που τα έγραψε είναι κάποιος ηττοπαθής, αδύναμος ή τρελός.
Και όμως με αυτή την υπαρξιακή στάση ζωής ανοίγει η πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών.
“Εγώ όμως σας λέγω, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και προσεύχεσθε δια εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν” Κατά Ματθαίον (5,44).
"Να μην ανταποδίδετε το κακό με το κακό και τη βρισιά με βρισιά αλλά με ευλογίες” Α’ Πέτρου (3,9).
“Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’αυτούς και όχι να τους καταριέστε” Πρός Ρωμαίους (12,12).
Μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γονείς, καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, είναι και να τα βάλουν σε σειρά. Να τα καθοδηγήσουν δηλαδή με τέτοιον τρόπο, ώστε να έχουν ένα πρόγραμμα στην ζωή τους, τόσον όσο αφορά στο σχολείο και στο διάβασμα, όσο και σε ό,τι αφορά στην συμμετοχή τους στην ζωή του σπιτιού, στην τακτοποίηση των παιχνιδιών τους, των προσωπικών τους ειδών, του δωματίου τους. Συχνά η αταξία γίνεται αιτία για να μαλώνουν οι γονείς μεταξύ τους. Ο ένας θεωρεί τον άλλο καταπιεστικό, περισσότερο από όσο χρειάζεται. "Παιδιά είναι, τι να κάνουμε" είναι η μόνιμη επωδός που ακούγεται και μεταφέρεται στην συμπεριφορά των νεώτερων στο σχολείο και σε άλλες ευκαιρίες και συναναστροφές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία, εμφανή ή αφανή, άρνηση ανάληψης ευθύνης για την ζωή από τους νεώτερους, καθώς ο άνθρωπος που δεν έχει κάποια, σχετική έστω, σειρά και τάξη στην ζωή του, δεν μπορεί ούτε τον εαυτό του να κουμαντάρει, ούτε τις σκέψεις του, ούτε να εργαστεί για συγκεκριμένους στόχους με επιμέλεια.
Οι παλαιότεροι μάς μιλούσαν γι' αυτό ακριβώς, για την επιμέλεια. Θεωρούσαμε ότι είμαστε καλοί μαθητές, εάν ήμασταν επιμελείς. Σήμερα πολλά από τα παιδιά δεν είναι σε θέση να οργανώσουν την σχολική τους πραγματικότητα, να βάλουν στην τσάντα τους τα βιβλία για τα μαθήματα που έχουν την επόμενη ημέρα, να διαβάσουν και να κάνουν τις ασκήσεις που έχουν για το σπίτι, καθώς ζούνε σε έναν κόσμο "χύμα", όπου θριαμβεύει η προχειρότητα και η ανοργανωσιά. Η αμέλεια όμως ολοένα και περισσότερο δεν ενοχλεί. Θεωρείται φυσιολογική κατάσταση. Υπάρχουν παιδιά που έρχονται στο σχολείο ατημέλητα, αχτένιστα, απεριποίητα. Θα αναρωτηθεί κάποιος αν είναι υποχρέωση των γονέων να μεριμνήσουν. Η απάντηση είναι καταφατική. Είναι υποχρέωση των γονέων να εμφυσήσουν στα παιδιά μία προσωπική καλαισθησία, που περνά από την αξιοπρέπεια στην εμφάνιση και περνά στην σειρά σε ό,τι κάνουν. Προφανώς και χρειάζεται και η χαλάρωση. Ένα παιδί, όπως και ένας άνθρωπος που βρίσκεται συνεχώς στην "πρίζα", γίνεται εύκολα αγχωτικό και εμμονικό. Όμως είναι θέμα σεβασμού στους γύρω, ο καθένας μας να έχει μία αξιοπρέπεια στην συμπεριφορά, στην εμφάνιση, στον τρόπο που εκφράζει το "συν-υπάρχειν".
Διεξήχθη την περασμένη Κυριακή και μας γοήτευσε, όχι επειδή είχε αθρόα συμμετοχή ούτε επειδή έγινε στην κλασική διαδρομή (Τύμβος Μαραθώνα – Παναθηναϊκό Στάδιο).
Είναι που κάνοντας focus οι δημοσιογράφοι σε μικρές λεπτομέρειες, μάς θύμισαν ότι πως η φλόγα της ελπίδας εξακολουθεί να ανάβει σ’ έναν κόσμο που κατακλύζεται από ειδήσεις φρίκης σε όλους τους τόνους και σε όλες τις αποχρώσεις.
Τα δύο πρώτα συμβάντα μεταδόθηκαν σε όλα τα δελτία ειδήσεων και αφορούσαν στις πρωτιές. Ο πρώτος που μπήκε στο Στάδιο από την κατηγορία ανδρών ήταν ο Χαράλαμπος Πιτσώλης, αφού έκανε τη μεγάλη ανατροπή 2 χιλιόμετρα πριν από το τέλος και προσπέρασε τον Κώστα Γκελαούζο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το φαβορί και που έχασε την ευκαιρία να κάνει το back to back (πέρυσι είχε καταρρίψει το ρεκόρ για Έλληνα αθλητή).
Η συνέχεια ήταν ωστόσο, απρόσμενη. Ο άτυχος Γκελαούζος όντας από ώρα εξαντλημένος, μαζεύει όσες δυνάμεις τού έχουν απομείνει και μπαίνει στο Καλλιμάρμαρο. Κι ενώ είναι έτοιμος να σωριαστεί από σωματική και ψυχική κούραση βλέπει μπροστά του τον Πιτσώλη, αυτόν που μόλις πριν τού πήρε την πρωτιά, να τον περιμένει και να τον χειροκροτά! Συμπυκνωμένο μάθημα ήθους για χιλιάδες ανήλικους τηλεθεατές σε μόλις 5 δευτερόλεπτα!
Στην κατηγορία γυναικών νικήτρια αναδείχθηκε η 26χρονη Βασιλική Κωνσταντινοπούλου. Πριν από τον Μαραθώνιο είχε νικήσει κάτι πολύ πιο σημαντικό, το πιο μεγάλο της φόβο να αφήσει ορφανό το παιδάκι της, αφού είχε διαγνωστεί προ διετίας με μυελωειδές καρκίνωμα. «Δεν το πιστεύω!» είπε και ξέσπασε σε δάκρυα κατά την απονομή του βραβείου.
Στα χρόνια των διωγμών για τους μάρτυρες τα πράγματα ήταν έτσι όπως ήταν. Στα μετέπειτα χρόνια για τους άλλους, τους αναχωρητές, επίσης. Στα δικά μας χρόνια είναι έτσι όπως είναι. Διάλεξε εσύ πού θα ζήσεις.
Θα πας να ζήσεις στην έρημο, θα πας στο μοναστήρι, θα κάνεις οικογένεια… Όπου και να είμαστε, όλοι θα περάσουμε από παθήματα και δυσκολίες, και η όλη πορεία μας θα είναι μέσα από αυτά. Και όλα είναι αναπόφευκτα· θέλουμε δεν θέλουμε, θα μας έρθουν. Δηλαδή, δεν τα παθαίνουμε απλώς και μόνο διότι είμαστε στον δρόμο του Θεού. Άλλο τώρα ότι μερικές φορές, ακριβώς επειδή είσαι στον δρόμο του Θεού και σε αναλαμβάνει ο Θεός, θα επιτρέψει να σου συμβούν περισσότερα. Είναι μια αλήθεια αυτό.
Λέγαμε και κάποια φορά, αναφερόμενοι στη Χαναναία (Ματθ. 15:21-28), ότι ο Χριστός δεν θα φερόταν σε άλλη γυναίκα όπως φέρθηκε στη Χαναναία, καθώς θα γνώριζε ότι δεν θα άντεχε. Στη Χαναναία φέρθηκε με τέτοιον τρόπο, σαν να την ποδοπάτησε κυριολεκτικά. Την ονόμασε και «κυνάριον», δηλαδή σκυλί, κι εκείνη το δέχθηκε. Το δέχθηκε όχι με την έννοια: «Τι να κάνω;
Μπορώ να κάνω και αλλιώς; Θα το δεχθώ και αυτό», αλλά πιάστηκε για τα καλά από αυτό, σαν να ήταν μια καλή ευκαιρία για να πει στον Κύριο: «Ναι, είμαι κυνάριο. Όμως, και τα κυνάρια τρώνε από τα ψιχία που πέφτουν από το τραπέζι των παιδιών». Και ο Κύριος της είπε: «ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! Γενηθήτω σοι ως θέλεις».
Είναι πολλοί που δεν αντέχουν. Λέμε συχνά ότι πολλά θα είχε κανείς να πει στην άλφα ψυχή, στη βήτα ψυχή: «Γιατί κάνεις έτσι; Γιατί τα λες έτσι; Γιατί τα παίρνεις έτσι;» Πόσα θα είχε να πει κανείς πιο ωμά! Δεν τα λέει όμως, γιατί πού να αντέξει ο άνθρωπος; Από δω κι από κει θέλει να τον καλοπιάσεις, μην τυχόν στενοχωρηθεί, μην τυχόν ζοριστεί. Πώς θα ωφεληθείς έτσι; Και αυτό φαίνεται από το ότι όλοι οι χριστιανοί σαν να κλαίνε τη μοίρα τους.
Πριν ακόμη δημιουργήσει ο Θεός τον κόσμο (το φως, τον ουρανό, τη γη, το νερό, τα φυτά, τα ζώα, τον άνθρωπο) είχε δημιουργήσει τους Αγγέλους.
«Πιστεύω εἰς ἕναν Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων», λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως μας, στο Πιστεύω.
- Πού ζουν οι Άγγελοι;
Οι Άγγελοι λοιπόν είναι πραγματικές υπάρξεις, όχι μυθικές.
Είναι ουράνιες υπάρξεις, ασώματες, δηλ. δεν έχουν υλικό σώμα σαν το δικό μας, δεν έχουν ανάγκες, δεν φθείρονται, ούτε πεθαίνουν.
Ο Θεός έπλασε τους αγγέλους από άπειρη αγάπη και αγαθότητα. Χαίρονται βλέποντας συνεχώς το πρόσωπο του Θεού και αυτή είναι κατ΄ εξοχήν η ζωή τους.
- Είναι πολλοί;
Ο αριθμός τους είναι πολύ μεγάλος γύρω από τον θρόνο του Θεού, μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων. Διακρίνονται σε 9 τάγματα ή ταξιαρχίες: τους Αγγέλους, τους Αρχαγγέλους, τις Αρχές, τις Δυνάμεις, τις Κυριότητες, τις Εξουσίες, τους Θρόνους, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ. Έχουν ξεχωριστή προσωπικότητα και δικό τους όνομα. Η Αγία Γραφή μάς αναφέρει τα ονόματα τριών Αγγέλων: του Γαβριήλ, του Μιχαήλ, και του Ραφαήλ, ενώ η παράδοση μάς αναφέρει και τον Ουριήλ.
- Ποιο είναι το έργο τους;
Γεμάτοι ευγνωμοσύνη υμνολογούν συνεχώς τον Θεό. Αυτό αυθόρμητα πηγάζει από τους ίδιους, καθώς ατενίζουν το κάλλος του Θεού και τα μεγαλεία της δημιουργίας Του.
«Ἐμεῖς οἱ παπάδες ὡς ἄνθρωποι, μπορεῖ νά σᾶς ἀπαγοητεύσουμε, νά σᾶς προδώσουμε, ἀλλά ὁ Χριστός δέν θά σᾶς προδώσει!», εἶπε κάποτε σέ φοιτητές ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός.
Εἶπε μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ἄλλο ὁ Χριστός, ἄλλο οἱ ἐκπρόσωποί Του, οἱ Ἱερεῖς.
Ἄλλο ἡ Ἐκκλησία ὡς μυστήριο, ὡς ἀόρατη κιβωτός σωτηρίας, καί ἄλλο οἱ Ἱερεῖς, πού ἀντιπροσωπεύουν τό μυστήριο.
Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι (μόνο) αὐτό πού βλέπουμε, ἀλλά εἶναι καί αὐτό πού δέν βλέπουμε.
Αὐτό πού βλέπουμε εἶναι τό «σῶμα» της, αὐτό πού δέν βλέπουμε εἶναι ἡ «ψυχή» της.
Καί κάνουν λάθος ὅσοι τήν ταυτίζουν μέ τό «σῶμα» της, δηλαδή μέ αὐτά πού βλέπουν καί ἀκοῦνε.
Τό ὁρατό στοιχεῖο της μπορεῖ νά ἐκτραπεῖ,νά διαφθαρεῖ.
Π.χ., οἱ ἐκκλησίες, τά κτίρια νά γεμίσουν ἀράχνες καί ποντίκια, καί οἱ ἐπί γῆς ἐκπρόσωποί της νά μήν δέν διαφέρουν σέ τίποτε ἀπό τή ζωή τῶν ἀπίστων!
Ὅμως, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς ἐργαστήριο σωτηρίας, ἔπαψε νά λειτουργεῖ!
Αν υπάρχει αγάπη αληθινή όλα τα υπόλοιπα έρχονται! Αν έχει ομόνοια το ζευγάρι, τότε όλα τα αδύνατα γίνονται μπορετά! Κοινότυπα ακούγονται και τα δυο, σαν γνωμικά, αποστάγματα πείρας συνοδοιπόρων και συναθλητών στης συζυγίας το σκάμμα.
Τούτοι οι παλευτές οι ευλογημένοι, όλο και λιγοστεύουν στις μέρες μας. Τα κριτήρια μπορεί να τα αλλάξαμε, όχι όμως και του Θεού τις κρίσεις. Εκείνες και χθες και σήμερα και εις τον αιώνα θα είναι οι ίδιες και απαρασάλευτες! Έγινε η ύλη και η ευωχία κριτήριο ένωσης! Αλίμονο! Και εκείνο το …γνωμικό το ανέγνωμο και άσοφο γίνηκε επίκαιρο, θέσφατο χωρίς Θεό. Σαν η φτώχεια μπαίνει από την πόρτα, η αγάπη βγαίνει απ το παράθυρο!
Κανείς δεν αρνήθηκε βέβαια την αυτάρκεια και όλα εκείνα τα αγαθά τα επίγεια, που συντηρούν και φροντίζουν το σώμα. Να έχεις για να χρησιμοποιείς, μα κυρίως για να δίνεις σε όσους είναι αναγκεμένοι! Να ζητάς όμως και εκείνα τα ουράνια, που άφθονα μπορεί να χορηγήσει η ευδοκία και η χάρη Του. Γιατί σαν αυτά δεν τα ζητήσεις, θα πτωχεύσεις στ' αλήθεια αδελφέ μου. Και έπειτα θα αναζητάς ψυχολόγους και συμβούλους και θα μιλάς για ασυμφωνία χαρακτήρων και για αταίριαστα που οδήγησαν τελικά σε διάλυση. Ναι, μα τα μυστήρια της Εκκλησίας, δεν διαλύονται κι αυτά εις τον αιώνα αδελφέ μου.
Κι ο γάμος (μιλάμε για τον μόνο που ο Ουρανός αναγνωρίζει κι όχι για όλες αυτές τις θλιβερές και άνομες νομικές επινοήσεις) είναι ένα μεγάλο μυστήριο που τον Παράδεισο ανοίγει. Θυμήσου λοιπόν εκείνες τις ευχές που διάβαζε ο ιερέας! Και αν τότε δεν τις πρόσεξες αναζήτησέ τις τώρα. Και σαν βρεις ευλογημένους συζύγους, που ζουν αυτόν τον αγαπητικό δεσμό που πόσο μοιάζει στον έρωτα τον Θείο, προσπάθησε να τους μοιάσεις! Ομόνοια ψυχών και σωμάτων δεήθηκε ο παπάς στο γάμο σου! Ειρηνική ζωή, και σωφροσύνη! Σύνδεσμος η ειρήνη, που κρατά άσπιλες και αρυτίδωτες τις ψυχές τους, σαν το σώμα παραδίδεται στου χρόνου τη φθορά!
Μια παρέα παιδιών έγινε μάρτυρας ενός περιστατικού: ένα παλικάρι, γύρω στις 30, μπήκε στο μετρό και άρχισε να ζητά χρήματα για λόγους υγείας. Πέρασε και από έναν ιερέα που ήταν επιβάτης. Αυτός του έδωσε ένα συμβολικό ποσό και το παλικάρι νευρίασε, αρχίζοντας να βρίζει τον ιερέα, ότι είναι ανάλγητος στον ανθρώπινο πόνο. Ο ιερέας δεν απάντησε. Όταν το τρένο σταμάτησε στην στάση, ο νεαρός πήγε να βγει. Τότε ο ιερέας του είπε: “Να είσαι αληθινός”. Το παλικάρι κοντοστάθηκε, ξαναγύρισε στο τρένο και είπε στον ιερέα, προς μεγάλη έκπληξη των παιδιών: “Πάτερ, δεν έχω πρόβλημα υγείας. Είμαι χρήστης ηρωΐνης. Με τσάκισε το ότι μου είπες να είμαι αληθινός. Τι να κάνω;”. Και ο ιερέας του απάντησε: “να έρθεις στον ναό να μιλήσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά”. Και το παλικάρι, αφού είπε “ευχαριστώ”, χαιρέτισε τον παπά με τον αγκώνα, όπως γίνεται στην εποχή του κορωνοϊού, και έφυγε.
Τα παιδιά ρώτησαν αμέσως μετά τον ιερέα γιατί φέρθηκε έτσι. Εκείνος τους ρώτησε με τη σειρά του τι περιμένουν γενικά από την Εκκλησία. Άκουσε την συνηθισμένη απάντηση: να στηρίζει με χρήματα όσους έχουν ανάγκη. “Όσους έχουν ή όσους δηλώνουν πως έχουν;”, ρώτησε πάλι ο ιερέας. “Όσους είναι αληθινοί”, απάντησαν τα παιδιά.
Στην λίγη ώρα που απέμεινε μέχρι ο ιερέας και τα παιδιά να κατεβούν από το μετρό, η συζήτηση προχώρησε. Τα παιδιά, φεύγοντας, κατάλαβαν ότι η πίστη δεν είναι ικανοποίηση κάθε επιθυμίας μας, για να μην στενοχωριόμαστε. Ο Θεός προνοεί για εμάς και μας δίνει ό,τι έχουμε πραγματική ανάγκη. Πόσο αληθινοί όμως είμαστε σ᾽ αυτά που ζητούμε; Ποια καρδιά έχουμε όταν θέλουμε κάτι; Αυτή της αγάπης και της αλήθειας ή αυτή του συμφέροντος και της ικανοποίησης της επιθυμίας μας με κάθε τρόπο, ακόμη και με το ψέμα;
9Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ DIVANΙ CARAVEL
ΣΑΒ 22 – ΚΥΡ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Οι εκδόσεις Εν Πλω, με κύριο στόχο την προβολή και τη διάδοση του ποιοτικού βιβλίου, διοργανώνουν, υπό την αιγίδα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, για 9η χρονιά, Έκθεση Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου, στο Ξενοδοχείο Divani Caravel στην Αθήνα, το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Οκτωβρίου, με μια μεγάλη ποικιλία τίτλων ορθόδοξης πνευματικότητας σε συνεργασία με πολλούς εκδοτικούς οίκους και μοναστήρια.
- Παρουσιάσεις βιβλίων
- Συζητήσεις
- Αφιερώματα: Μακαριστός επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware
- Ημερίδα: Τραύμα και θαύμα | Η πρόταση της συγχώρησης
- Προβολή ντοκιμαντέρ για τον Άγιο Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη, της Φένιας Παπαδόδημα.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ. Καλλινίκου "προσέχεις τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά σου")
Η ζήλεια είναι ψυχική νόσος ,πολλές φορές πολύ βασανιστική ,και για τον έχοντα το πάθος της ζήλειας και για τους γύρω του. Δυστυχώς το πάθος αυτό το έχουν πολλοί άνθρωποι . Διαφέρει ως προς το βαθμό. Σε άλλους η ζήλεια είναι πολύ φανερή και σε άλλους είναι κρυφή και ύπουλη.
Τη συναντάμε μέσα στην οικογένεια ,μέσα στην κοινωνία .μέσα στις συνεργασίες. Δυστυχώς δε και σε ανθρώπους φαινομενικά καλλιεργημένους ,που θα περίμενε κανείς να μην παρουσιάζουν καταστάσεις ζήλειας. Αλλά πολύ περισσότερο υπάρχει σε ακαλλιέργητους ανθρώπους.
Είναι ένα ψυχικό σαράκι. Το περίεργο είναι ότι δεν υπάρχει ζήλεια μόσο σε χαμηλά κοινωνικά στρώματα ,αλλά και σε πολύ υψηλά.
Συνήθως η ζήλεια είναι πάθος το οποίο κληρονομούμε με τη γέννησή μας και αποτελεί βασικό ελάττωμα του χαρακτήρος μας .Έχει δε πολλές φορές πολύ βλαπτικά και καταστροφικά αποτελέσματα στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Παρατηρείται η ζήλεια πολύ συχνά στην οικογένεια .κάποιο από τα μέλη της ζηλεύει τα άλλα. Και αν η ζήλεια υπάρχει στον έναν αδελφό προς τον άλλο ,δημιουργείται γκρίνια και μιζέρια και αναστάτωση μέσα στην οικογένεια. Γιατί προτιμήθηκε ο άλλος αδελφός και όχι εγώ;
Και άνθρωποι ακόμα που παρουσιάζουν πολλή ευσέβεια και θέλουν να ευαρεστήσουν στον Θεό κυριεύονται από το πάθος της ζήλειας. Η ζήλεια είναι βασανιστικό πάθος ,πρώτα για τον ζηλιάρη και μετά για τον ζηλευόμενο. Στην ψυχή του ζηλιάρη δημιοργείται εύκολα μελαγχολία, όταν βλέπει κάποιον να υπερέχει.
Βασανίζει η ζήλεια και φυγαδεύει την ειρήνη ,τη χαρά και την ευχαρίστηση της ζωής. Ο ζηλεύων είναι συχνά παραπονιάρης. Νομίζει τον εαυτό τον αδικημένο και δεν χαίρεται τη ζωή. Δεν απολαμβάνει με χαρά τις δωρεές που του έχει δώσει ο Θεός. Τον κατατρώγει το σαράκι της ζήλειας, τον κάνει γκρινιάρη..
Πηγή: Εκδόσεις Χρυσοπηγή
Αγαπητοί γονείς αποδεσμευτείτε από την αγάπη των παιδιών σας.
Στη φράση «το παιδί μου», στο «μου» κρύβεται το πρόβλημα. Αυτό το «μου» βάζει αλυσίδες στους αετούς. Δεν είναι δικό σου το παιδί αδερφέ! Δεν ανήκει το γράμμα στον ταχυδρόμο! Εκεί το κλειδί! Όταν το καταλάβεις αυτό θα απελευθερωθείς κι εσύ και το παιδί. Θα του μιλάς και θα το παιδαγωγείς διαφορετικά. Και πως θα γίνει αυτό με ρωτάς ; Όταν αντιληφθείς βαθιά ότι για να έρθει άνθρωπος στον κόσμο, αν δεν πει το «ΝΑΙ» ο Θεός δεν γίνεται τίποτα. Την αγάπη θα τη χτίσετε μαζί αφενός όταν καταλάβεις εσύ ως πατέρας ότι το παιδί σου είναι υιοθετημένο κι εσύ είσαι ένας συνοδοιπόρος του κι αφετέρου όταν καταλάβει το παιδί ότι εσύ είσαι αυτός που θα του δείξει δρόμους τους οποίους θα τους ανοίξει ο Χριστός και θα τους περπατήσει μόνο του. Ξέρεις γιατί δεν τα πας καλά με το παιδί σου; Διότι η αγάπη χτίζεται! Όταν έχει φτάσει 17 χρονών κι έχετε φτιάξει μια αγάπη σαν καλύβα, τότε ο αέρας της αντίδρασης και της εφηβείας θα τα διαλύσει όλα. Όταν έχετε φτιάξει αγάπη σαν κάστρο, τότε έχουν τοποθετηθεί γερές βάσεις. Να αγαπάς το παιδί σου ως παιδί του Θεού και όχι ως δικό σου. Τότε αυτή η αγάπη θα το μάθει να πετάει μακριά όπως ο αετός!
Τι σημαίνει τελικά η διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πως πρέπει να είναι ;
«Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα». Έτσι ακριβώς…
π.Σπυρίδων Σκουτής – euxh . gr
Χάσαμε την απλότητα γι’ αυτό χάσαμε την ευτυχία, τη χάρη του Θεού και την ουσία της ζωής.
Κάνουμε τη ζωή μας πολύπλοκη με αποτέλεσμα να χανόμαστε μέσα στον ωκεανό με τις μέριμνες και στο τέλος καταλήγουμε με μια κληρονομιά άγχους, απογοήτευσης και κατάθλιψης.
Είναι όμορφη η απλότητα, έχει κάλλος και ωραιότητα. Η απλότητα έχει την αγνότητα του Πλάστη και λάμπει σαν το πιο όμορφο διαμάντι. Σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Από την εξωτερική ομορφιά ενός ανθρώπου μέχρι τη διαδρομή ενός καλοπροαίρετου λογισμού.
Πού θα το δούμε αυτό ; …Στα παιδιά….
Αρκεί ένα σ’ αγαπώ και μια αγκαλιά και το παιδί θα χαμογελάσει σαν να είναι στον παράδεισο. Αρκεί ένα λουλούδι που θα προσφέρει ο σύζυγος στη γυναίκα του για να αλλάξει η μέρα και να έρθει ο παράδεισος. Αρκεί ένα απλό τηλεφώνημα χωρίς λόγο και αιτία «Καλημέρα , σε σκέφτηκα και είπα να σε πάρω να δω τι κάνεις και να σε ακούσω».
Αρκεί ένα περπάτημα , ένας καφές, μια συνάντηση με απλό διάλογο, περισσότερο για να τιμήσω τον άλλον με το να τον ακούσω και όχι να του πω τα δικά μου κατορθώματα εγωισμού.
Επετειακή Εκδήλωση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος συνδιοργανώνει Επετειακή Εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2022 και ώρα 7.30 μ.μ., με την Περιφέρεια Αττικής, καθώς και με τη στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Πολιτιστικού και Κοινωφελούς Έργου «ΑΙΓΕΑΣ ΑΜΚΕ» της οικογένειας Αθανασίου και Μαρίνας Μαρτίνου.
Στην Εκδήλωση θα συμμετάσχουν 1.922 παιδιά και νέοι, μέλη 55 χορωδιών και παραδοσιακών χορευτικών συγκροτημάτων από Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Τραγουδούν: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΣΗΣ, ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ, ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ Αφηγητής: ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΙΣΚΑΔΟΥΡΑΚΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΗΣ Ε.Ρ.Τ. Διεύθυνση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΑΒΙΔΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Διεύθυνση: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΜΕΛΗΣ
Λαοί που αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον δεν πρέπει να εγκλωβίζονται στο παρελθόν. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει και να ξεχνούν. Γι΄ αυτό και η Μικρασιατική Καταστροφή, όσο και αν μας πονά, δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Συναυλία βυζαντινών χορωδιών νέων
«Άγιοι του ξεριζωμού στον 20ο αιώνα» είναι ο τίτλος της Συναυλίας βυζαντινών Χορωδιών νέων, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου, στις 7.30 μ.μ., στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αθηνών.
Συμμετέχουν:
Βυζαντινός Χορός Ιδρύματος Μουσικής της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών
Διευθύνει ο κ. Γεώργιος Δεμελής, υπ. Διδάκτωρ Μουσικολογίας
Βυζαντινή Χορωδία «Ἐν ψαλτηρίῳ»
Διευθύνει ο κ. Κωνσταντίνος Φωτόπουλος, Ιδρυτής Σχολείου Ψαλτικής
Χορός Ψαλτών «Ενήχημα»
Διευθύνει ο κ. Σωτήριος Κουτσούρης, Εκπαιδευτικός –Πρωτοψάλτης
Θα ακούσουμε ύμνους αφιερωμένους στον Άγιο Χρυσόστομο Σμύρνης και τους Μάρτυρες της μικρασιατικής καταστροφής, τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη, τον Άγιο Ιάκωβο (Τσαλίκη) τον εν Ευβοία και τον Άγιο Δανιήλ Κατουνακιώτη. Επίσης ύμνους που έχουν συνθέσει μικρασιάτες μουσικοί δημιουργοί.
Τη Συναυλία διοργανώνει το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών, στα πλαίσια των εκδηλώσεων μνήμης για τα 100 χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή.
Πολλές φορές με συμβουλεύεις να κάνω υπομονή αλλά δυστυχώς βλέπεις τη ζωή μου με τα δικά σου μάτια και όχι με τα δικά μου.
Μου λες ότι δεν είναι και τίποτα οι δυσκολίες και οι στενοχώριες στον δρόμο που βαδίζω αλλά δυστυχώς δεν φοράς τα δικά μου παπούτσια, ούτε περπατάς τα δικά μου βήματα.
O Θεός θα μας “ρωτήσει” να Tου δείξουμε τις εικόνες που ζωγραφίσαμε στη ζωή με τα βήματά μας! Ω ναι! Πίνακες ζωγραφικής με βήματα γεμάτα εμπειρίες από τη ζωή, τα οποία μέσα τους κρύβουν πληγές, δάκρυα και χαμόγελα! Τι ομορφιά!
Είμαι χαρούμενος για τα λερωμένα μου παπούτσια διότι έχουν κάνει χιλιόμετρα ζωής και έχουν εμπειρία, εσύ όμως μου κάνεις τον δάσκαλο έχοντας τα παπούτσια σου ακόμα στη βιτρίνα της ζωής σου γυαλισμένα, με σόλες που δεν βάδισαν στους δρόμους της ζωής.
Να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον άλλον και όχι να τον δασκαλέψουμε. Οι φιλοσοφίες από τον καναπέ με τον φραπέ στο χέρι είναι εύκολες, το κουβάλημα όμως του Σταυρού θέλει δυνάμεις εσωτερικές και όχι θεωρίες.
Δεν θέλω δασκάλους αλλά συνοδοιπόρους. Δεν θέλω να μου πεις τί θα κάνω, όχι γιατί δεν σέβομαι την άποψή σου, αλλά διότι στην ουσία το ξέρω αλλά δεν μπορώ. Η ψυχή και η καρδιά μου δεν έχουν ανάγκη προσταγής αλλά αγκαλιάς. Μου αρκεί να μου πεις : ”σε νιώθω”, “σε καταλαβαίνω” ακόμα και αν δεν νιώθεις και αν δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μόνο που με ακούς είναι ελεημοσύνη, αγάπη και προσευχή μαζί.
Πρός
τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἀγαπητοί μας χριστιανοί, τέκνα τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένα,
Ἡ ἑορτή τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, ἡ πρώτη μεγάλη ἑορτή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, σηματοδοτεῖ τήν ἀπαρχή τῆς θείας οἰκονομίας, δηλαδή τοῦ θεϊκοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας μας. Οἱ πιστοί τιμοῦμε τή γέννηση τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Κυρίου μας, ὕστερα ἀπό τή θαυμαστή σύλληψή Της ἀπό τή θεοπρομήτορα Ἄννα, τή γηραιά μητέρα της.
Ἡ Ἐκκλησία μας, ἐνῶ τιμᾶ τή μνήμη τῶν Ἁγίων μας κατά τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεως ἤ τοῦ μαρτυρίου τους, στόν Κύριο καί Σωτῆρα μας Χριστό, στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί στόν Τίμιο Πρόδρομο τιμᾶ καί ἑορτάζει καί τίς ἡμέρες τῆς γεννήσεως, ἀλλά καί τῆς συλλήψεώς τους, θεωρῶντας τά γεγονότα αὐτά ὡς ἰδιαιτέρως σημαντικά γιά τή σωτηρία μας, ἔχοντας ἄμεση σχέση μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ.
Μεταξύ λοιπόν τῶν ἄλλων θεολογικῶν ἀληθειῶν, ἡ ἑορτή αὐτή φέρνει στήν ἐπιφάνεια καί μεγάλες ἀλήθειες γιά τήν ἀνθρώπινη ταυτότητα καί ὕπαρξη∙ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ὡς ψυχοσωματικῆς ὀντότητος ἀρχίζει μέ τό θαῦμα τῆς γονιμοποίησης, μέ τή σύλληψη —«ἐξ ἄκρας συλλήψεως», ὅπως λέμε στή θεολογική γλῶσσα—, δηλαδή ἀπό τή στιγμή πού ἀρχίζει καί ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ὑλικοῦ σώματος.
Τό ἔμβρυο εἶναι τέλειος ἄνθρωπος κατά τήν ταυτότητα, ὁ ὁποῖος ἐξελίσσεται καί ἀναπτύσσεται κατά τή διάρκεια τῆς ἐγκυμοσύνης στά μητρικά σπλάγχνα, προσδοκῶντας τή γέννηση, γιά νά συνεχίσει τήν ἀνάπτυξη κατά τή βιολογική πορεία του, μετά δέ καί τόν βιολογικό θάνατο, νά μεταβεῖ στήν αἰώνια Ὄντως Ζωή, ἀναμένοντας τήν κοινή Ἀνάσταση.
Μια μέρα, μια γυναίκα είδε έναν ζητιάνο να κάθεται σε ένα πεζοδρόμιο.
Τον πλησίασε και καθώς ο καημένος έχει ήδη συνηθίσει να ταπεινώνεται από όλους, την αγνόησε.
Ένας αστυνομικός, παρατηρώντας τη σκηνή, πλησίασε:
- Σας ενοχλεί;
Αυτή απάντησε:
- Όχι! Μόνο που χρειάζεται να τον πάω σε αυτό το εστιατόριο, γιατί βλέπω ότι πεινάει και είναι ακόμη χωρίς δύναμη να σηκωθεί. Εσείς, ως αστυνομία, θα με βοηθήσετε να τον πάω στο εστιατόριο;
Γρήγορα, ο αστυνομικός βοήθησε τον φτωχό που δεν πίστευε στα μάτια του.
Φτάνοντας στο εστιατόριο, ο σερβιτόρος, που πήγε να τους βοηθήσει, είπε αμέσως:
Οι περισσότεροι γύρω μας, αν τους ρωτήσουμε, θα μας πουν ότι ευλαβούνται και αγαπούν το Χριστό και συμφωνούν με τα προστάγματα Του. Το πρόβλημα τους είναι η Εκκλησία.
Ξαναθυμόμαστε αυτή την πραγματικότητα, όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο που περιγράφει την πορεία των δύο μαθητών προς τους Εμμαούς. Είναι το Ε΄ Εωθινό και η ατμόσφαιρα του Αναστάσιμη. Ο Αναστημένος Χριστός συμπορεύεται μαζί τους και αυτοί δεν Τον αναγνωρίζουν. Στο τέλος Τον καταλαβαίνουν όταν ευλογεί το ψωμί και το κρασί.
Πλήθος τριγύρω οι άνθρωποι που ζουν μακριά από την Εκκλησία, αφού πάντα οι πιστοί αποτελούσαν μειοψηφία. Στο βάθος αναζητούν τη σωτηρία και τη λύτρωση, δηλαδή τον Χριστό, όπως όλοι.
Και όλους τους αγγίζει η θεϊκή Του προσωπικότητα, όλοι διατηρούν γλυκές αναμνήσεις από τον βίο Του, όπως τον θυμούνται από το μάθημα των θρησκευτικών όταν ήταν παιδιά. Σκοντάφτουν όμως στην Εκκλησία και δεν έρχονται κοντύτερα, να Τον γνωρίσουν και να Τον ζήσουν.
Για μεγάλη κατηγορία ανθρώπων η δυσκολία οφείλεται στα σφάλματα της Εκκλησίας, των κληρικών και των πιστών λαϊκών. Κι έχουν δίκιο. Είναι τόσο δύσκολο ο άνθρωπος να παραμερίσει τα κακά παραδείγματα και να στραφεί προς το Θεό. Τελικά ζημιώνονται βέβαια, αφού επιτρέπουν σε άλλα πρόσωπα να μπαίνουν ανάμεσα σ’ αυτούς και το Θεό.
Υπάρχει όμως, και μια άλλη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν ενοχλούνται από σκανδαλισμό, αλλά από το ίδιο γεγονός της Εκκλησίας. Νιώθουν άνετα με το Χριστό αλλά δυσκολεύονται από την Εκκλησιαστική οργάνωση. Αναγνωρίζουν τα σφάλματα τους, αλλά δεν φτάνουν στην εξομολόγηση. Διαβάζουν για τον Θεό, αλλά δεν αγωνίζονται για την πνευματική ζωή. Προσεύχονται ίσως, αλλά δεν κοινωνούν.
Ποιες είναι οι προκλήσεις για την Εκκλησία στους καιρούς μας; Ποιες είναι οι προκλήσεις για έναν που θέλει να είναι χριστιανός όχι στους τύπους αλλά και στην ουσία;
Ο κόσμος πορεύεται θεωρώντας την Εκκλησία χρήσιμη στην διατήρηση εθίμων και στοιχείων του παρελθόντος. Είναι αμφίβολο όμως κατά πόσον η διδασκαλία, η εμπειρία, η παράδοση, τα πρόσωπα των αγίων μπορούν να εμπνεύσουν τον άνθρωπο της εποχής μας, όχι γιατί είναι στο σκοτάδι η ενασχόληση μαζί τους, αλλά διότι δεν συγκινούν την καθημερινότητα της ζωής μας πλέον. Οι ρυθμοί μας είναι εκκοσμικευμένοι, όσο τίποτε άλλο.
Μια ματιά στην ζωή των νεώτερων θα μας πείσει. Ένα κινητό, το YouTube, η τραπ μουσική, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν υποκαταστήσει οποιονδήποτε οραματισμό για κάτι διαφορετικό, για ένα νόημα που θα υπερβαίνει το εδώ και τώρα. Αυτό που η κοινωνία επιθυμεί ως ορθό, ανεξαρτήτως αν είναι ή όχι, δεν συγκινεί. Αρνείται η κοινωνία την βία. Εκατομμύρια προβολές έχουν τα τραγούδια της τραπ μουσικής και στην Ελλάδα, που υμνούν την βία, τα μαχαίρια, την κακοποίηση των κοριτσιών, ενώ οι καβγάδες των πρωταγωνιστών αυτής της μουσικής μονοπωλούν το ενδιαφέρον της τηλεόρασης και του Διαδικτύου. Κύμβαλα αλαλάζοντα οδηγούν τη νεώτερη γενιά σε έναν τρόπο ζωής που νοσταλγεί ή βιώνει το κακό.
Αλλά και οι μεγαλύτεροι δεν πάνε πίσω. Το όραμα της οικογένειας, της σταθερής σχέσης, της γέννησης παιδιών μετατίθεται συνεχώς χρονικά, στο όνομα τού να έχουμε χρήματα, να είναι η ζωή μας τακτοποιημένη στις λεπτομέρειές της, να μπορούμε να περνάμε καλά, ώστε να μη χρειαστεί να θυσιάσουμε κάτι, κυρίως από την ελευθερία μας. Όραμά μας η βελτίωση της ποιότητας ζωής μας, μία ευτυχία που περνά οπωσδήποτε από την περίσσεια των υλικών πραγμάτων, όχι για να δίνουμε, αλλά για να κατέχουμε.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και έπαιζα το καλοκαίρι στη θάλασσα, μου έκαναν εντύπωση οι κόκκοι της άμμου.
Μάλιστα, όταν έφτιαχνα κάστρα στην αμμουδιά, αναρωτιόμουν αν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να μετρήσει όλους τους κόκκους και πόσο χρόνο θα χρειαζότανε. Τι όμορφοι παιδικοί λογισμοί…
Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτοί οι κόκκοι και το κάστρο έκρυβαν μέσα τους μια απίστευτη θεολογία. Χρειάζονται μικρά – μικρά βήματα για να χτίσεις το κάστρο των αρετών και ενώ αυτές οι μικρές στιγμές μπορεί να φαίνονται ασήμαντες αρχικά, γίνονται τελικά θεμέλια για κάτι μεγαλύτερο. Μέσα σε αυτές τις μικρές στιγμές κρύβεται ο Κύριος διότι οι στιγμές αυτές είναι εκφράσεις του «είναι» που βγαίνουν ελεύθερες και έχουν τεράστια σημασία στην πνευματική μας ζωή και στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους. Με αυτούς τους μικρούς κόκκους όταν τους ένωνες σιγά σιγά έφτιαχνες αριστουργήματα και από την άλλη με μια μικρή κίνηση γινόντουσαν όλα σκόνη!!!
Πάντα στη ζωή μας, μας κάνουν εντύπωση, θετική ή αρνητική, τα μικρά πράγματα. Είδες πως μου μίλησε; Μια χειραψία εγκάρδια, ένα χαμόγελο, μια βοήθεια, ένα «Τι κάνεις πως είσαι ;», «Χρειάζεσαι βοήθεια ; Θέλεις να κάνω κάτι για σένα;», «Σε καταλαβαίνω, μην ανησυχείς», «Είμαι εδώ για σένα μην φοβάσαι», «Έτσι σε πήρα να δω τι κάνεις».
Φράσεις που φαίνονται ασήμαντες αλλά είναι οι μικροί κόκκοι που θα γίνουν θεμέλια για να φτιαχτεί ένα κάστρο σχέσης και πνευματικής ζωής. Πίσω από αυτούς τους «κόκκους» έκφρασης βρίσκεται ένα πρόσωπο, μια καρδιά που κάτι νιώθει, κάτι βιώνει, μια προσωπικότητα με μια ποιότητα που ακτινοβολεί στον ουρανό.
Ένας ηλικιωμένος πήγε να μείνει με τον γιο του, τη νύφη του και τον εγγονό του.
O παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ’ αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό.
Η οικογένεια έτρωγε όλη μαζί στο τραπέζι, όμως τα πράγματα τα έκαναν δύσκολα τα τρεμουλιάρικα χέρια και η αδύνατη όραση του παππού.
Απ’ το κουτάλι του έπεφτε στο πάτωμα φαγητό, όταν έπιανε το ποτήρι με το νερό πιτσίλιζε το τραπεζομάντηλο κι ο γιος κι νύφη ταράζονταν με όλη αυτή την ανακατωσούρα ….
O γιος του και η νύφη του αποφάσισαν να μην βάζουν πια μαζί τους στο τραπέζι!
Κι έτσι το ζευγάρι έβαλε ένα μικρό τραπεζάκι σε μια γωνιά όπου ο παππούς έτρωγε μόνος του την ώρα που η υπόλοιπη οικογένεια απολάμβανε το φαγητό της στο μεγάλο τραπέζι.
Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε από τα χέρια, έπεσε κι έσπασε.
Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος του είπε πως αποδώ και πέρα θα του 'διναν να τρώει στην ξύλινη γαβάθα. O παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα.
Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν που ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. O πατέρας λοιπόν τον ρώτησε:
«Τι φτιάχνεις εκεί, γιε μου;».
Τι δύσκολο όντως, να μην μπορείς να συνεννοηθείς.
Να μιλάς αλλά να μην εκπέμπεις στην ίδια συχνότητα με τον άλλον.
Να ακούς αλλά να μην τον κατανοείς.
Να σε ακούει αλλά μην σε καταλαβαίνει.
Σαν να χάθηκε το σήμα επικοινωνίας.
Να κοιτιέστε στα μάτια αλλά σα να χωρίζουν βουνά τις ψυχές σας. Είναι η τραγικότητα του εγωισμού, της εμπάθειας που εξορίζει την λογική και θρονιάζει την παραφροσύνη.
Άλλα λέει ο ένας, άλλα απαντά ο άλλος.
Ο καθένας στην δική του συχνότητα.
Ο καθένας στην δική του εξορία.
Διότι τελικά αυτό είναι, μια αυτοεξορία, μια αυτοαπομόνωση στην φυλακή της αυτοδικαίωσης.
Μα πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν παρά τις διαφορές μας αφήναμε έστω μία χαραμάδα συγκατάβασης προς τον άλλον.
Έστω μια μικρή προσπάθεια ουσιαστικής επικοινωνίας.
Έστω ένας καλός λογισμός ν' ακούσουμε τον άλλον.
Μα το φοβερό είναι ότι δεν αρκεί ο ένας να το κάνει.
Χρειάζεται και οι δυο να θελήσουν να τα βρούνε.
Όχι να νικήσουν, όχι να εκδικηθούν, όχι να εξουσιάσουν, όχι να εξουθενώσουν, όχι να αυτοεπιβεβαιωθούν, όχι να ικανοποιήσουν την θιγμένο εγωισμό τους…
Δυστυχώς, κάπως έτσι μοιάζουν πολλές σχέσεις ανθρώπων (στην οικογένεια, στην εργασία, στις φιλίες) σα να έχασε κάποιος το ακουστικό του και δεν ακούει σωστά αυτά που ο άλλος λέει. Και καταντά η συζήτηση σε απίστευτους μονολόγους με παράσιτα και διακοπές από μίση και κακίες.
Υπάρχουν άνθρωποι που παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, είδαν εγγόνια αλλά δεν ερωτεύτηκαν o ένας τον άλλον ποτέ,
δεν αγαπήθηκαν ποτέ πραγματικά. Ζούσαν σε ένα σπίτι, παρόντες σωματικά αλλά απόντες ψυχικά και πνευματικά. Στην ουσία την οικογένεια την έβλεπαν σαν εταιρεία. Να παντρευτώ να κάνω παιδιά , εγγόνια , εξοχικά, να περάσω καλά και όλα ωραία. Ουσία και βάθος…Μηδέν…
Ένας γάμος που θα τον “φάει” η φθορά και όλα θα μείνουν εκεί. Βλέπουμε, δυστυχώς τον άλλον σαν το μέσο για να ικανοποιήσουμε κάποιες εγωϊστικές μας επιθυμίες και όχι ως έναν συνοδοιπόρο με σκοπό τη σωτηρία και τον παράδεισο. Είναι και αυτό μια μορφή κολάσεως.
Η ένωση έγινε για κάποιους ιδιοτελείς σκοπούς. Ενώθηκαν δύο ναρκισσισμοί και το αποτέλεσμα έρημος, κενό . Δεν άκουσε ποτέ ο ένας σ’ αγαπώ από τον άλλον. Έφτιαξαν ντουβάρια, χωράφια, αλλά το λουλούδι του γάμου τελικά δεν άνθισε. Η γυναίκα ήθελε να γίνει μάνα και ο άντρας ήθελε απλά κάποια δίπλα του. Μια σχέση, ένας γάμος χωρίς ουσία, χωρίς νόημα χωρίς προορισμό. Μόνο για κάποια κοινωνιολογικά "πρέπει" και τίποτα άλλο.
Ήθελε ο ένας να περάσει καλά σε βάρος του άλλου και όχι διακονώντας τον άλλον. Πολλοί γάμοι γίνονται διότι στην ουσία ο ένας θέλει να καλύψει τις επιθυμίες του και βρίσκει κάποιον άλλο που θα τις κάνει πραγματικότητα. «Θέλω να σε παντρευτώ για να κάνω οικογένεια, για να κάνω παιδιά, για να έχω κάποιον δίπλα μου». Δηλαδή αν δεν κάνεις οικογένεια; Αν δεν έρθουν παιδιά; Αν αρρωστήσει ο άλλος ; Αν αλλάξει η ζωή σας μετά από ένα τροχαίο;
Θέλω να σε παντρευτώ διότι είσαι ο άνθρωπος που θέλω να βαδίσω μαζί του τον δρόμο του αγιασμού και της σωτηρίας. Θέλω να σε παντρευτώ γιατί σε αγαπώ χωρίς γιατί, θέλω, διότι, επιθυμίες και προσδοκίες. Θέλω να σε παντρευτώ διότι θέλω να πάμε την αγάπη μας στον Χριστό με όποιο κόστος. Είτε με ένα παιδί, είτε με πολλά παιδιά, είτε με άρρωστα παιδιά, είτε με καθόλου παιδιά, είτε με εσένα άρρωστο.
ΜΗΝΥΜΑ
ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄
ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ
ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥΣ (26 ΙΟΥΝΙΟΥ)
Στούς καιρούς τῆς κρίσης, πού μαστίζει τήν ἐποχή μας, δέν μπορεῖ νά μήν θυμόμαστε τήν σημερινή παγκόσμια ἡμέρα κατά τῶν ναρκωτικῶν. Ἡ κρίση ὑποβαθμίζει τίς συνθῆκες ζωῆς, ἐπηρεάζει ἀρνητικά τήν σωματική καί ψυχική ὑγεία, ἐντείνει τήν περιθωριοποίηση καί τήν παραβατικότητα, ὑποθάλπει φαινόμενα κοινωνικῆς ἔντασης καί βίας καί αὐξάνει τίς ἀνισότητες, ὠθεῖ ἑπομένως τούς νέους ἀνθρώπους σέ ἀδιέξοδους δρόμους, σέ ἐσωτερικό κενό καί ἀπόγνωση καί στήν ἀναζήτηση ψεύτικων καταφυγίων πού δέν λυτρώνουν, ἀλλά ἀδειάζουν τίς ψυχές.
Ὁ ἐξαρτημένος εἶναι ἕνα πρόσωπο στήν οὐσία ἀποδομημένο καί ἀλλοτριωμένο σωματικά και ψυχικά, ὄχι ὅμως ἀποκομμένο ἀπό τήν οἰκογένειά του καί τήν κοινωνία. Ὑπό αὐτό τό πρίσμα, οὔτε ἡ οἰκογένεια ἀλλά οὔτε καί ἡ κοινωνία εἶναι ἄμοιρες εὐθυνῶν γιά τήν δημιουργία, τήν συντήρηση καί τήν λύση τῆς ἐξάρτησης.
Ἡ σημερινή ἡμέρα λοιπόν εἶναι εὐκαιρία προβληματισμοῦ καί εὐθύνης. Συγκεκριμένα, τῆς εὐθύνης πού ὄφείλουμε ὅλοι μας νά ἀναλάβουμε ἀπέναντι στούς νέους ἀνθρώπους. Νά τολμήσουμε τήν αὐτοκριτική μας, νά θωρακίσουμε τά παιδιά μας μέ ἀρχές καί ἀξίες, νά μήν ἐπιτρέψουμε συμπεριφορές ἀδιαφορίας, νά ἀναζητήσουμε καί πάλι τήν χαμένη οἰκογενειακή θαλπωρή, νά μιλήσουμε στά παιδιά καί τούς νέους –πρῶτα μέ τό παράδειγμά μας κι ἔπειτα μέ τόν λόγο μας– γιά τήν ἀληθινή εὐτυχία τῆς ζωῆς, γιά τό ὑπερούσιο νόημα τοῦ βίου, γιά τήν ἀξία τοῦ ἀγώνα, τῆς διαρκοῦς προσπάθειας, γιά τήν ἐλευθερία, τήν ἀγάπη, τήν κατανόηση, τήν δικαιοσύνη. Πώς ὅλα αὐτά μποροῦν νά ὑπάρξουν στήν οἰκογένεια καί στην κοινωνία μας, πώς τίποτε δέν χάθηκε ὁριστικά, φθάνει νά συνοδοιπορήσουμε μέ τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς, τόν Ἰησοῦ, ὄχι στόν δρόμο τῶν ψεύτικων παραδείσων, ἀλλά στήν προοπτική τῆς βιώσεως τοῦ ἀληθινοῦ, στόν δρόμο τῆς ἀγάπης καί τῆς συμπόνιας, πού μᾶς δίδαξε ὁ Κύριός μας.
O ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ IΕΡΩΝΥΜΟΣ Β΄
Μέσα στην ιδιαίτερη μέριμνά της για τούς κεκοιμημένους η αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς, το Σάββατο.
Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους.
Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τούς οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τούς εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό, αλλά ζητά και τις προσευχές της Εκκλησίας γι’ αυτούς.
Γιατί τελοῦνται τα Ψυχοσάββατα;
Με το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής διατρανώνεται η πίστη μας για την καθολικότητα της Εκκλησίας, της οποίας την ίδρυση και τα γενέθλια ( επί γης ) γιορτάζουμε κατά την Πεντηκοστή. Μέσα στη μία Εκκλησία περιλαμβάνεται η στρατευομένη εδώ στη γη και η θριαμβεύουσα στους ουρανούς.
Κατά τα μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησία μας καλεί σε μία παγκόσμια ανάμνηση «πάντων των απ’ αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου» και μνημονεύει όλους εκείνους που υπέστησαν «άωρον θάνατον», σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα, εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες, όσους κάηκαν ή χάθηκαν και εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τούς τιμήσει με τις ανάλογες Ακολουθίες και τα Μνημόσυνα.
"...Κύριε ανάπαυσον τας ψυχάς των κεκοιμημένων δούλων
σου, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προππάπων, γονέων, συζύγων,
τέκνων, αδελφών και συγγενών ημών, εν τόπω χλοερό, εν τόπω
αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός..."
Το Τρισάγιο γίνεται και πρέπει να γίνει. Να δοθούν τα ονόματα και στην προσκομιδή να τον μνημονεύσει τον καθένα χωριστά ο ιερέας και να βγει μερίδα για τον καθένα.
Και μετά τον καθαγιασμό κατά τη συστολή οι μερίδες, που θα λέγαμε ότι είναι οι ψυχές των κεκοιμημένων που μνημονεύθηκαν, θα μπουν μέσα στο άγιο Ποτηριο, μέσα στο αίμα του Κυρίου.
Αναφέραμε κι άλλη φορά αυτό που αναγράφεται στην Αποκάλυψη: Όταν είδε ο ευαγγελιστής Ιωάννης στον ουρανό πλήθος ανθρώπων ντυμένους λευκές στολές, τον ρώτησε ένας από τους πρεσβυτέρους: «Ποιοι είναι αυτοί;»
Ο ευαγγελιστής του απάντησε «σύ γνωρίζεις» και του λέει ο πρεσβύτερος ότι αυτοί είναι εκείνοι οι όποιοι έρχονται «εκ της θλίψεως της μεγάλης, και έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου».
Το αίμα του αρνίου είναι αυτό το οποίο είναι στο άγιο Ποτήριο σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Γι’ αυτό -καλό είναι να το αναφέρουμε εδώ στην προσκομιδή από όλα τα πρόσφορα παίρνουμε ένα μικρό ψιχουλάκι και το βάζουμε στο δισκάριο.
Τα ψιχουλάκια είναι οι ψυχές αυτών που προσφέρουν τα πρόσφορα και αυτών για τους οποίους τα προσφέρουν.
Τι θα πει πρόσφορο; Προσφέρει. Δεν προσφέρει κανείς απλώς αυτό το ψωμάκι.
Προσφέρει μ’ αυτό και τον εαυτό του. Έτσι οι ψυχές όλων, και των ζώντων και των κεκοιμημένων, είναι εκεί επάνω στο άγιο Δισκάριο. Μετά όλες οι ψυχές αυτές πέφτουν μέσα στο Αγιο Ποτήριο, μέσα στο αίμα του Χριστού.
Όποιος είναι αληθινά ταπεινός δεν έχει κανένα φόβο. Αυτός που αγαπά το Θεό και το συνάνθρωπο και όταν είναι μόνος δεν είναι μόνος.
Ο ταπεινός έχει ασφάλεια, αφοβία, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, πραότητα, αγαθοσύνη, εγκράτεια, ελευθερία, χάρη.
Ένας γνήσιος χριστιανός που αγαπά, προσφέρεται, θυσιάζεται, ζει για τους άλλους, δεν μπορεί να μην είναι ταπεινός.
Ο αληθινά ταπεινός χαίρεται περισσότερο να δίνει παρά να παίρνει. Δεν έχει απαιτήσεις από τους άλλους. Τους υπομένει, τους αποδέχεται, τους καλοδέχεται, προσεύχεται γι’ αυτούς.
Έτσι δεν στενοχωρείται. Στενοχωρούμεθα με τους άλλους γιατί έχουμε πολλές απαιτήσεις από αυτούς.
Είμαστε αρκετά αυστηροί μαζί τους, ενώ με τον εαυτό μας είμαστε αρκετά επιεικείς.
Θέλουμε μόνο να μας προσέχουν, να μας ακούν, να μας αγαπούν.
Είμαστε φειδωλοί στην προσοχή, στην ακοή, στην αγάπη απέναντι των άλλων.
ΜΗΝΥΜΑ
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
Ἀγαπητά μου Παιδιά,
Λίγες ὧρες πρίν ἀρχίσουν οἱ Πανελλαδικές Ἐξετάσεις, στίς ὁποῖες θά λάβετε μέρος, θέλω νά μοιρασθεῖτε μαζί μου τήν δικαιολογημένη ἀγωνία σας καί τόν μόχθο τῆς κοπιαστικῆς προσπάθειας προκειμένου νά προετοιμασθεῖτε κατάλληλα γι’ αὐτές.
Ἐπιθυμῶ νά σᾶς διαβεβαιώσω ὅτι, ὅλοι ἐκτιμοῦμε τόν ἀγώνα σας, πού διεξήχθη μάλιστα σέ ἰδαίτερα κρίσιμες συνθῆκες, λόγῳ καί τῆς γνωστῆς πανδημίας, ἡ ὁποία ταλαιπώρησε ὅλο τόν πλανήτη μας ἀλλά καί ἐσᾶς, τούς μαθητές καί τίς μαθήτριες τῆς Γ΄ Λυκείου, ἰδιαιτέρως.
Γνωρίζετε καλά ὅτι οἱ ἐξετάσεις αὐτές εἶναι ἕνας σημαντικός σταθμός στήν μεγάλη πορεία σας. Χωρίς ὅμως νά εἶναι τό πᾶν. Οὔτε καί ἡ μοναδική εὐκαιρία στήν ζωή σας. Τά ὄνειρα καί οἱ στόχοι σας θά εἶναι πάντοτε ἡ ἀληθινή πρόκληση γιά τό μέλλον σας, ἀνοίγοντας διαρκῶς νέους δρόμους, εὐκαιρίες καί προοπτικές.
Γι’ αὐτό καί σᾶς καλῶ, ὅπως καί οἱ φιλότιμοι γονεῖς σας καί οἱ ἐκλεκτοί ἐκπαιδευτικοί μας, νά κατεβεῖτε στόν στίβο καλά προετοιμασμένοι ἀλλά χωρίς ὑπέρμετρο ἄγχος, μέ τήν συγκέντρωση πού χρειάζεται, ψυχραιμία, αἰσιοδοξία καί προπάντων αὐτοπεποίθηση.
Σᾶς εὔχομαι ἀπό καρδιᾶς ὑγεία, ἀντοχή καί ὑπομονή, γιά τήν εὐόδωση τῶν προσπαθειῶν σας! Μέ ψυχική ἡρεμία καί γαλήνη, νά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Θεό ἡ προετοιμασία πού κάνετε ἐδῶ καί πολύ καιρό καί νά δοκιμάσετε τήν χαρά τῆς ἐπιτυχίας.
Καλή δύναμη καί καλή ἐπιτυχία!
Μέ πατρική ἀγάπη καί εὐχές
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
+ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Β ΄
Μουσικο-χορευτική εκδήλωση με τη συμμετοχή Παραδοσιακών Χορευτικών Συγκροτημάτων από ενορίες της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών
Το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή διοργανώνει, μια σειρά εκδηλώσεων που περιλαμβάνουν, μεταξύ των άλλων, μία χορευτική εκδήλωση στο Κηποθέατρο Παπάγου. Σκοπός των εκδηλώσεων είναι η αναφορά στον πολιτισμό της Μικράς Ασίας και της επιρροής του στους τόπους που εγκαταστάθηκαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Στην χορευτική εκδήλωση θα παρουσιασθούν χοροί από την ευρύτερη περιοχή της Μικράς Ασίας, με τη συμμετοχή κυρίως παιδικών και νεανικών τμημάτων.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 5 Ιουνίου, στις 8.00 μ.μ. στο Κηποθέατρο Παπάγου , Κορυτσάς (6η στάση Παπάγου).
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Σας περιμένουμε με χαρά!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χασόγιας, Θεολόγος του Ε.Κ.Π.Α.
Το τέλος της Αυτοκρατορίας του Μεσαιωνικού Ελληνισμού
Στο νου των Ελλήνων η ημερομηνία της 29ης Μαΐου, καθ' έτος, φέρνει μνήμες από τις τελευταίες στιγμές της χιλιετούς Ελληνορωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο), καθώς και τον ηρωικό όσο κι απέλπιδα αγώνα που έδωσαν οι πρόγονοι μας στα μισογκρεμισμένα τείχη της Κωνσταντινούπολης όταν αντιμετώπισαν τον Οθωμανό επιδρομέα.
Οι υπερασπιστές της Πόλης υπό την ηγεσία του τελευταίου Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ', Παλαιολόγου, αγωνίσθηκαν με αυτοθυσία και γενναιότητα μέχρι τέλους και έπεσαν ηρωικώς υπέρ πίστεως και πατρίδος την 29η Μαΐου 1453.
Λίγο πριν την άλωση του 1453 η κραταιά χριστιανική Αυτοκρατορία, αποτελούσε φάντασμα του εαυτού της. Στα εδάφη της Αυτοκρατορίας είχε απομείνει η Βασιλεύουσα και η Πελοπόννησος με το Δεσποτάτο του Μυστρά. Μετά το θάνατο του άτεκνου Αυτοκράτορα Ιωάννη Η' Παλαιολόγου τον Οκτώβριο του 1448, νέος αυτοκράτορας στέφθηκε, στις 6 Ιανουαρίου 1449 στο Μυστρά, ο αδελφός του ο Κωνσταντίνος.
Ο Ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρραηγόπουλος σημείωνε γλαφυρά ότι: «Ο Κωνσταντίνος πήρε το ακάνθινο στέμμα του Βυζαντίου απαράλλακτα όπως ο αξιωματικός, που διορίστηκε φρούραρχος μία πόλης που είναι περικυκλωμένη από όλα τα μέρη από εχθρούς και ενώ δεν έχει ούτε σοβαρά οχυρώματα, ούτε αρκετή φρουρά, έπρεπε να υπακούσει τη διαταγή που του δόθηκε. Κατ' αυτό τον τρόπο ανέλαβε το μαρτύριο που του επέβαλε η τύχη.» Η ενθρόνιση του στην «Βασιλίδα των πόλεων», έγινε την 12η Μαρτίου 1449.
Ένας μαθητής συνάντησε το δάσκαλό του στο δρόμο και κατευθύνονται μαζί για το σχολείο.
Ξαφνικά είδαν στην άκρη τού δρόμου ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια. Ήταν τού γέροντα πού δούλευε στο διπλανό χωράφι…
Ό μαθητής είπε στον δάσκαλό του:
-«Κύριε να τού κάνουμε πλάκα; Να κρύψουμε τα παπούτσια του για να δούμε το πρόσωπό του; Θα έχει πολύ γέλιο» !!!
Ό δάσκαλος τού απάντησε:
– «Δεν πρέπει να περνάμε καλά εις βάρος τού άλλου… Εσύ παιδί μου είσαι από εύπορη οικογένεια και μπορείς να δώσεις σέ αυτόν τον άνθρωπο λίγη χαρά! Θέλεις να βάλουμε από κοινού, κάποια χρήματα σέ κάθε παπούτσι και μετά κρυβόμαστε για να δούμε την αντίδρασή του»;
Αυτό έκαναν και κρύφτηκαν και περίμεναν…
Ό φτωχός γέροντας τελείωσε τη δουλειά του και πήγε για το παλτό και τα παπούτσια του. Έβαλε το παλτό του, έβαλε το πόδι του σέ ένα παπούτσι, αλλά ένιωσε κάτι μέσα, έσκυψε να δει τί ήταν και βρήκε χρήματα… έκπληκτος, αναρωτήθηκε τί είχε συμβεί! Γύρισε το κεφάλι του και δεν είδε κανέναν… Βάζοντας και το άλλο παπούτσι βρήκε και άλλα χρήματα!
Γονατίζει και με δάκρυα στα μάτια κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και ευχαριστεί δυνατά… Μιλάει για την άρρωστη σύζυγό του και τα ορφανά εγγόνια του, πού δεν είχαν φαγητό και ρούχα, αλλά τώρα χάρη στο «άγνωστο χέρι» θα έχουν αρκετές μέρες φαγητό…
– «Θεέ μου σ’ ευχαριστώ!
Ένας Άντρας πήγε στον πατέρα του και του είπε:
" Πατέρα, δεν αντέχω άλλο τη γυναίκα μου, θέλω να τη σκοτώσω, αλλά φοβάμαι ότι θα με καταλάβουν. Μπορείς να με βοηθήσεις; "
Ο πατέρας απάντησε:
"Ναι, μπορώ, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα... Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα υποψιαστεί ότι ήσουν εσύ αυτός που την σκότωσε.
Θα πρέπει να την προσέχεις, να είσαι ευγενικός, ευγνώμων, υπομονετικός, να την αγαπάς, να είσαι λιγότερο εγωιστής, να την ακούς.
Βλέπεις αυτό το δηλητήριο εδώ; Κάθε μέρα θα βάζεις λίγο στο φαγητό. Έτσι θα πεθάνει σιγά-σιγά. "
O γιος ακολούθησε κατά γράμμα ότι του είπε ο πατέρας του.
Της μιλούσε ευγενικά, την φρόντιζε περισσότερο, ήταν λιγότερο εγωιστής και της έδειχνε μεγαλύτερη σημασία.
Έδινε κι έπαιρνε πολλαπλάσια Αγάπη, από πριν.
Έτσι η σχέση του με την γυναίκα του ήταν όπως όταν την πρωτογνώρισε. Τότε που ως νέοι αγαπήθηκαν κι αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους.
Μετά από αρκετές μέρες, ο γιος επιστρέφει στον πατέρα του και λέει: " Δεν θέλω να πεθάνει πια η γυναίκα μου. Συνειδητοποίησα ότι την αγαπώ.
Και τώρα; Πώς μπορώ να σταματήσω αυτό που την δηλητηριάζει όλες αυτές τις μέρες ; "
Του απαντάει ο πατέρας:
" Μην ανησυχείς. Αυτό που σου έδωσα ήταν σκόνη ρυζιού. Δεν θα πεθάνει.., γιατί το δηλητήριο ήταν μέσα σου!"
* Ο καλύτερος τρόπος για να ήμαστε γαλήνιοι είναι ν αντιμετωπίζουμε τους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται.
Ψαρεμένο από Facebook: Μου αρέσει η ζωή
Σταμάτα να εύχεσαι να ήσουν κάποιος άλλος.
Σταματά να έχεις ηττοπάθεια και μιζέρια.
Πάψε να ζηλεύεις, να κατακρίνεις, να μειώνεις τους άλλους για να νιώθεις καλύτερα.
Αποδέξου το ποιος είσαι, το πρόσωπό σου, τα καλά σου τα κακά σου, τα πάθη τις αρετές σου, την ζωή σου…
Αγάπησε τον εαυτό σου όχι φίλαυτα, αλλά γιατί είσαι κι εσύ εικόνα Θεού.
Ναι, μπορεί να μην είσαι τέλειος, αλλά είσαι εσύ. Η αποδοχή του εαυτού μας δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά παραμένουμε σε στασιμότητα, αλλά αναγνωρίζω ποιος είμαι και πλέον προσπαθώ για το καλύτερο. Δεν ζω στην άρνηση. Χρειάζεται η αναγνώριση της κατάστασής μου, ώστε έπειτα να πάω παρακάτω.
Ναι, έχεις κάνει μερικές λάθος επιλογές, όμως μη μείνεις στα λάθη, μη μείνεις στα προβλήματα που προέκυψαν, αλλά εστίασε στην λύση, στην θεραπεία, στην εξέλιξή σου.
Η ευτυχία είναι επιλογή και απόφαση· και θεμέλιο έχει την αυτοεκτίμηση και την αυτογνωσία, όχι με αλαζονεία και αδιαλλαξία, όχι με εγωιστικές υστερίες «αυτός είμαι σε όποιον αρέσω», αλλά με ταπεινό φρόνημα και διάθεση να γίνεις καλύτερος από ότι ήσουν χθες.
«Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», είπε ο Χριστός. Για να αγαπήσουμε λοιπόν τον άλλον χρειάζεται πρωτίστως να αγαπήσουμε τον εαυτό μας· η αγάπη προς τον άλλον προϋποθέτει την αγάπη προς τον εαυτό μας.
Μην το ξεχνάμε αυτό.
Γι’ αυτό και ο άνθρωπος που τα βρήκε με τον εαυτό του, αγάπησε τον εαυτό του, εύκολα δημιουργεί σχέσεις ισορροπημένες και με τους άλλους· ενώ ο άνθρωπος ο οποίος δεν έχει αποδεχτεί τον εαυτό του, δεν ξέρει ποιος είναι, δεν μπορεί να έχει και ισορροπημένες σχέσεις στη ζωή του…
Χρειάζεται να ισορροπήσουμε εσωτερικά ώστε να ισορροπήσουμε και εξωτερικά, στην συμπεριφορά μας, στις σχέσεις μας.
Αρχιμανδρ. Παύλος Παπαδόπουλος
Με ιδιαίτερη τιμή και χαρά σάς καλούμε να παρακολουθήσετε την διαδικτυακή εκδήλωση, με τίτλο «Μικρασία : καρδιά του Ελληνισμού, σταυροδρόμι του κόσμου», που διοργανώνει το Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από τη μικρασιατική καταστροφή. Μια αναφορά στη μνήμη, τον προβληματισμό, την αφύπνιση.
Εισηγήσεις θα πραγματοποιήσουν:
Η διαδικτυακή εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή (της Σαμαρείτιδος) 22 Μαΐου, στις 8.00 μ.μ. (εορτή του μητροπολιτικού Ναού της Αγίας Φωτεινής Σμύρνης).
Η απ΄ευθείας παρακολούθησή της θα είναι δυνατή αφ΄ενός μεν στο κανάλι του Ιδρύματος Νεότητος και Οικογένειας
(σύνδεσμος : https://www.youtube.com/channel/UCKf7gh1hD9zsghaJjdO1Fxg )
και αφ΄ετέρου μέσω της πλατφόρμας zoom
(σύνδεσμος : https://us06web.zoom.us/j/82773684908?pwd=UnhLb2psM2tMbGV6RmROcnpMbWU3dz09).
Πρόσκληση
Η Υπηρεσία Γυναικείων Θεμάτων το πρόγραμμα «Πρωτοβουλία» του Ιδρύματος Νεότητος
και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σας προσκαλεί στην Εσπερίδα που
διοργανώνει σε συνεργασία με την Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων με θέμα
Η σχέση ανδρών και γυναικών στον 21ο αιώνα
Η ποιμαντική ευθύνη και η οπτική των θρησκειών
την Τρίτη 10 Μαΐου 2022, 17.30 21.00, στο Αμφιθέατρο “Αντώνης Τρίτσης” του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50)
17.30 Έναρξη: Χαιρετισμοί από τους επισήμους
18.00 Η σχέση ανδρών και γυναικών στις σύγχρονες κοινωνίες. Προβλήματα και προβληματισμοί από την οπτική των Θρησκειών
Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας
Ραββίνος Ισαάκ Μιζάν
Ένα νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαϊνή πόρτα της τζάγκουάρ του.
Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί. Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε, σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε». Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγ όνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε. «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω». Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπη-μένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου». Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
-«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο.
Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους. Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα:
«Είναι τρεις η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, και σπάνιοι οι διαβάτες στο δρόμο. Είναι οι τελευταίοι που γυρίζουν από την πρώτη Ανάσταση, και πηγαίνουν βιαστικοί στα σπίτια τους. Σε λίγο, τίποτε πια δεν ακούγεται, και νεκρική σιγή...
...βασιλεύει σ’ όλη την τούρκικη συνοικία του Ηρακλείου. Ξαφνικά, ανοίγει αθόρυβα η αυλόπορτα ενός μεγάλου σπιτιού, και προβάλλει ανθρώπινο κεφάλι. Γυρίζει δεξιά και αριστερά, και παρατηρεί με προσοχή μέσα στα σκοτάδι. Τραβιέται μέσα, και πάλι ξαναφαίνεται και κοιτάζει με προσοχή.
«Ελάτε, δεν είναι κανένας», ακούγεται χαμηλή φωνή.
Τρεις σκιές, η μια μεγάλη και οι δύο μικρότερες, βγήκανε στο δρόμο.
- «Πάμε γρήγορα», ψιθύρισε ο ψηλός άντρας, «πάμε γρήγορα γιατί αργήσαμε και θα μας περιμένει. Σκέπασε το πρόσωπο με το μαντήλι σου Εσμέ! Ρεσίτ, δώσ’ μου το χέρι σου!».
Περπατούσανε κι οι τρεις σιωπηλοί στο σκοτάδι. Μόλις όμως έστριψαν το στενό σοκάκι, βρήκανε μια γριά που κρατούσε στο χέρι της αναμμένη λαμπάδα. Περπατούσε με κόπο γιατί ήταν πολύ γριά. Και φρόντιζε με το αδειανό χέρι να προφυλάξει τη λαμπάδα της από τον αέρα για να φέρει στο σπίτι το φως της Αναστάσεως που πήρε από την εκκλησιά.
Όταν είδαν το φως της λαμπάδας οι τρεις νυχτερινοί διαβάτες, γύρισαν αλλού το κεφάλι τους για να μη γνωριστούν. Η γριά σήκωσε τη λαμπάδα της και τους φώτισε.
- «Πολλά τα έτη σας Μεχμέτ Μπέη!», είπε η γριά.
- «Καλημέρα κυρά», αποκρίθηκε εκείνος, «και του χρόνου!». Και τράβηξε τον δρόμο του.
Η γριά τους κοίταξε από κοντά ώσπου τους έχασε από τα μάτια της.
«Περίεργο πράγμα!», είπε με τον νου της. «Που να πάνε τέτοια ώρα ο Μεχμέτ μπέης με τη χανούμισα και τον γιο του; Χριστέ μου, δεν κάνεις το θάμα σου να γλιτώσουν οι Χριστιανοί από έναν Τούρκο;».
Το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, με γνώμονα την ασφάλεια των παιδιών και των νέων, δίνει πάσα ξανά στον Αθλητισμό και διοργανώνει ένα mini Τουρνουά Ποδοσφαίρου τηρώντας όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα που ισχύουν στην χώρα μας, θεωρώντας ότι ο αθλητισμός πέρα από την χαρά του παιχνιδιού, μας δίνει και τη δυνατότητα να αναπτύξουμε αισθήματα φιλίας, συνεργασίας και ευγενούς άμιλλας.
Υπογραμμίζουμε ιδιαίτερα ότι, το τουρνουά θα πραγματοποιηθεί μόνον εφ΄ όσον οι υγειονομικές συνθήκες την περίοδο εκείνη επιτρέπουν τήν διεξαγωγή του, γι΄ αυτό και το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας διατηρεί το δικαίωμα ενδεχόμενης ματαίωσής του προκειμένου να εξασφαλισθεί η υγεία των παιδιών και των Στελεχών της νεότητος. Επισημαίνουμε ακόμη ότι, πραγματοποιείται πρωτάθλημα μόνον ποδοσφαίρου, διότι τα παιδιά πιάνουν τη μπάλα ελάχιστα με τα χέρια (σε σχέση με αθλήματα όπως μπάσκετ, βόλεϋ και πινκ-πονκ), γι΄αυτό και τα πλάγια άουτ θα εκτελούνται με τα πόδια, ενώ οι τερματοφύλακες θα φορούν οπωσδήποτε γάντια.
ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΝΟΥΑ
Το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογενείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών (σε συνεργασία με το Αθλητικό Κέντρο Ν. Σαργκάνη – Η. Μπέριου) διοργανώνει mini τουρνουά ποδοσφαίρου και στόχος του είναι η ψυχαγωγία και η άθληση των παιδιών που συμμετέχουν σ’αυτό και η ευγενής άμιλλα μεταξύ τους. Με το τουρνουά ποδόσφαιρου παρέχουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να δίνουν ορισμένες ημέρες αγώνες ποδοσφαίρου μαθαίνοντας καλύτερα το άθλημα και ταυτόχρονα να γνωρίζονται, να επικοινωνούν μεταξύ τους καθώς και να αναπτύσσουν το αίσθημα του ευγενούς συναγωνισμού μέσα από τους κανόνες που το διέπουν.
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΗΜΜΕΤΟΧΗΣ
Η κάθε Ενορία θα πρέπει να αποστείλει τη δήλωση συμμετοχής καθώς και συμπληρωμένη την ονομαστική κατάσταση με όλα τα στοιχεία των αθλητών έως την Κυριακή 17 Απριλίου 2022 στο e-mail : antoniosbezas@yahoo.gr
Οι αγώνες θα διεξάγονται με τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα και σε περίπτωση αλλαγής τους θα υπάρχει εν νέου ανακοίνωση από την διοργανώτρια αρχή.
Είναι φοβερό το πόσο εύκολα καθόμαστε και ασχολούμαστε με την αμαρτία των άλλων. Και όχι μόνο ασχολούμαστε αλλά την προβάλουμε, την διαφημίζουμε, την κοινοποιούμε!
Και αυτό βεβαίως γίνεται διότι δεν βλέπουμε το δικό μας χάλι, την δική μας αμαρτία, τις δικές μας πτώσεις.
Αυτό γίνεται ειδικά όταν αμαρτήσει κάποιος «άνθρωπος της Εκκλησίας». Τότε χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος μαθαίνει ότι ο τάδε κληρικός αμάρτησε και νιώθει μία ικανοποίηση. Ικανοποιείται ο κόσμος όταν βλέπει κληρικούς, μοναχούς ή πιστούς ανθρώπους να πέφτουν σε κάποια αμαρτία. Και η ικανοποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης μετάνοιάς τους (μας). Επειδή ακριβώς δεν ελέγχουμε τον εαυτούλη μας για τίποτα, αλλά αντιθέτως τον δικαιολογούμε, όταν δούμε κάποιον «άνθρωπο του Θεού» να αμαρτάνει αμέσως χρησιμοποιούμε αυτή την πτώση του για την δική μας δικαίωση.
Δηλαδή μαθαίνουμε ότι κάποιος κληρικός πόρνευσε και νιώθουμε εμείς δεδικαιωμένοι και ηθικοί, λες και εμείς δεν έχουμε αμαρτήσει ποτέ. Η αμαρτία του άλλου δεν μας δικαιώνει. Επειδή έμαθα ότι κάποιος έκλεψε, αυτό δεν με κάνει τίμιο! Αυτό όμως -δυστυχώς- το σκεπτικό έχουνε πολλοί άνθρωποι που είναι μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας αλλά και πολλοί «καλοί χριστιανοί» που ψάχνουν σκάνδαλα για να τα κοινοποιήσουν ώστε να κρύψουν πίσω απ’ αυτά την δική τους εμπαθή και υποκριτική ζωή, την αμετανοησία τους και το βόλεμά τους.
—————————-
Εάν έμαθες ότι ο άλλος έπεσε σε κάποια αμαρτία προσευχήσου γι’αυτόν ο Θεός να του δώσει μετάνοια. Πολλοί που έπεσαν σε μεγάλα αμαρτήματα μετανόησαν και σώθηκαν. Αυτοί όμως που τους διαπόμπευσαν οδηγήθηκαν στην απώλεια κι ας ήταν «αμόλυντοι και καθαροί».
«Δεν είναι δυνατόν να πάρουν τα πράγματα την καλύτερη μορφή και εξέλιξή τους, παρά μόνον έτσι, όπως τα επιτρέπει ο Θεός μέσα στο έλεός Του» (Αββάς Δωρόθεος)
Έχουμε ανάγκη, ιδίως στις δοκιμασίες μας, όπως και όταν είμαστε μπροστά σε προκλήσεις και επιλογές δύσκολες, να ακούσουμε μια φωνή που να μας λέει: «όλα θα πάνε καλά», κι ας είναι ψέμα. Δεν είναι μόνο το ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».
Είναι και η ψυχική βοήθεια ότι έχουμε έναν λόγο να το παλέψουμε, να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, να μην παραιτηθούμε από το όνειρο. Και συχνά, όσοι μας αγαπούνε τον λένε αυτόν τον λόγο. Δεν τους πάει η καρδιά να πούνε το αντίθετο ή να μη μιλήσουν καθόλου. Διότι τότε υπάρχει ο κίνδυνος τόσο της απογοήτευσής μας, όσο και του θυμού μας εναντίον τους. «Δεν με στηρίζεις, δεν με αγαπάς».
Είναι όμως αυτός ο σωστός δρόμος ή είναι προτιμότερο να μας λένε την αλήθεια;
Η απάντηση είναι δύσκολη. Πολλά εξαρτώνται από το πόσο δυνατοί είμαστε μέσα μας, πόσο έχουμε αποφασίσει να πορευτούμε με κριτήριο την αλήθεια στην ζωή μας. Θέλει απόφαση κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε έτοιμοι πάντοτε να αποδεχτούμε ό,τι συμβαίνει. Προτιμούμε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί τα πράγματα να πάνε διαφορετικά από ό,τι δείχνουν και να διαχειριστούμε τότε την δυσκολία, παρά να ακούσουμε την αλήθεια, η οποία μπορεί να είναι αποκαρδιωτική.
Αν θέλουμε όμως να μην στηριζόμαστε σε ψεύτικες ελπίδες, καλό είναι να ζητάμε την αλήθεια που είναι απελευθερωτική. Διότι τότε οργανώνουμε καλύτερα και ρεαλιστικότερα τις όποιες άμυνες μπορούμε να φέρουμε απέναντι στα γεγονότα και καταλαβαίνουμε τα όριά μας.
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή…
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Μικρές στάσεις στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναίτου.
«Μετά τον Θεό ας έχουμε σε κάθε ενέργειά μας ως άγρυπνο φρουρό και ως γνώμονα ασφαλή τη συνείδησή μας. Έτσι αντιλαμβανόμενοι από πού φυσά ο άνεμος θα ανοίγουμε προς τα εκεί και τα ιστία που πλοίου μας» (λόγ. κστ΄ 5).
Ένα καραβάκι είναι ο καθένας μας στη θάλασσα του βίου. Στη θάλασσα αυτή που έχει και μπουνάτσες, αλλά συνήθως έχει φουρτούνες. Τα κύματα υψώνονται μανιασμένα τις περισσότερες φορές πάνω στο καραβάκι αυτό, που κινδυνεύει γι’ αυτό συχνά να καταποντιστεί. Φτάνουμε τότε στο σημείο να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Κύματα και φουρτούνες βέβαια οι δοκιμασίες της ζωής, οι πειρασμοί, ο κόσμος ο κείμενος εν τω πονηρώ που παραμονεύει πώς να μας καταπιεί.
Ευτυχώς υπάρχει πάντοτε η πυξίδα. Αυτή που και στη μεγαλύτερη μαυρίλα και καταιγίδα μάς δείχνει την ορθή πορεία. Κι ορθή πορεία είναι αυτή που μας οδηγεί στον ουρανό: τη σχέση μας με τον Θεό. Αν χάσουμε τον προσανατολισμό αυτόν, πράγματι και αληθώς χανόμαστε. Τι νόημα έχει μια ζωή δίχως Θεό; Δεν θα ‘ναι μια πορεία στα… τυφλά; «Κι άλλη μια μέρα δίχως σκοπό», που λέει ο στίχος ενός παλιού τραγουδιού.
Ποια είναι η πυξίδα; Το θέλημα του Θεού. Που είναι γνωστό αφότου ο Θεός σαρκώθηκε κι έγινε άνθρωπος.
Όλοι στη πατρίδα μας, από το τέλος του προηγούμενου έτους, μέχρι και τα μέσα σχεδόν του πρώτου μήνα του νέου χρόνου, είδαμε το περισσότερο χιόνι των τελευταίων ετών. Ως σπάνιο φαινόμενο σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας, στην αρχή όλοι χαρήκαμε με την πρώτη χιονόπτωση, γρήγορα όμως οι συνέπειές της, μας προσγείωσαν απότομα. Στο πέρασμα του χιονιά είχαμε δυστυχώς ακόμη και νεκρούς! Πολλές περιοχές αποκλεισμένες για μέρες από το χιόνι, με πολικές θερμοκρασίες. Το δίκτυο της Δ.Ε.Η. κατέρρευσε σε αρκετές περιοχές, κάνοντας την δοκιμασία ακόμη πιο δύσκολη. Οδηγοί αποκλείστηκαν στους εθνικούς και επαρχιακούς οδούς της χώρας για πολλές ώρες ή και μέρες, σχολεία και μαγαζιά κλειστά ή να υπολειτουργούν. Τα αυτονόητα πραγματικά έγιναν ζητούμενα τόσο για τους ντόπιους άστεγους, όσο και για τους μετανάστες που περνάγανε δύσκολα ήδη πριν την έλευση του χιονιά, πόσο μάλλον μετά από την έλευσή του.
Πραγματικά η παραθαλάσσια και συνήθως ζεστή πατρίδα μας, δείχνει να είναι «έξω από τα νερά της» σε τέτοιες καταστάσεις, που για πολλές βόρειες περιοχές και χώρες του πλανήτη μας είναι ρουτίνα και καθημερινότητα. Το δε γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος Locomondo «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα…κρύο δεν έκανε ποτέ», έμοιαζε τόσο αντιφατικό και παραπλανητικό αυτές τις ημέρες. Ακόμη και τα μικρά παιδιά που βρίσκουν ευκαιρία με κλειστά σχολεία να το ρίξουν στο χιονοπόλεμο, ευχήθηκαν να μη ξαναδούμε τέτοιες καταστάσεις ποτέ!
Τι γίνεται όμως όταν το χιόνι δεν έχει να κάνει με το εξωτερικό κλίμα του καιρού, αλλά αποτελεί κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς; Ως γνωστόν όταν έρθει ο βιολογικός θάνατος, μία από τις συνέπειές του είναι ο άνθρωπος να παγώνει. Όμως πολλές φορές μπορεί ο άνθρωπος βιολογικά να ζει κανονικά, πνευματικά όμως να είναι νεκρός και το κύριο χαρακτηριστικό του πνευματικά νεκρού ανθρώπου, είναι ψυχρότητα της καρδιάς, η παντελής έλλειψη της θέρμης που δίνει η αγάπη στην τριαδική της οντολογική της προοπτική, δηλαδή προς τον Θεό, τον συνάνθρωπο και την κτίση! Στην ουσία όταν στην καρδιά δεν κατοικεί ο Σωτήρας και αληθινός Θεός Χριστός!
Δεν υπάρχει στον κόσμο υψηλότερη εργασία από την προσευχή, γιατί αυτή ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Για το μεγαλείο και τη σπουδαιότητά της, τους τρόπους και τ΄αποτελέσματά της μας μιλούν διεξοδικά οι ιερές Γραφές και οι άγιοι Πατέρες. Εδώ τώρα θα τονίσουμε μόνο πόσο βοηθάει στις θλίψεις.
Πραγματικά, δεν υπάρχει πιο μεγάλη παράκληση από την καταφυγή στον Κύριο με την προσευχή. “Στον Κύριο προσευχήθηκα δυνατά, όταν με βρήκαν θλίψεις, και με άκουσε”, λέει ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ. 119:1).
Αυτό έκαναν όλοι οι άγιοι στις θλίψεις τους, και η θεία βοήθεια δεν αργούσε, όπως δεν αργεί ποτέ ν΄ανταποκριθεί στην ικεσία του δικαίου. Είναι, άλλωστε, ρητή η υπόσχεση του Κυρίου: “Ζήτησε τη βοήθειά μου στη θλίψη σου, και θα σε γλυτώσω απ΄αυτήν” (Ψαλμ. 49:15).
Μόλις, λοιπόν, πέσει επάνω σου η θλίψη,μη μικροψυχήσεις, μην ταραχθείς. Στρέψε ικετευτικά τα μάτια σου στον ουρανό, και ζήτα ταπεινά τη θεία βοήθεια.
Αν συμφέρει την ψυχή σου και συμβάλλει στη σωτηρία σου η απαλλαγή από τη δοκιμασία, να μην έχεις αμφιβολία ότι ο Θεός θα εισακούσει την προσευχή σου και θα σε απαλλάξει. Αν όμως αυτό είναι ασύμφορο για την ψυχή σου -πράγμα που μόνο Εκείνος, ο πάνσοφος, γνωρίζει- μήτ΄εσύ δεν θα πρέπει να το θέλεις.
Καλύτερα είναι να θλίβεσαι πρόσκαιρα τώρα, παρά να στερηθείς την αιώνια ζωή.
Είναι φοβερό το πόσο εύκολα καθόμαστε και ασχολούμαστε με την αμαρτία των άλλων. Και όχι μόνο ασχολούμαστε αλλά την προβάλουμε, την διαφημίζουμε, την κοινοποιούμε!
Και αυτό βεβαίως γίνεται διότι δεν βλέπουμε το δικό μας χάλι, την δική μας αμαρτία, τις δικές μας πτώσεις.
Αυτό γίνεται ειδικά όταν αμαρτήσει κάποιος «άνθρωπος της Εκκλησίας». Τότε χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος μαθαίνει ότι ο τάδε κληρικός αμάρτησε και νιώθει μία ικανοποίηση. Ικανοποιείται ο κόσμος όταν βλέπει κληρικούς, μοναχούς ή πιστούς ανθρώπους να πέφτουν σε κάποια αμαρτία. Και η ικανοποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης μετάνοιάς τους (μας). Επειδή ακριβώς δεν ελέγχουμε τον εαυτούλη μας για τίποτα, αλλά αντιθέτως τον δικαιολογούμε, όταν δούμε κάποιον «άνθρωπο του Θεού» να αμαρτάνει αμέσως χρησιμοποιούμε αυτή την πτώση του για την δική μας δικαίωση.
Δηλαδή μαθαίνουμε ότι κάποιος κληρικός πόρνευσε και νιώθουμε εμείς δεδικαιωμένοι και ηθικοί, λες και εμείς δεν έχουμε αμαρτήσει ποτέ. Η αμαρτία του άλλου δεν μας δικαιώνει. Επειδή έμαθα ότι κάποιος έκλεψε, αυτό δεν με κάνει τίμιο! Αυτό όμως -δυστυχώς- το σκεπτικό έχουνε πολλοί άνθρωποι που είναι μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας αλλά και πολλοί «καλοί χριστιανοί» που ψάχνουν σκάνδαλα για να τα κοινοποιήσουν ώστε να κρύψουν πίσω απ’ αυτά την δική τους εμπαθή και υποκριτική ζωή, την αμετανοησία τους και το βόλεμά τους.
—————————-
Εάν έμαθες ότι ο άλλος έπεσε σε κάποια αμαρτία προσευχήσου γι’αυτόν ο Θεός να του δώσει μετάνοια. Πολλοί που έπεσαν σε μεγάλα αμαρτήματα μετανόησαν και σώθηκαν. Αυτοί όμως που τους διαπόμπευσαν οδηγήθηκαν στην απώλεια κι ας ήταν «αμόλυντοι και καθαροί».
Κάθε αλλαγή του χρόνου δεν λύνει προβλήματα.
Σε κερνάει όμως με το «μάννα» της ελπίδας.
Της ελπίδας που με τη σειρά της σε κρατάει ζωντανό.
Νέες ελπίδες με φανερές και κρυφές ευχές.
Νέα σχέδια, καινούριες αποφάσεις.
Γυρίζοντας την πλάτη στις κακοτοπιές της προηγούμενης χρονιάς
σας εύχομαι τα καλύτερα.
Ευτυχισμένο το 2022!
Γεμάτο ΖΩΗ.
Για τον καθένα σας ξεχωριστά!
Συγκινητική ιστορία ενός ηλικιωμένου τα Χριστούγεννα
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Η συγκινητική ιστορία του κυρ Γιάννη είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις των ηλικιωμένων που περνούν τα Χριστούγεννα μόνοι, καθώς έχουν χάσει τον σύντροφό τους και τα παιδιά τους τους ξεχνούν.
Ο κυρ Γιάννης, όπως έκανε κάθε μέρα, έτσι και σήμερα ξύπνησε νωρίς και πήγε κατευθείαν στο ημερολόγιο, σέρνοντας τις παντόφλες του στο πάτωμα, ξεκόλλησε ένα χαρτάκι, αποκαλύπτοντας εκείνο που έγραφε 25 Δεκέμβρη…
“Είναι Χριστούγεννα”. Μονολόγησε.
Κατευθύνθηκε στο μπάνιο, σέρνοντας πάλι τις παντόφλες του, έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπο του, χτένισε τα μαλλιά του κι έφτιαξε σαπουνάδα περνώντας την με το πινέλο στα άσπρα γένια του, έπιασε την λεπίδα και ξυρίστηκε κόντρα, βάζοντας στο τέλος μπόλικη κολόνια λεμόνι. “Με τις υγείες σου Γιάννη”. Ξανά μονολόγησε.
Μπήκε στην κουζίνα, σέρνοντας τις παντόφλες του, κι έψησε έναν βαρύ γλυκό με καϊμάκι σε χοντρό φλιτζάνι, όπως έκανε πάντα, τράβηξε μια δυνατή ρουφηξιά από τον καφέ κι άναψε το πρώτο τσιγαράκι του.
“Σήκω ρε Γιάννη, τι κάθεσαι, Χριστούγεννα είναι, σήμερα πρέπει να φορέσεις τα καλά σου”. Είπε στον εαυτό του και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρα, σέρνοντας επιδεικτικά τις παντόφλες του.
Η παρακάτω ιστορία συνέβη εδώ και αρκετά χρόνια. Την ιστορία αυτή μού τη διηγήθηκε ο καλός μου φίλος πατήρ Δημήτριος εφημέριος του ναού του Αγίου Βασιλείου στο Πειραιά στην οδό Σαχτούρη. Παραθέτω την ιστορία αυτή όπως μου τη διηγήθηκε όπως την έζησε ο ίδιος:
Ένα πρωί μετά τη θεία Λειτουργία πήγα στο Γραφείο του Ναού. Εκεί ήρθε να με δει ένας κύριος περίπου 50 ετών. Δεν τον ήξερα. Ούτε και τον είχα ξαναδεί στην εκκλησία. Μού μίλησε για ένα άνθρωπο 42 ετών που νοσηλευόταν σε Πειραϊκό Νοσοκομείο. Είχε τη παλιό αρρώστια!
Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση και έφθασε ως τον εγκέφαλο του. Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει.
Τα φάρμακα τα έπαιρνε με τη «χούφτα» μα δεν του έδιναν την υγεία.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν στενός συγγενής του αρρώστου. Μου ζήτησε να πάω να κοινωνήσω τον άρρωστο.
Πράγματι! Πήγα στο Νοσοκομείο κρατώντας ευλαβικά την Άγια Κοινωνία.
Όταν πήγα στο θάλαμο που νοσηλευόταν ο ασθενής πράγματι βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όπως με ενημέρωσε άλλο στενό συγγενικό του πρόσωπο ο καρκίνος με ραγδαίες μεταστάσεις είχε προσβάλει κα τον εγκέφαλο. Δεν είχε πια ζωή. Οι μέρες του ήταν μετρημένες.
Ήταν μόνος στο θάλαμο. Το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο. Σε μια στιγμή συνήλθε από το κώμα. Άνοιξε τα μάτια του.
Δέκα λεπτά μόνος με τον Χριστό, την μία νύχτα μετά την άλλη και η ζωή σου θα αλλάξει..
Προσευχήσου τη νύχτα. Προσευχήσου μόνος σου. Προσευχήσου χωρίς να χρησιμοποιείς βιβλίο, χωρίς κάποια φαντασίωση, χωρίς να σκέφτεσαι.
Απλώς μείνε άγρυπνος για δέκα λεπτά αφού ξυπνήσεις για να πιεις ένα ποτήρι νερό, αφού σε ξυπνήσει το παιδί σου ή κάποιος εφιάλτης. Στάσου εκεί μέσα στο σκοτάδι και μην κάνεις κάποια κίνηση ή κάποιον ήχο.
Κάνε τον χρόνο να σταματήσει, αιχμαλώτισε την στιγμή και παρουσίασε την μπροστά στον Χριστό σαν μια ταπεινή προσφορά: αυτός είμαι εγώ, αυτός είναι ο πραγματικός μου εαυτός, αυτός είναι εκείνος ο οποίος πρέπει Εσύ να σώσεις.
Στην πραγματικότητα, ίσως είναι χρήσιμο το να ξεχάσεις το ότι χρειάζεται να προσευχηθείς. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τόσο φοβερά παραμορφωμένες ιδέες για το τι είναι η προσευχή που είναι καλύτερα να ξεχάσουμε απλώς το ότι οφείλουμε να προσευχηθούμε.
Απλώς στάσου εκεί και κοίτα μέσα στο σκοτάδι έξω από το παράθυρο σου. Σε άλλες στιγμές, κάνε μια μετάνοια και κλείσε τα μάτια σου ενώ βρίσκεσαι στο πάτωμα και μείνε εκεί, περίμενε εκεί. Κράτησε το σώμα σου σε μία στάση αναμονής αλλά διώξε από το νου σου κάθε σκέψη. Μην πεις κάτι. Μην σκεφτείς κάτι.
Μην φανταστείς κάτι. Μην προσευχηθείς. Μη κουνιέσαι. Απλώς περίμενε να αισθανθείς την παρουσία Του. Περίμενε Εκείνον να δώσει προσοχή στην σιωπή σου, στην ακινησία σου, στον θάνατο σου. Περίμενε τον Χριστό και Εκείνος θα έρθει γιατί η αγάπη τον ωθεί.
Αυτό είναι το προνόμιο του να προσεύχεσαι εκείνη τη στιγμή. Η νύχτα είναι μία ασπίδα ενάντια στις σκέψεις, ενάντια στις φαντασιώσεις και στους συναισθηματισμούς. Προσπάθησε να είσαι παρόν σε αυτή τη στιγμή, προσπάθησε να έχεις επίγνωση της σιωπής που σε κυκλώνει, άφησε το κενό αυτού του σκοταδιού να σε αγκαλιάσει, άφησε το να μπει μέσα σου και να σε γεμίσει με γαλήνη και ησυχία.
«Να μην επιμένετε από κενοδοξία ή ανθρωπαρέσκεια φιλονικώντας και κολάζοντας τον εαυτό σας και τον πλησίον σας, μόνο και μόνο για να ακούσετε μετά απ’ αυτά ότι κανένας δεν μπόρεσε να σας νικήσει» (Αββάς Δωρόθεος)
Δύο τρόποι υπάρχουν για να γίνει ένα έργο: η επιμέλεια που φτάνει στα όρια της τελειομανίας ή η χαλαρότητα, πάμε κι όπου βγει. Αυτό συμβαίνει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Υπάρχουν αυτοί που βάζουν τα δυνατά τους στην αγάπη, μελετούν όλες τις λεπτομέρειες, θέλουν να ευχαριστήσουν τον άλλο κατά πάντα, βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό, ακριβώς διότι δίνουν στην αγάπη την μεγαλύτερη σημασία. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν παίρνουν τις σχέσεις στα σοβαρά. Αποσκοπούν στο να περνάνε καλά και έχουν ως κριτήριο μόνο τον εαυτό τους. Δεν θέλουν να ζοριστούν. Κι αλίμονο αν συναντηθούν δύο άνθρωποι με τέτοια αντίθετη θεώρηση: ο τελειομανής που αγαπά και ο χαλαρός που δεν σκοτίζεται. Μόνιμη γκρίνια, απογοήτευση και αμφισβήτηση συνοδεύει την σχέση.
Η τελειομανία κρύβει μία φανερή ή αφανή μορφή εγωισμού. Ο τελειομανής δεν θέλει να χάνει. Πιστεύει στον εαυτό του και στον τρόπο του, πιστεύει πως το σχέδιό του, η επιλογή του, ο αγώνας του δεν έχουν ψεγάδια ή αν έχουν, μπορεί να τα διορθώσει και μέσα του έχει μία φανερή ή κρυφή απαίτηση: να του αναγνωριστεί ο κόπος του. Είναι δίκαιο αυτό; Από μία πλευρά, ναι. Οι άνθρωποι όμως ζηλεύουμε ή αδιαφορούμε ή δεν κατανοούμε τον κόπο του άλλου, ενώ κάποτε δεν μας ενδιαφέρει καν αν μας αγαπά, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας. Έτσι δεν κρίνουμε σκόπιμο να μπούμε στην προοπτική να αναγνωρίσουμε το δίκαιο του κόπου και να ευχαριστήσουμε τον άλλο, ενώ είμαστε έτοιμοι να τον «πουλήσουμε» ή να τον «πετάξουμε», όταν πετύχουμε τον σκοπό μας.
Σήμερα όλοι μας κουρασμένοι από την έλλειψη της απλότητας την αναζητούμε με πόνο.
Γιατί, αν εξετάσουμε προσεκτικά τα φαινόμενα της κοινωνικής μας ζωής και ιδιαιτέρως αν ερευνήσουμε τα μη φαινόμενα, τα κρυπτά και τα εσωτερικά, θα διαπιστώσουμε ότι όλα, προερχόμενα από μια διηρημένη και διεσπασμένη προσωπικότητα, είναι σύνθετα και περίπλοκα.
Γι’ αυτό ο λόγος περί απλότητας ιδιαιτέρως σήμερα είναι επίκαιρος (κυρίως ο θεολογικός λόγος περί της απλότητας).
Πράγματι, δεν είναι μόνον η φιλοσοφική αντίληψη περί του Θεού που μιλάει για την απλότητά Του, αλλά και οι άγιοι Πατέρες μιλούν γι’ αυτό. Ο Θεός ως απηλλαγμένος από κάθε πάθος είναι κυρίως απλούς. Ο Θεός είναι αγάπη, φιλανθρωπία, και ακόμη ταπείνωση. Αυτό δείχνει, ότι αφού ο Θεός είναι αγάπη είναι και ταπείνωση. Και όσοι αξιώθηκαν να δουν τον Θεό μαγεύτηκαν από την ταπείνωση και πραότητά Του, ώστε σε όλη τους την ζωή να μιλούν γι’ αυτήν.
Ένας αρχαίος εκκλησιαστικός διδάσκαλος έγραφε: «ο Θεός πάντη έν εστί και απλούν». Πολλοί Πατέρες τόνισαν αυτήν την άποψη, όπως ο Μ. Αθανάσιος όταν έγραφε: «Ου γαρ σύνθετος ο Θεός… απλή γαρ εστίν ουσία». Και σε άλλο σημείο ο ίδιος έγραφε: Ο Θεός «απαθής ών και απλούς απαθώς και αμερίστως του υιού πατήρ εστί».
Η διδασκαλία περί της απλότητος του Θεού δεν έρχεται σε αντίθεση με την αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού και την διάκριση μεταξύ ουσίας και ενεργείας στον Θεό. Για το πρώτο θέμα (τό Τριαδικό του Θεού) μιλήσαμε σε άλλη περίπτωση. Εδώ θα επιμείνουμε λίγο στο θέμα της διακρίσεως ουσίας και ενεργείας, που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την Ορθοδοξία.
Οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Μ. Βασίλειος, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και άλλοι είπαν, ότι «αι μεν ενέργειαι (τού Θεού) ποικίλαι, η δε ουσία απλή» (Μ. Βασίλειος) και ότι «η σύνθεσις δεν εισάγεται δια του ενεργείν και της ενεργείας, αλλά δια του πάσχειν και του πάθους. Ο Θεός όμως ενεργεί άνευ πάθους» (άγ. Γρηγόριος Παλαμάς).
Τα Εισόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου εορτάζουμε σήμερα, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.
Είναι αυτή η Θεομητορική εορτή κατά την οποία άρχεται η προετοιμασία της Παναγίας μας ώστε να μπορέσει μετέπειτα να γίνει το μέσο της ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου.
Την εισαγάγουν οι άγιοι γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, μόλις τριών ετών, μάλιστα δε, όχι σε ένα οποιοδήποτε σημείο του Ναού, αλλά εις τα Άγια των Αγίων, στο σημερινό ιερό, θα μπορούσαμε να πούμε, εκεί όπου ο αρχιερεύς έμπαινε μόνο μία φορά το χρόνο κατά την ημέρα της εξιλέωσης, του εξιλασμού, θυσιάζοντας για τις αμαρτίες του λαού, έτσι ώστε να επέλθει η συμφιλίωση μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Εκεί, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος τρεφόταν από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, διά τούτον τον λόγο κατά τον Ευαγγελισμό της, διαπιστώνουμε την οικειότητα μεταξύ των.
Παρέμεινε εκεί έως τη συμπλήρωση του δωδέκατου έτους της ηλικίας της, όπου και μνηστεύθηκε τον δίκαιο Ιωσήφ, διά να συνεχιστεί μέσου της Θείας οικονομίας το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.
Η συγκεκριμένη εορτή, μας προσφέρει πολλά και ουσιώδη μηνύματα, τα οποία μπορούν να μας παρακινήσουν ώστε να βάλουμε και εμείς σε σωστή τροχιά την πορεία της δικής μας εισόδου στην Εκκλησία του Χριστού σήμερα, καθαρμένοι και σεσωσμένοι μη χάνοντας πολύτιμο χρόνο μετανοίας ώστε να μπορέσουμε να ομοιάσουμε, κατά το δυνατό, στην Αγία Αγίων μείζων.
Ποιά είναι αυτά; Κατά πρώτον, το δεδομένο πως όλο το γένος των χριστιανών, έχουμε ζήσει τα δικά μας Εισόδια με τον σαραντισμό μας εν πρώτοις, ως βρέφη και μετέπειτα με το βάπτισμά μας, λαμβάνοντας την σφραγίδα και την ταυτότητα του Χριστού με το χρίσμα και το δικαίωμα μετοχής μας στο Μυστήριο των Μυστηρίων της Θείας μεταλήψεως.
YouTubeR Error: https://www.googleapis.com/youtube/v3/playlistItems?part=snippet%2Cstatus&maxResults=50&playlistId=PLxQnAJO94qa3rrUSSbLC-KM2GHIwvyOyW&key=AIzaSyDdZqcJQO7ca1hoRkw-SSBzn_jb3bDt7PM
YouTube server responce error: 403
π. Αντώνιος Μπεζαΐτης, εφημέριος Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Γκύζη
Διεύθυνση: Παπαστράτου 12, Αθήνα 114 76, Ελλάδα
Τηλέφωνα: (+30) 210 6464274, 6977387010
Ηλεκτρονικό Ταχυδρομείο: info@pantonios.gr