«Εμένα με αφορά», Εργαστήριο για Κατηχητές και Κατηχήτριες
Το Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας και το πρόγραμμα «Πρωτοβουλία για την πρόληψη της Ενδοοικογενειακής βίας» διοργανώνουν βιωματικό Εργαστήριο με θέμα «Εμένα με αφορά», το οποίο έχει σαν σκοπό να ενημερώσει τους Κατηχητές και τις Κατηχήτριες των ενοριών της Ι. Αρχιεπισκοπής μας για το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να συνεισφέρουν στην προσπάθεια για την πρόληψη της μέσω της παιδαγωγικής –κατηχητικής διακονίας τους.
Βασικοί σκοποί του Εργαστηρίου είναι οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες να:
- Αντιληφθούν το περιεχόμενο και τους όρους «ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία»
- Αναγνωρίζουν τα αίτια και τις συνέπειες του φαινομένου στα μέλη της οικογένειας
- Προσδιορίζουν μεθόδους που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να διδάξουν την διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την σχέση και των ρόλων των φύλων στην Εκκλησία και την κοινωνία.
Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 18.00-20.30
Συντονιστές του Σεμιναρίου είναι :
- • π. Αντώνιος Καλλιγέρης
- • Ανθή Ζαρμακούπη, Κοινωνική λειτουργός και
- • Ευτυχία Ψύλλου, Ψυχολόγος.
Δηλώσεις Συμμετοχής: στο e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. και στο τηλ: 210-2019922
Η Δύναμη και η αξία της προσευχής.
Η προσευχή μας αποκτάει μια ιδιαίτερη θέρμη και μπορεί να εισακουστεί από τον Θεό.
Η ευθύνη της προσευχής του ανθρώπου.
Πολλοί άνθρωποι, αν και δεν προσεύχονται ιδιαίτερα, αναγνωρίζουν τη δύναμη και την αξία της προσευχής και σε πολύ δύσκολες στιγμές προστρέχουν στις εκκλησίες η στα μοναστήρια και παρακαλούν τους ιερείς ή τους μοναχούς να προσευχηθούν γι’ αυτούς.
Δεν είναι άσχημο αυτό, αλλά μήπως η κίνηση αυτή σημαίνει πως δεν θέλουν να αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη;
Μήπως δεν θέλουν να μπουν στον κόπο της προσευχής; (Γιατί πράγματι η προσευχή είναι κόπος.)
Αν όμως μας πονάει κάτι, εμείς είμαστε οι καταλληλότεροι να προσευχηθούμε.
Τότε η προσευχή μας αποκτάει μια ιδιαίτερη θέρμη και μπορεί να εισακουστεί από τον Θεό.
Και βέβαια η προσευχή μας αυτή θα πρέπει να έχει αντίκρυσμα στη ζωή μας. Να συνδυάζεται με εντονότερο πνευματικό αγώνα.
Η παρηγοριά της προσευχής.
Δεν υπάρχει στον κόσμο υψηλότερη εργασία από την προσευχή, γιατί αυτή ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Για το μεγαλείο και τη σπουδαιότητά της, τους τρόπους και τ΄αποτελέσματά της μας μιλούν διεξοδικά οι ιερές Γραφές και οι άγιοι Πατέρες. Εδώ τώρα θα τονίσουμε μόνο πόσο βοηθάει στις θλίψεις.
Πραγματικά, δεν υπάρχει πιο μεγάλη παράκληση από την καταφυγή στον Κύριο με την προσευχή. “Στον Κύριο προσευχήθηκα δυνατά, όταν με βρήκαν θλίψεις, και με άκουσε”, λέει ο προφήτης Δαβίδ (Ψαλμ. 119:1).
Αυτό έκαναν όλοι οι άγιοι στις θλίψεις τους, και η θεία βοήθεια δεν αργούσε, όπως δεν αργεί ποτέ ν΄ανταποκριθεί στην ικεσία του δικαίου. Είναι, άλλωστε, ρητή η υπόσχεση του Κυρίου: “Ζήτησε τη βοήθειά μου στη θλίψη σου, και θα σε γλυτώσω απ΄αυτήν” (Ψαλμ. 49:15).
Μόλις, λοιπόν, πέσει επάνω σου η θλίψη,μη μικροψυχήσεις, μην ταραχθείς. Στρέψε ικετευτικά τα μάτια σου στον ουρανό, και ζήτα ταπεινά τη θεία βοήθεια.
Αν συμφέρει την ψυχή σου και συμβάλλει στη σωτηρία σου η απαλλαγή από τη δοκιμασία, να μην έχεις αμφιβολία ότι ο Θεός θα εισακούσει την προσευχή σου και θα σε απαλλάξει. Αν όμως αυτό είναι ασύμφορο για την ψυχή σου -πράγμα που μόνο Εκείνος, ο πάνσοφος, γνωρίζει- μήτ΄εσύ δεν θα πρέπει να το θέλεις.
Καλύτερα είναι να θλίβεσαι πρόσκαιρα τώρα, παρά να στερηθείς την αιώνια ζωή.
Μην είσαι έτοιμος να λιθοβολήσεις τον άλλον.
Είναι φοβερό το πόσο εύκολα καθόμαστε και ασχολούμαστε με την αμαρτία των άλλων. Και όχι μόνο ασχολούμαστε αλλά την προβάλουμε, την διαφημίζουμε, την κοινοποιούμε!
Και αυτό βεβαίως γίνεται διότι δεν βλέπουμε το δικό μας χάλι, την δική μας αμαρτία, τις δικές μας πτώσεις.
Αυτό γίνεται ειδικά όταν αμαρτήσει κάποιος «άνθρωπος της Εκκλησίας». Τότε χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο. Ο κόσμος μαθαίνει ότι ο τάδε κληρικός αμάρτησε και νιώθει μία ικανοποίηση. Ικανοποιείται ο κόσμος όταν βλέπει κληρικούς, μοναχούς ή πιστούς ανθρώπους να πέφτουν σε κάποια αμαρτία. Και η ικανοποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης μετάνοιάς τους (μας). Επειδή ακριβώς δεν ελέγχουμε τον εαυτούλη μας για τίποτα, αλλά αντιθέτως τον δικαιολογούμε, όταν δούμε κάποιον «άνθρωπο του Θεού» να αμαρτάνει αμέσως χρησιμοποιούμε αυτή την πτώση του για την δική μας δικαίωση.
Δηλαδή μαθαίνουμε ότι κάποιος κληρικός πόρνευσε και νιώθουμε εμείς δεδικαιωμένοι και ηθικοί, λες και εμείς δεν έχουμε αμαρτήσει ποτέ. Η αμαρτία του άλλου δεν μας δικαιώνει. Επειδή έμαθα ότι κάποιος έκλεψε, αυτό δεν με κάνει τίμιο! Αυτό όμως -δυστυχώς- το σκεπτικό έχουνε πολλοί άνθρωποι που είναι μακρυά από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας αλλά και πολλοί «καλοί χριστιανοί» που ψάχνουν σκάνδαλα για να τα κοινοποιήσουν ώστε να κρύψουν πίσω απ’ αυτά την δική τους εμπαθή και υποκριτική ζωή, την αμετανοησία τους και το βόλεμά τους.
—————————-
Εάν έμαθες ότι ο άλλος έπεσε σε κάποια αμαρτία προσευχήσου γι’αυτόν ο Θεός να του δώσει μετάνοια. Πολλοί που έπεσαν σε μεγάλα αμαρτήματα μετανόησαν και σώθηκαν. Αυτοί όμως που τους διαπόμπευσαν οδηγήθηκαν στην απώλεια κι ας ήταν «αμόλυντοι και καθαροί».