Είμαστε εδώ γιατί υπάρχει πρόβλημα. Γιατί φτάσαμε ως εδώ; Τι δεν κάναμε, τι δεν κάνουμε καλά; Ερωτήματα πολλά, ερωτήματα βαθιά. Απαντήσεις δεν έχω. Προβληματίζομαι κι εγώ. Κι αναρωτιέμαι… Μήπως φταίει αυτό… Μήπως φταίει εκείνο… Σας καταθέτω τις σκέψεις μου, σκόρπιες. Σαν τα σκόρπια συναισθήματα των παιδιών μας . ίσως να συμφωνήσετε. Ίσως να διαφωνήσετε. Μακάρι να βγει κάτι καλό για όλους μας…
Η βία δεν είναι μια απλή πράξη. Είναι μια κραυγή…
- Τα παιδιά μας φωνάζουν…. Φωνάζουν δυνατά, κραυγάζουν σε μας! Γονείς, δασκάλους, κληρικούς, άρχοντες…. Άραγε τους ακούμε;
- Η βία είναι μια κραυγή. Μια κραυγή από ένα παιδί, που ποτέ δεν ακούστηκε. Μια φωνή που φιμώθηκε ή κακοποιήθηκε.
- Τι μας λέει η φωνή τους;
- Γιατί τα παιδιά μας φωνάζουν ολοένα και περισσότερο;
- Μήπως τα παιδιά μας γεννήθηκαν βίαια [1] ;
- Μήπως τα παιδιά μας ήξεραν από τη γέννησή τους να πληγώνουν;
- Μήπως δεν γεννήθηκαν έτοιμα να ολοκληρωθούν στην αγάπη της οικογένειας τους και να εμπιστευτούν τον κόσμο μέσα από αυτήν;
- Μήπως από μωρά δε γνώρισαν την αγάπη της μάνας, του πατέρα, της οικογένειας τους;
- Μήπως προσπαθώντας να μιλήσουν και να πουν τη γνώμη τους δεν ακούγονται ποτέ;
- Μήπως όταν έχουν ανάγκη μια ζεστή αγκαλιά, βρίσκουν μια ατέλειωτη παγωμάρα;
- Μήπως τα μεγαλώσω για να ζήσουν σε ένα σκληρό και απόμακρο περιβάλλον, που ο χρόνος για τρυφερότητες και για συζήτηση είναι πολυτέλεια;
- Μήπως γιατί βρισκόμαστε πολύ μακριά τους;
- Μήπως για τις κρύες σχέσεις των γονιών τους; Για τα αδέλφια που δεν γεννήσαμε; Για τους γονείς που καυγαδίζουν, που χωρίζουν, που σχίζουν τις καρδιές τους;
- Μήπως γιατί τους στερήσαμε την αγκαλιά της πανέμορφης φύσης;
- Μήπως γιατί θελήσαμε να καλύψουμε τις ενοχές μας για τη χαμένη τους ευτυχία με τα ψεύτικα ιδανικά που τους πλασάραμε;
- Μήπως γιατί τα οδηγούμε στην πολυτέλεια, στο παραλήρημα της μόδας, τον πρόωρο και ανώμαλο σεξουαλισμό, στα ναρκωτικά και τα παραισθησιογόνα για να πεθάνουν τελικά στην αθλιότητα;
- Μήπως γιατί τα μάθαμε να παραιτούνται εύκολα από τη ζωή;
- Μήπως γιατί τα φορτώνουμε με άχρηστες γνώσεις;
- Μήπως γιατί η ψυχή τους άδειασε;
- Μήπως γιατί τους δώσαμε έναν κόσμο ψεύτικο, άδειο, ρηχό, που λάμπει το show biz και η κενότητα;
- Μήπως γιατί δε χόρτασαν με την κακοφτιαγμένη οικογένεια που τους δώσαμε;
- Μήπως γιατί τους φορτώνουμε τα δικά μας άγχη;
- Μήπως γιατί τους δώσαμε ξεφτισμένες αξίες;
- Μήπως γιατί αφήσαμε την τηλεόραση και το διαδίκτυο να κάνει κουμάντο στη ζωή τους;
- Μήπως γιατί τους αφήσαμε να αναπνέουν από τις οθόνες;
- Μήπως γιατί δεν τους μιλήσαμε ποτέ για άσκηση, για νηστεία, για προσφορά στον συνάνθρωπο, για προσευχή, για ελπίδα, για συγχώρεση;
- Μήπως γιατί γεμίσαμε την ψυχή τους με μπάζα και σκύβαλα;
- Μήπως γιατί χάσαμε την αρχοντιά μας, τη λεβεντοσύνη μας;
- Μήπως γιατί δε γαληνεύουμε την ψυχή τους;
- Μήπως γιατί τους δώσαμε μια κιβδηλή πίστη;
- Μήπως γιατί πάψαμε να τους ορίσουμε, να τους συμβουλεύσουμε, να ασχοληθούμε μαζί τους;
- Μήπως γιατί δεν τους δείξαμε την πραγματική Ελλάδα, την αληθινή μας πατρίδα; Αυτή που γέννησε Ομήρους, Χρυσοστόμους και Παλαιολόγους και Κανάρηδες, ανθρώπους που μοσκοβολούσαν σαν το Τίμιο Ξύλο και όχι το τωρινό, μουχλιασμένο αποφόρι των Φράγκων και των ημετέρων μασκαράδων [2] ;
- Μήπως γιατί πρέπει να τους ξαναμιλήσουμε γι' αυτούς τους δικούς μας ανθρώπους και να ν' ακούσουμε τις ορμήσεις τους, τις συμβουλές τους;
- Μήπως δεν τους δώσαμε ανατροφή με «τα παλιά, δικά μας πλούτη» κατά τον Παλαμά;
- Μήπως τα λόγια μας και τα έργα μας ήταν σκέτες ασημαντολογίες, κούφια δήθεν προοδευτικά οράματα;
- Μήπως ανεχτήκαμε να εισαγάγουμε τα παιδιά μας στο σχολείο αναθυμιάσεις και να παιδαγωγούνται στην ευτέλεια, τη χυδαιότητα, τη φιλοπατρία και την εκκλησιομαχία;
- Μήπως δεν αποτινάξαμε επιτέλους από πάνω μας τα μπάζα της θολοκουλτούρας, τα άθεα γράμματα, που απλώθηκαν, σαν σάβανα, πάνω από την πατρίδα μας;
- Μήπως πουλήσαμε το «τζιβαϊρικόν πολυτίμητο» για τα «ευρωψώνια του πολυπολιτισμού»;
- Μήπως γιατί εξαντλήσαμε την ελευθερία τους στα ακούραυτα μαλλιά, στους χορούς της ζούγκλας, στις υστερίες των γηπέδων, στις αναθυμιάσεις των κλαμπ, στο πρόωρο κάπνισμα, στο αμαρτωλό ξενύχτι, στην ικανότητα της φωνής των ενστίκτων [3] ;
- Μήπως γιατί δεν μάθαμε να αξιοποιήσουμε δημιουργικά την κάθε στιγμή, να κυβερνήσουν τη σκέψη τους, να σμιλέψουν τον χαρακτήρα τους, να χαλιναγωγήσουν τον εαυτό τους;
- Μήπως γιατί δεν τους μάθαμε να φρουρούν την ψυχή τους, να επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους, να έχουν για οδηγό τους τον Χριστό;
- Μήπως γιατί δε νιώθουν ένα σπίτι ζεστό, ένα σπίτι γεμάτο θαλπωρή και αγάπη;
- Μήπως γιατί τους μάθαμε να ζουν δίχως ευεργετικούς φραγμούς και όρια;
- Μήπως γιατί σκοτώσαμε στις καρδιές τους την ελπίδα;
- Μήπως γιατί θεοποιήσαμε την τεχνολογία, μήπως γιατί έκλεισε στο χρυσό κλούβι της «χάι τεκ» μοναξιάς και της εγκατάλειψης;
- Μήπως γιατί τα οδηγήσαμε στον κόσμο του κλάμπινγκ, του ζόπινγκ, του πίρσινγκ, του tatoo, του πάμε στοίχημα, των starbucks, του Playstation, του i–phone, του i–pad, του facebook…
- Μήπως γιατί χάθηκαν οι στιγμές οικογενειακής ζεστασιάς και ξεγνοιασιάς;
- Μήπως γιατί τα κάναμε «θεούς» και «θεές» και βάλε;
- Μήπως γιατί δεν τους δείξαμε το δρόμο της αρετής;
- Μήπως γιατί δεν τους μάθαμε να αγαπούν τον άλλο, να νοιάζονται για τον ελάχιστο αδελφό του Χριστού;
- Μήπως γιατί δεν τους μάθαμε να αγαπούν, να επαινούν, να δίνουν, να χτίζουν, να ανακουφίζουν, να συγχωρούν, να προσέχουν;
- Μήπως γιατί δεν έχουμε καρδιά για να αγαπάμε και αυτιά για να ακούσουμε;
- Μήπως γιατί τα παιδιά μας ζουν για τις εκπλήξεις της επόμενης σελίδας, του επόμενου μηνύματος;
- Μήπως τα αφήσαμε μόνα κι έρημα;
- Μήπως αντί για ευλογημένες γιαγιάδες που λένε ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά μας που μισοκοιμούνται μακάρια στη ζεστή αγκαλιά τους, ανεχτήκαμε τα σχολικά βιβλία τα γεμάτα με γιαγιάδες που καπνίζουν μαύρα πούρα, μαγείες, μαγικά ραβδιά, μαγικά σύνεργα και μάγισσες «Φρικανθλιπείς», κόσμος. ερεβώδη καθώς κι εκείνα που λένε στα παιδιά μας : «Σκασμός, σκουπιδόπαιδα» [4] ;
- Μήπως τα παιδιά μας είναι στερημένα από τη φροντίδα και τη θαλπωρή, την επιμελημένη ανατροφή, τη συναισθηματική στήριξη μιας συγκροτημένης οικογένειας; [5]
- Μήπως γιατί η σχέση μας με το/τη σύζυγό μας είναι ψυχρή, αδιάφορη, αυταρχική, από καιρό πεθαμένη;
- Μήπως γιατί ξεσπάμε σ'αυτά γιατί βλέπουμε εκείνα που δεν μπορέσαμε να κάνουμε;
- Μήπως είμαστε η αιτία της υπεραξιακής δυσφορίας τους;
- Μήπως είναι παλιόπαιδα; ή μήπως γιατί είναι παιδιά παλιανθρώπων; [6]
- Μήπως γιατί τους δείξαμε έναν κόσμο μάταιο και πρόσκαιρο, με πράγματα που γυαλίζουν, που μας κρατούν χαμηλά και δεν μας ανεβάζουν στη θέα των ουρανίων [7] ;
- Μήπως τους δώσαμε εφόδια βίου κι όχι νόημα βίου [8] ;
- Μήπως γιατί δεν τους δείξαμε έναν κόσμο «άλλης βιωτής, της αιωνίου» και τους κρύβουμε επιμελώς τον «αίτιο»;
- Μήπως γιατί από το Νέο Σχολείο έφυγε ο Θεάνθρωπος και μπήκε ο θηριάνθρωπος; [9]
- Μήπως τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας;
- Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας;
- Μήπως ήρθε η ώρα να σκύψουμε περισσότερο στο/στη σύζυγό μας, στα παιδιά μας;
- Μήπως ήρθε η ώρα να πλησιάσουμε χωρίς ενδοιασμούς και προκαταλήψεις;
- Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε το χέρι μας και να προχωρήσουμε μαζί τους μέσα από μια νέα σχέση αγάπης, νοιαξίματος και αποδοχής;
- Μήπως ήρθε η ώρα να σηκωθούμε από τη βολή μας και τον καναπέ και να βρεθεί κάποιος γονιός, δάσκαλος ακόμη καλύτερα συμμαθητής τους να τους δώσει το χέρι;
- Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουμε στο παιδί μας μια ευκαιρία να ζήσει μια καθημερινότητα με γονείς, συμμαθητές και δασκάλους που νοιάζονται, χωρίς άγχη, χωρίς την ανάγκη να φωνάξουμε για να ακουστείς, αλλά ο ψίθυρος του να είναι από μόνος του δυνατός για να του; δώσουν όλοι σημασία;
- Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν επαναπροσδιορισμό της πορείας μας;
- Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για να μη βλέπουμε πια παιδιά θυμωμένα, θλιμμένα, καχύποπτα, παιδιά με κουρασμένο πρόσωπο ενηλίκου;
- Μήπως ήρθε η ώρα να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας με τις αξίες που πηγάζουν από την μακραίωνη ιστορία μας και τον μεγάλο πολιτισμό μας;
- Μήπως ήρθε η ώρα να φροντίσουμε να έχουμε καλλιεργημένους γονείς, ικανούς να συγκροτήσουν δια βίου συζυγίες και σταθερές οικογενειακές κοινότητες; [10]
- Μήπως τα παιδιά μας επιστρέφουν ό,τι τους δώσαμε;
- Μήπως ήρθε η ώρα να χορτάσουμε από αγάπη;
- Με ποιους τέλος πάντων θέλουμε να κάνουμε παρέα; Με τους αγρίους ή τους Αγίους;
- Όσο αν σκοτώνουν τα παιδιά μας φιγούρες στα παιχνίδια, όσο κι αν ξεπερνούν τις πίστες, όσο κι αν ντύνουν άψυχες κούκλες στα stardolls, όσο κι αν σκοράρουν με τον εικονικό Μέσι, δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν την πιο δύσκολη εικόνα: Τι θα κάνουν με την ψυχή τους; Τι θα κάνετε με τον εαυτό τους; [11]
Μας λένε: Ποιος μας οδήγησε ως εδώ; Ποιος μας έκανε να πιστέψουμε όλ' αυτά; Ποιος είναι ο άφαντος διαφθορέας μας; Μήπως κι εσείς κάνετε τα ίδια με μας;
Πατέρα, Μάνα! Δάσκαλε! Παπά!
Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε restart; Επανεκκίνηση από νέες βάσεις όμως… Λοιπόν, ποτέ δεν είναι αργά! Μην τα χάνεις! Τη ζωή την έχεις μπροστά σου. Την αποτυχία πίσω σου… Τον Θεό δίπλα σου. Κάνε επανεκκίνηση. Τόσο απλά. Τόσο σίγουρα.
ΟΧΙ, δεν θα απελπιστούμε.
ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ!
- Πίσω από την φουρτούνα, δεν είναι η γαλήνη;
- Πίσω από την καταιγίδα, δεν είναι η λιακάδα;
- Μετά τη βαρυχειμωνιά, δεν έρχεται πάντοτε η άνοιξη;
- Μετά το σκοτάδι, δεν είναι το γλυκοχάραμα και το φως;
- Μετά τη δύση, δεν είναι η ανατολή;
- Δόξα σοι Κύριε.
Θα αναζητήσουμε «θερμές πνοές» που θα ζεστάνουν όλους μας. Τα ταπεινά κεράκια που μας παρηγορούν «σεμνά και ταπεινά» (ας φαίνονται λίγα! είναι πολλά!) θα φωτίσουν και τα δικά μας σκοτάδια!
- Ας δώσουμε στα παιδιά μας ρίζες και φτερά. Ρίζες για να ξέρουν που βρίσκεται το σπίτι τους! Και φτερά για να μην πετάξουν μακριά [12] !
- Ας δώσουμε στα παιδιά μας τη γεύση του Θεού!
Αρχιμ.Καλλίνικος Μαυρολέων, Δάσκαλος – Εφημέριος Πυλών Καρπάθου
Ομιλία στην πολύ ενδιαφέρουσα διημερίδα που διοργάνωσε η Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Νοτίου Αιγαίου σε συνεργασία με το Παρατηρητήριο πρόληψης της σχολικής βίας και του εκφοβισμού του ΥΠΑΙΘ και με τις Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου, με θέμα: «Το Σχολείο της Δευτέρας 1 Απριλίου» ο Δημοτικό Σχολείο Καρπάθου.
Εκ μέρους της Σχολής Γονέων της Μητροπόλεως μας έκανε εισήγηση και ο π.Καλλίνικος με θέμα: « Ο ρόλος της οικογένειας στην πρόληψη των φαινομένων βίας στο σχολείο και την κοινωνία ».
———————————————————————————————————————————
[1] Γράμμα για την παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας – See more at: http://www.tedxthessaloniki.com/gramma-mera-sxolikis-vias-aggelos-patsias/#sthash.4EDOvVrX.dpuf
[2] Δημήτρη Νατσιού
[3] Περιοδικό » ΚΡΙΝΑ» τ.322,Μάιος 2013
[4] Ε' Δημοτικού, (σελ. 26, 30 β' τεύχος γλώσσας).
[5] Αλεξ.Κακαβούλη, Το παιδικό βλέμμα, Η δράση μας, τ.505, ιαν 2013
[6] Νίκος Ξυδάκης, Τάξη και αταξία, Ακρίτας, σ. 253
[7] Κώστα Γανωτή, Χάνω το παιδί μου, εκδόσεις «Αρχονταρίκι», σ.103
[8] ΚΡΙΝΑ, τ.228, Νοε. 2003,σ.2
[9] Νατσιός
[10] Αλεξ.Κακαβούλη, ό.π.
[11] Βήματα, ΙΜΚερκύρας, τ.10, 2012-13, σελ. 26
[12] Τ.Σόλκ