ζησε στά χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305).
Ἦταν χριστιανή καί δούλη ἑνός πλουσίου Ρωμαίου, τοῦ Κλαυδίου. Ὅταν ὁ κόμης Δομέτιος ἔμαθε τήν πίστη τῆς Χαριτίνης ζήτησε ἀπό τόν Κλαύδιο νά τοῦ τήν στείλει γιά νά τήν ἐξετάσει ὁ ἴδιος. Ἡ Ἁγία παρουσιάστηκε στόν κόμη καί χωρίς νά δειλιάσει ὁμολόγησε τήν ἀληθινή πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ Δομέτιος ἐξοργισμένος ἀπό τήν ὁμολογία πίστεως τῆς Χαριτίνης διέταξε τόν βασανισμό της καί στήν συνέχεια ζήτησε νά τήν ρίξουν στή θάλασσα δένοντάς της μία πέτρα στό λαιμό.
Ὅμως μέ τήν βοήθεια τῆς Θείας Χάρης ἡ Ἁγία ἐπέζησε καί παρουσιάστηκε μπροστά στόν Δομέτιο γιά νά τοῦ ἀποδείξει τήν παντοδυναμία τοῦ Κυρίου. Παραταύτα ὁ Δομέτιος δέν πείστηκε καί ἀπαίτησε τόν βασανισμό της ξανά.
Μέ αὐτό τόν τρόπο ἡ Ἁγία Χαριτίνη παρέδωσε τό πνεῦμά της εἰς τόν Κύριο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείᾳ χάριτι, κραταιωθεῖσα, κράτος ᾔσχυνας, τῆς δυσσεβείας, Χαριτίνη ὑπέρ φύσιν ἀθλήσασα· ὅθεν χαρίτων πηγήν ἀδαπάνητον, ὡς γλυκασμόν ἀναβλύζεις τοῖς κράζουσι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Μαρτυρίου αἵμασι πεφοινιγμένη, οὐρανίοις κάλλεσι, καθωραΐσθης εὐπρεπῶς, ὦ Χαριτίνη κραυγάζουσα· Σύ τῶν Μαρτύρων Χριστέ ἀγαλλίαμα.
Μεγαλυνάριον.
Χάριτος τρυφήσασα θεϊκῆς, χάριτος Μαρτύρων, ἀπεδρέψω τήν καλλονήν· ὅθεν Χαριτίνη, τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Λόγου, ἐπόμβρησον τήν χάριν, τοῖς σέ γεραίρουσι.